Believe you can and you will - O drodze na szczyt.

       Po zakończeniu sesji zdjęciowej dla biżuterii Mikimoto przeniosłam się w odrobinę inny świat. Drogocenne diamenty na dłoniach, perły zdobiące moją szyję. Całość dopełniały suknie od Roberto Cavalli i Michael Kors. Białe, czerwone, piórkowe, lśniące, skrzące się... ah! Wracałam do domu niczym na skrzydłach. Mój żółty rower sprawiał wrażenie dość niestabilnego, ponieważ na każdym kroku dziwnie skrzypiał i chwiał się. Jednak ja miałam uczucie, jak gdyby karoca prowadziła mnie do domu. Promienie słońca dodawały uroku miastu, przechodnie życzliwie uśmiechali się do mnie, a ja mknęłam pomiędzy gwarem ulicznym. Gdy dotarłam do domu nie spodziewałam się tak dynamicznej zmiany! - ,,Co powiesz na wycieczkę w góry?"- wyparował mój chłopak. Góry?!?! Na litość boską jest 38 stopni na zewnątrz, a ja dopiero wyskoczyłam z kiecek od Korsa! Już wyobrażałam sobie całą wyprawę przez dżunglę, tysiące owadów, obolałe nogi. Krew, pot i łzy. Całe szczęście kieruję się zasadą "Carpe diem", więc godzinę później wyruszyliśmy w podróż. Była to jedna z najlepszych decyzji! Nie mogłam wyobrazić sobie lepszej zabawy, a tym samym pojawiła się inspiracja na nowy post...

       Przede wszystkim, jakie miejsce wybraliśmy? 
Elephants Mountains. Jedne z najpopularniejszych gór położonych blisko Taipei. Ułatwiony dojazd, a także idealny widok na panoramę miasta (oczywiście łącznie z Taipei 101) sprawia, że szlaki nieustannie przyciągają turystów. Tłumy gromadzą się najczęściej wieczorem, aby podziwiać zachód słońca, rannych ptaszków nie brakuje również o świcie. Widoki z góry są fascynujące, ale... o tym jeszcze nie wiemy, dopóki nie wdrapiemy się na szczyt. Do dzieła! 

       Wygląda przerażająco, prawda? Tysiące piętrzących się schodów, temperatura przekraczająca 35 stopni i schody, schody. W prawo, lewo... nadal w górę po schodach. Okazało się jednak, że nie taki diabeł straszy jak go malują. Całą wędrówkę umilaliśmy sobie z Jahdai rozmową i żartami.

     
       Czy zdarzyło się Wam narzekać na jakość życia, na upadki, na przeciwności losu, zbyt długą i ciężką drogę w górę? Czy zastanawialiście się, czy wysiłek przez Was włożony nie idzie na marne? Czy często chcieliście się poddać i zawrócić? Myślę, że każdy z Was może odpowiedzieć twierdząco na chociaż jedno z postawionych przeze mnie pytań. Ja również... 
       Często nękają mnie wątpliwości, czy to co robię jest słuszne? Czy sposób w jaki postępuję jest właściwy? Czy to co robię ma jakikolwiek sens? Czy moje działania dokądś mnie prowadzą? Właśnie tam, między setkami schodów uświadomiłam sobie, że TAK!  Nagle schody stały się symbolem życiowej wędrówki, a ból moich nóg lekcją. Stopnie niezmiennie wyrastały przede mną, ale nie napawały mnie lękiem. Wiedziałam, że muszę po prostu iść naprzód. Z każdym uniesieniem stopy w górę stawałam się silniejsza, bogatsza w pewne doświadczenie. Mimo słabszych momentów wiedziałam, że nie mogę się poddać. Wiedziałam, że na szczycie czeka mnie coś niesamowitego, a strome schody są tylko narzędziem do przygotowania mnie na spektakularne przedstawienie. Nie myliłam się. Po wejściu na szczyt moim oczom ukazała się panorama miasta. Małe budyneczki i światła, dodające uroku. Ponad to wszystko wyrastał Taipei 101. Wydawał mi się taki mały! Zachód słońca przyozdabiał niebo w złoto różowe kolory. Zaniemówiłam z wrażenia. 

       -To jest to.- Pomyślałam.- Właśnie dlatego kocham życie! 

       Na swych drogach życiowych spotykamy wiele przeciwności losu. Miewamy momenty, gdy jedyne na co mamy ochotę to poddać się, zawrócić. Być może żal lub rany w naszych sercach sprawiają, że czujemy się bezsilni, widok stromych schodów przyprawia nas o mdłości. Chcemy uciec, poddać się... Decyzja należy do nas... Jednak przykład mojej wspinaczki w górach pokazuje, że wszystkie zmagania i lekcje życiowe prowadzą nas na szczyt.