Muzeum wojny koreańskiej

       Pewnie zastanawiacie się co też przyszło mi do głowy na napisanie artykułu wojennego. Modelka biegająca po castingach, beztroska podróżniczka i optymistka. Co ja mogę wiedzieć o wojnie? Tak się składa, że spędziłam dość sporo czasu w Korei Południowej, gdzie moje zainteresowanie tematyką podzielenia kraju koreańskiego wzrosło maksymalnie. Prawie codziennie słyszę nowe ciekawostki historyczne, poznaję ludzi, którzy decydują się na wyjazd do Korei Północnej jako misjonarze i pomoc charytatywna. Moich uszu dobiegają dramatyczne historie rozdzielonych rodzin i trudności życia, jakie zapoczątkowała wojna koreańska w 1950 r. Zapewne wszyscy z nas przerabiali na lekcjach historii wydarzenia Korei, dowiadywaliśmy się, że „była wojna, a w efekcie podzielili się na tą Północną i Południową” to chyba tyle, prawda?

       Realia życia w Korei Północnej miałam okazję poznać podczas wycieczki wzdłuż granic kraju oraz rozmowy z rodowitym Koreańczykiem. Całą relację możecie przeczytać w artykule pt. „Korea Północna- jak trafiłam na granice innego świata” Dzisiaj skupię się na tym, co zobaczyłam i przeżyłam przechadzając się po Muzeum Wojska Koreańskiego.

       Zachwycająca architektura

       Już na samym początku muszę wspomnieć, że budynek, w którym znajduje się muzeum wywołuje uczucie zadumy, a tym samym szacunku. Ogromna kopuła otoczona flagami krajów, które przychodziły z odsieczą podczas ciężkich walk, marmurowe tablice z nazwiskami poległych żołnierzy oraz pojedyncze szczegóły zdobień, które dopełniały całości.

       Tuż przed wejściem na plac muzeum wyrasta olbrzymi pomnik, przedstawiający społeczność koreańską podczas wojny. Duch walki wypisany na twarzach żołnierzy, silnie zaciśnięte szczęki i zarzucone bronie na ramieniu. Tuż za nimi płaczące kobiety, zdezorientowane dzieci oraz ból wypisany w oczach. Posągi tak rzeczywiste, że czasem miałam wrażenie, że słyszę w tle krzyki i odgłosy bomb, a postacie poruszają się z nieopisanym przerażeniem.

       Przechadzając się po dziedzińcu, czytałam nazwiska osób, które zginęły, broniąc kraju. Miałam przed oczami ich zrozpaczone rodziny i dramat, jaki musieli przeżywać każdego dnia. Dość zmieszana weszłam do środka muzeum. Wstęp jest darmowy, a czas nieograniczony, stąd też całkowicie oddałam się w objęcia historii. 

     

Przenosimy się w czasie

       Kolejne godziny spędziłam w kompletnie innej przestrzeni czasowej. Odkrywałam nieznane dotąd mi fakty historyczne, widziałam na własne oczy stroje, które mieli na sobie żołnierze, a także pojazdy jakimi poruszali się. Muzeum profesjonalnie prowadziło mnie przez każdy stopień wojny koreańskiej, pokazując kolejne bitwy, strategie i bronie. Byłam zaskoczona bogactwem i nowoczesnym stylem budynku oraz organizacji. Wyświetlano wiele filmów pokazowych, starych przedwojennych nagrań lub pamiątek powojennych.  W tle dało się słyszeć wybuchy bomb i strzały, niektóre z prowadzących korytarzy były nieoświetlone, co przyprawiało o gęsią skórkę.

       Oprócz pokaźnych broni, nabojów i artylerii miałam również szansę zobaczyć, jak wyglądało życie zwyczajnych mieszkańców. Pokazano wiele obrazów przedstawiających płaczące dzieci, zdezorientowane twarze starców oraz zatroskanie w oczach matek. Masa ludzi przemieszczająca się w nieznanym kierunku z całym dobytkiem na plecach.

 

       Największe wrażenie zrobiła na mnie ściana pełna zdjęć, na których zostały uwiecznione wojenne przyjaźnie, a nawet małżeństwa. Czytałam historie ludzi, ich dramatyczne rozstania i lata spędzone w nadziei na powrót ukochanej osoby. Tak osobista wydała mi się otwarta Biblia ze słowami wiary i siły, odręcznie pisane listy i odzież poległych. Moje serce łomotało z silnych emocji i realiów, jakie ludzie zgotowali na świecie. Czy jakakolwiek wojna ma sens?

     

       Bogactwo muzeum

       Muzeum wojska koreańskiego wyposażone jest w dziesiątki ogromnych samolotów, armat, broni oraz pojazdów typowych w latach 50-tych. Po spędzonych dwóch godzinach wewnątrz budynku przyszedł czas na zwiedzanie dziedzińca. Cały wypełniony samolotami różnego kalibru, rakietami oraz wielkim statkiem, który bez wahania można szczegółowo obejrzeć, a nawet wejść na pokład i usiąść za sterem. Coś fascynującego móc zobaczyć  to na własne oczy, poczuć zapach metalu i czegoś jeszcze nieopisanego, nutkę pewnej tajemnicy, zadumy i niewypowiedzianych słów.

       Mimo że było to udane sobotnie popołudnie wróciłam do domu z dziwnym niepokojem i głową pełną przemyśleń. Czy wojna naprawdę jest potrzebna? Kim, my ludzie, jesteśmy, że przypisujemy sobie prawa do określania terytorium, przymusowego poboru do wojska, opuszczania rodzin i utraty życia? Dlaczego tak trudno być człowiekiem dla człowieka?