Tęsknota za domem kontra podróże, czyli o życiu włóczykija

       Dzisiaj wstałam razem z mamą i babcią. Obudziłam się w rodzinnym miasteczku, w moim pokoju skąpanym słońcem. Śpiew ptaków i szum bujnie zielonych drzew wybudził mnie ze snu. Łóżko, znajdujące się przy oknie pozwoliło podziwiać mi błękit nieba i latające ptaki w brzasku poranka. Uśmiech mimowolnie pojawił się na mojej twarzy. Po kilku leniwych przeciągnięciach i rozciągnięciach między poduchami zdecydowałam się postawić stopy na podłodze. Babcia oczywiście już od świtu krzątała się po domu. Słyszę trzask otwieranych i zamykanych drzwiczek kredensu oraz radio dobiegające z głębi pokoju. Aromat kawy prowadzi mnie do miejsca, gdzie uśmiechnięta mama z babcią przyjaźnie plotkują. Dostrzegam zaspane oczy mamy- magia babci, która sprawia, że obie wstajemy wczesnym rankiem.Wbrew pozorom bardzo z tego powodu uradowane.

       Wychodzę na schody i głęboko wdycham powietrze rześkiego poranka. Wystawiam twarz do słońca i wiem, że szykuje się upalny dzień. W myślach planuję  już czynności, przez które z radością stracę dzień. Koszenie trawy, zakupy, gotowanie obiadu. Wymyślanie deserów i pyszności, które my trzy- kobiety pokoleń, przyrządzimy. Słyszę błogie westchnienia na kocach w cieniu, piski, gdy nawzajem polewamy się zimną wodą i śmiechy, gdy ktoś znów złoży się w leżaku. Rozmowy oraz ta wspaniała świadomość, że jesteśmy razem.

       Bose stopy dotykają zroszonej, świeżej trawy, promyki słońca tańczą na moim ciele. Jestem w raju! Dzisiaj obudziłam się w domu.

       Wiele osób pyta mnie czy nie męczy mnie bezustanne życie na walizkach. Rodzina zastanawia się kiedy wreszcie osiądę w jednym miejscu, a jeszcze inni nie wyobrażają sobie jak ja mogę tak żyć!? Ciągłe przemieszczanie się i brak stabilizacji, bowiem jestem włóczykijem.

       Czy tęsknię za domem?                                             

        Jasne, że tak! Tęsknię za porankami w pokoju, w którym każdy przedmiot ma swoją historię, a przestrzeń wypełniona jest wspomnieniami. Marzy mi się wyjść z moim dziesięcioletnim psem na spacer i nie gubić się między zwariowanymi skrzyżowaniami. Marzy mi się znać panią ze spożywczaka i wdawać się w pogawędkę z sąsiadami. Tęsknię za rodziną, ich fizyczną bliskością i wypitą kawą z przyjaciółmi. Czasem tęsknię nawet za pełną szafą ubrań i świadomością, że mam zimowe swetry nawet w środku lata. Bowiem walizka zwana moją przenośną szafą bywa wybredna. Tęsknię... ale kto nie tęskni? Każdy pragnie wrócić do czasów beztroskiego dzieciństwa, do mniejszych problemów i zerowej odpowiedzialności. Kochane słoiki, studenci, odważni wojownicy, którzy zdecydowali się zacząć nowy rozdział życia, zmieniając pracę, miejsce zamieszkania czy towarzystwo. Wszyscy za czymś tęsknimy! Ja tęsknię za stabilnym życiem, które już teraz mogę zacząć planować. Mogę, ale nie chcę. Uzależniłam się od bycia włóczykijem. Ot, niespodzianka.

   Korzyści z bycia włóczykijem

       Podróże! Pamiętam każdy dreszcz przebiegający zmęczone ciało po kilkunastu godzinach lotu, każdy nowy zapach i gorące powietrze uderzające zaraz po otwarciu drzwi z hali przylotów. Uczucie niepewności czy aby na pewno jadę we właściwym kierunku i czy ktoś czeka na mnie z kluczami do nowego lokum. Oczywiście modląc się w duchu o brak nieprzyjemnych niespodzianek  w mieszkaniu. Znaki zapytania, adrenalina i ogromne wykrzykniki. To obudziło mnie do życia! Nagle zaczęłam mówić w języku angielskim, który obecnie składa się na moją codzienność. Mówię w tym języku do przyjaciół, ludzi, z którymi pracuję a nawet do mojego chłopaka. O dziwo, wcale nie czuję się z tym obco. Język angielski mocno przywarł do mnie, a na dokładkę randkuję ostatnio z językiem hiszpańskim. We trójkę razem z polskim jest nam całkiem nieźle.

       Bycie włóczykijem to naprawdę fajna sprawa! Co chwilę zmieniam adres i urządzam się na nowo przez co nawet w najstarszym i najbardziej obskurnym mieszkaniu mogę wyczarować przytulną atmosferę, wyrabiając sobie przy tym fach dekoratorki wnętrz. Co więcej może być całkiem zabawnie, gdy z wielkim zapałem idę do pobliskiego supermarketu i nie dostaję tam europejskich produktów. Znikają gołąbki, schabowe, ciemne pieczywo, czy twaróg. Włóczykij musi radzić sobie sam i dosłownie czarować jedzenie z próżni, bo przecież modelka szczupłą musi być. Dzięki temu zapoznałam się z kuchnią azjatycką i w każdym kraju potrafię ugotować zjadliwe i zdrowe potrawy.

„Nie jestem tą samą osobą odkąd zobaczyłam blask Księżyca na drugim końcu świata.”

Mary Anne Radmacher

       Największym skarbem jest odkrywanie. Jedzenie tajwańskiego makaronu przy stolikach ustawionych na środku ulicy, pływanie nocą w lodowatym oceanie, bieganie po plaży i chowanie stóp przed małymi krabami, zapach kadzideł wydobywających się z azjatyckich świątyń i niewyobrażalnie gorące powietrze, które do złudzenia przypomina opary z sauny. Nowe doznania jakim jest porozumiewanie się w różnych językach świata, płacenie innymi walutami czy poznawanie kultury, panującej w danym kraju. 

            Wolność, gdy patrzę w rozgwieżdżone niebo. Tropikalny deszcz wywołujący przyjemny dreszcz na moim ciele. Morza i oceany, które pożerają natłok myśli i wyciszają. Unikatowość plaży i gorącego piasku, który sprawia, że czuję się jak na innej planecie. Adrenalina i ciekawość kolejnego dnia, zmęczenie po każdej odkrywczej przygodzie...  Chwilo trwaj!