Jak zwolnić w centrum wielkiego miasta?

       Pakuję wielki koc do plecaka, pod pachę biorę butelkę wody, a do papierowej torby wkładam sałatkę, trochę owoców i ciastka. Mój ukochany dorzuca od siebie chipsy, danie mięsne na wynos i butelkę wina. W ślimaczym tempie przechodzimy przez paryskie uliczki, zachwycając się po raz kolejny architekturą i różnorodnością miasta. Na pierwszym skrzyżowaniu mijamy kwiaciarnię, która swoim naturalnym pięknem rozrosła się aż na chodnik uliczny. Nieznane mi gatunki zielonych latorośli pną się do mych stóp, a mieszany zapach kwiatów pieści nozdrza. Z pobliskiego baru dobiega mnie gwar i stukot filiżanki, odstawianej na talerzyk. W powietrzu wisi dziwnie leniwa atmosfera. Pod wpływem ponad 30-stopniowych upałów ciała rozlewają się na ławkach w cieniu, chowają się w klimatyzowanych restauracjach lub popijają zimne piwo, obserwując ruch uliczny z pubu tuż przy skrzyżowaniu. Trzymając dłoń mojego chłopaka, uśmiecham się na samą myśl o tym, co już za chwilę zobaczę. W lewo na kolejnych światłach, zielone daje znak, że mogę przejść przez ulicę i jestem! Przede mną roztacza się brama wejściowa i park Buttes Chaumont.

Daleki od ideału

       Brakuje w tym miejscu równo przyciętych żywopłotów, idealnie zaprojektowanego terenu i rozporządzenia dla drzew, gdzie i jak powinny rosnąć. Nie da się znaleźć tutaj atrakcji rodem Ogrodów Luksemburskich, kortów tenisowych czy przejażdżek konno. Sama trawa nie jest idealnie przystrzyżona, teren dziwnie górzysty, a dziewicze latorośle tworzą nieposkromiony krajobraz. Buttes Chaumont powstał w 1867 r. po uprzednim usunięciu śmietniska, które znajdowało się na obecnych terenach parku. Nie szczyci się on największą popularnością wśród turystów, a jego lokalizacja nie należy do bogatej paryskiej areny. Właśnie dlatego kocham ten park! Właśnie za to, że jest tak daleki od ideału!

Piknik

       Park Buttes Chaumont pełen jest krętych, górzystych alejek oraz zielonych polan, które są idealnym miejscem na piknik. Z plecakiem i papierową torbą pełną jedzenia wybieramy z moim chłopakiem kawałek zieleni dla nas i rozpoczynamy prawdziwą ucztę dla duszy. Czas nagle zwalnia, słyszę szum drzew i śpiew ptaków. Zrzucam buty ze stóp, a razem z nimi ciężar miejskiego tłoku i pośpiechu. Moje nogi dotykają wilgotnej, zielonej trawy, biorę głęboki wdech i dopiero teraz czuję, że żyję! Irytujące hałasy samochodów, krzyki ludzi i klaksony cichną do tego stopnia, że jestem w stanie usłyszeć o czym szumią drzewa. Z uśmiechem podsłuchuję rozmowy ptaków i obserwuję kołyszące się na wietrze rośliny. Pozwalam memu ciału opaść na cienki koc, rozkładam ręce tuż nad głową i zwyczajnie odpływam. Czuję się tak swobodnie, nieskrępowana żadnym ruchem lub obecnością ludzi obok mnie. Zapominam o tłocznym i gorącym niczym sauna metrze, nie pamiętam o gorącym powietrzu bijącym z roztapiającego się asfaltu. Tylko rześki wiatr, moje ciało w kontakcie z naturą i błękit nieba. Czy to nie jest raj?    

       Z głębokiej kontemplacji wyrywa mnie głos J., który podając mi lampkę zimnego wina, rzuca najprzystojniejszym uśmiechem, jaki przyszło mi widzieć na tym świecie i po raz kolejny tego dnia powtarzam w myślach: Jestem szczęściarą! Piknik trwa w najlepsze. Zajadamy się sałatkami, chrupiemy chipsy i popijamy winem. Zaraz po kolacji czas na deser i słodycz w ustach po zjedzeniu chrupiących croissantów z czekoladą. Obok nas spacerują emeryci, grupy nastolatków, czy zakochane pary z pupilami. Tuż przy wąskiej rzeczce i niewielkim wodospadzie chlapią się w wodzie dzieciaki, mające na sobie zabawne kąpielówki w kaczki. Uciekają przed swoimi rodzicami z głośnym piskiem, ochlapując ich wodą. Małe bose stópki biegają po trawie, urządzają wyścigi, robią gwiazdy i turlają się po trawiastych górkach w dół, prosto w ramiona taty. Od tak błogich obrazków ciężko jest mi oderwać wzrok. Obserwuję szczęście wypisane na twarzy ludzi obok mnie, naśladuję dziecięcą beztroskę i gram z moim ukochanym w przeróżne gry i zabawy. Uczę się wolności i szczęścia, które tryska od małych dzieci. Chociaż na chwilę zapominam o pracy i obowiązkach. Puszczam w niepamięć niezałatwione sprawy, problemy i troski. Teraz nie pamiętam o nadchodzącym ważnym projekcie, o goniących terminach, presji wokół i przerażeniu, że nie wiem co dalej. Teraz jestem Tu i to jest najpiękniejszy moment. 

       

       Ty też postaraj się go złapać! Wyjdź z domu czy z biura, weź koszyk i idź na piknik do pobliskiego parku. Wsłuchaj się w naturę, zapomnij o wieżowcach, które dają Ci uczucie klaustrofobii, pracy i ludziach biznesu. Podaruj sobie ten piękny moment, krótką chwilę, dzięki której zregenerujesz siły, naładujesz baterie i zwyczajnie odnajdziesz szczęście.

Udanego weekendu moi kochani!