Pogadajmy sobie, ot tak, po prostu! Nie zawsze musi być idealnie!

       Siadam przed klawiaturą mojego białego laptopa po raz kolejny w ciągu ostatnich dni. Kładę dłonie na klawiaturze i zmieszana wpatruję się w litery. Czarne na białym tle. Delikatnie rzeźbione przyciski, które jeszcze nie tak dawno szybowały ze mną w tańcu- sztuce zwanej pisaniem. Dzisiaj ponownie siadam przed komputerem z kubkiem mrożonej kawy i zastygam w bezruchu. Płynne kiedyś ruchy stukania w klawiaturę zamieniłam na powolne popijanie kawy. Jedyny dźwięk jaki słyszę to stukanie o siebie kostek lodu przy kolejnym łyku aromatycznego napoju.

        Rozglądam się dookoła, obserwując szybujące nisko jaskółki i zachodzące słońce. Gdzieś w oddali dobiega mnie rozmowa prowadzona w języku hiszpańskim, a moje nozdrza zaczyna kusić zapach owoców morza. To zapewne sąsiedztwo obok. Jak przystało na Hiszpanów w każdy weekend wypada zrobić małą posiadówkę na tarasie, wypić sangrię, zjeść tradycyjną paellę czy fideua i porozmawiać przy dźwiękach gitary. Zdaje się, że życie toczy się w normalnym tempie. Hiszpania żyje swoimi prawami, blogi każdego dnia zapełniają się postami, a nowe pozycje książek lądują na półkach księgarni. Tylko ja czuję się dziwnie zamknięta w bańce. Tysiące niezrozumianych przeze mnie hiszpańskich słów, setki inspiracji i tak wiele nadchodzących projektów. 

       Mogłabym napisać o moim pobycie w Hiszpanii, rzucić kilka ciekawostek z życia w Katalonii, pochwalić się nowymi stylizacjami i zabrać Was w magiczne miejsca. Mogłabym też zaprotestować przeciwko terrorystom, poświęcić chwilę na to, co stało się w ostatnich dniach w mojej kochanej Barcelonie i Cambrills. Mogłabym, ale na to wszystko przyjdzie jeszcze czas. Naskrobię o zabawnej naturze Hiszpanów i ich irytujących przyzwyczajeniach. Z wielką dumą zaprezentuję nowe łupy na wyprzedażach i sesje zdjęciowe. Nie zapomnę o bestialskich atakach i własnych odczuciach o zaistniałej wojnie religijnej. Z pewnością moje palce na nowo odnajdą znajomy szlak na klawiaturze. Głowa wypełni się nowymi artykułami, a serce zabije mocniej na samą myśl o nowych publikacjach. Dzisiaj jednak posiedzę sobie przed klawiaturą i pomyślę. Powzdycham do zachodzącego słońca, wyłapię kilka nowych dla mnie hiszpańskich słówek i wsłucham się w rytm własnego serca. Lubię takie dni. Spokojne, pełne modlitwy, refleksji i kawy.

       Dzisiaj, mój Drogi Czytelniku zapraszam Cię do dyskusji! Z przyjemnością poczytam co leży Ci na sercu, jak radzisz sobie z kryzysem w blogowaniu i co ostatnio zaprząta najbardziej Twoje myśli.

       Pogadajmy sobie dzisiaj, ot tak, po prostu. Przecież nie zawsze musi być tak idealnie, perfekcyjnie zaplanowane.   

"Usiądź o zachodzie Słońca

Nad rzeką myśli szeroką

I wpatrz się w czerwoną otchłań Słońca

Gdy ujrzysz w niej tętniące serce

To znak

Byś uwolnił swoja duszę wreszcie,

By jak ptak wzbiła się wysoko

I dostrzegła, że życie jest piękne.

Daj wolność swoim chowanym uczuciom

I pozwól im oddychać powietrzem

I ciesz się widokiem

Bo życie jest piękne.

Gdy już milczenia dość,

A słów ci brak, by mówić,

To znak,

Że twoją duszę czas obudzić.

Rozmowa dusz

Bez zbędnych słów,

bez gestów

Językiem myśli wzajemnych

Dla Ciebie trudnym i splątanym

Dla duszy - Pięknym."

/Nad rzeka uczuć wzajemnych siądź...

-Czesław Miłosz/