O byciu online cały czas i 5 rzeczach, których uczy brak Internetu

       Zamawiam kawę w jednej z restauracji przy barcelońskiej Passeig de Gracia i rozsiadam się wygodnie na skórzanym fotelu. W lokalu panuje poranny zgiełk, klienci przeważnie w szybkim tempie wypijają espresso lub biorą na wynos zestaw śniadaniowy, który akurat we wczesnych godzinach jest w promocji. Trzymają z daleka od siebie kubek z niebezpiecznie kołyszącym się płynem, tak, aby nie oblać swoich idealnie wyprasowanych koszul i eleganckich sukienek. Poniedziałek, dzień rozpoczynający nowy tydzień, nowe projekty, możliwości czy diety cud. W poniedziałek zawsze lepiej, odważniej i z większą motywacją. Krótko mówiąc, zwyczajny poniedziałek, taki jak zawsze. Jednak moją uwagę przykuwa mały upierdliwy szczegół. Smartfon. Jest wszędzie! Ze starszym mężczyzną, jedzącym tosta, z kobietą biegnącą na autobus, z mężczyzną, który w drugiej dłoni trzyma kubek z kawą czy z nastolatkiem, przejeżdżającym obok mnie na longboardzie. Wszyscy jakby w połowie obecni, pogrążeni w czeluściach telefonów i internetu. Natomiast ja bacznie obserwuję, widzę więcej i z niedowierzaniem uśmiecham się sama do siebie. –Też tak miałam- pomyślałam – dopóki nie zostałam zmuszona do detoksu od internetu.    

       Ci, którzy czytają mojego bloga dłuższy czas, doskonale wiedzą, że niespełna dwa miesiące temu po raz kolejny w moim życiu zmieniłam adres. Zamieszkałam w Hiszpanii! Strzeliste palmy, plaża i niebiańskie wino i zderzenie się z rzeczywistością, czyli organizacją w hiszpańskim stylu. Małego bałaganu narobiło kilku operatorów, dla których podłączenie internetu okazało się procesem długotrwałym, a może nawet niemożliwym do wykonania. Musiałam dzwonić, prosić, czekać, pytać, dzwonić, pytać, czekać, dzwonić, złościć się, czekać, dzwonić, tupać ze złości i prawie zaczynać pakować swoje walizki ku powrocie do ojczyzny. Gdy po ponad miesiącu do mojego mieszkania zapukał Pan z routerem zdałam sobie sprawę, jak bardzo zmieniło się moje życie...

Detoks od internetu,to dopiero niespodzianka!

       Dzisiaj, siedząc wygodnie na kanapie obserwuję migające na białej skrzynce światełka z kilkoma kabelkami i nie mogę uwierzyć jak brak internetu wbrew pozorom zmusił mnie do zorganizowania siebie. Byłam przekonana, że to właśnie internet jest kluczem do wszystkiego! Ogromnymi drzwiami, które po kliknięciu w Połącz prowadzą mnie do inspiracji na artykuły blogowe, do kontaktu z ludźmi, do nauki, do czytania i ciekawszego życia. Jednym słowem bez internetu nie wyobrażałam sobie życia! Jak to? Na obczyźnie bez internetu? Skąd będę czerpać pomysły na teksty? Jak będę tłumaczyć słówka z języka  hiszpańskiego? Co mam robić  w wolnym czasie? Podczas detoksu znalazłam świetne odpowiedzi na te pytania. Sprawdźcie, jak dałam sobie radę z pozornie zapowiadającym się koszmarem.

Zaczęłam biegać

       Gdy tylko zapowiadał się długi wolny wieczór pierwsze co przychodziło mi do głowy to rozsiąść się wygodnie na kanapie i przescrollować instagrama, następnie bloga,a jeszcze później zajrzeć na znajome profile. Zamiast tego wkładałam sportowe ubranie, wygodne buty i wychodziłam z domu. Nogi każdego dnia niosły mnie coraz dalej, a ja z motywacją powracałam do swoich starych nawyków treningowych. Przypomniałam sobie jak wielką radość sprawia mi bieganie, a moje ciało odwdzięczyło mi się coraz lepszą kondycją i samopoczuciem. Każdego wieczoru, gdy kładłam się do łóżka przepełniało mnie poczucie dumy i rosnąca motywacja na kolejny dzień. Nie chciałam marnować czasu! 

Poznałam się z Pismem Świętym

       Kilka razy przechodziłam obok książki w czarnej oprawie z naiwną wymówką, że jestem zajęta, nie mam czasu, muszę przeczytać, napisać, odpowiedzieć... W wynajdowaniu zajęć powoli stawałam się mistrzynią, do czasu braku internetu w moim domu. W momentach nicnierobienia czy braku planu gładziłam palcami złote wgłębienia na okładce i dawałam ponieść się słowom. To był jak balsam dla mojej duszy! Mimo, że jestem chrześcijanką i staram się podążać śladami Jezusa, do tej pory regularne czytanie Biblii szło mi dość opornie. Miesiąc bez rozpraszaczy takich jak media społecznościowe, aplikacje czy bezustanne powiadomienia pozwolił mi skupić się na każdej stronie Pisma Świętego, głębszej interpretacji i zrozumieniu. Nic nie przyniosło mi lepszego ukojenia!

Zaczęłam więcej pisać

       

     Wbrew pozorom zaczęłam więcej tworzyć i pisać. Pomysły same wpadały mi do głowy z taką prędkością, że nie miałam czasu ich notować. Zaraz po włączeniu komputera, odpalałam tradycyjnego Worda i dałam się ponieść dziwnie napływającej wenie. Nie rozpraszały mnie strony internetowe, przeważnie nie odwiedzałam innych blogów i odkryłam,że to również ma świetne skutki. Przestałam porównywać siebie z innymi blogerkami, przestałam być rozpraszana przez presję w społeczeństwie, wątpliwości o akceptacji odsunęłam na bok i zaczęłam tworzyć z głębi serca. Zapomniałam o poradnikach, najlepszych sposobach na rozwój bloga czy biografiach popularnych pisarzy. Zwyczajnie! Odcinając się od przestworzy nad informacji łatwiej było mi skupić się na moich projektach i celach.

Kontemplowałam bycie Tu i Teraz

       Początkowo nie wiedziałam co robić w wolnym czasie. Zwyczajnie wychodziłam z domu i szłam przed siebie, poznawałam nowe okolice i napawałam się widokami wybrzeża. Nie mogłam wyjść z podziwu w jak zróżnicowanym miejscu przyszło mi mieszkać. Odkrywałam domki letniskowe nad samym morzem, drewniane hotele, przypominające te polskie z Krakowa lub Zakopanego, jeszcze innym razem pięłam się wysoko w górę i stawałam tuż na krawędzi klifów, sterczących nad morzem. Wdychałam intensywny zapach kwiatów, słuchałam śpiewu ptaków i godzinami wpatrywałam się rozbijające się o brzeg fale. Zaczęłam zauważać więcej detali, ekspedientkę z pobliskiego spożywczaka, której nadano imię Macarena, obściskałam psy wszystkich moich sąsiadów i nabrałam odwagi do zagadywania ludzi. Przekazywałam im pozdrowienia, życzyłam miłego dnia, a w sytuacjach kryzysowych, gdy moja znajomość hiszpańskiego zawodziła, uśmiechałam się bezradnie rozkładając ręce. Kontemplowałam bycie Tu i Teraz, a przez to...

Czułam się wolna!  

       Wolna od myśli, że świeży post nie wskoczył na bloga, że wcale nie muszę być obecna w mediach społecznościowych, że świat wcale się przez to nie zawali, a na niektóre wiadomości mogę odpowiedzieć później. Czułam się wolna i szczęśliwa, gdy siedziałam w kawiarence z nogą założoną na nogę i napawałam się otaczającą mnie atmosferą, szumem liści, teraźniejszością, spokojnie wypitą kawą. 

           Głęboko w pamięci zapadł mi obrazek trzech mężczyzn. Z moich obserwacji wynikało, że był to ojciec z dwójką dorosłych synów. Podczas, gdy oni wlepiali swój wzrok w smartfony, starszy mężczyzna tępo patrzył przed siebie. Mijały minuty, a nikt nie zawracał sobie głowy jego obecnością. Słyszałam mnóstwo dźwięków, wydobywających się z telefonów dzieciaków, ale pomiędzy nimi nie padło ani jedno słowo. Mężczyzna palił kolejno papierosy, wypił kawę i żegnając się z wielkim żalem i smutkiem w oczach opuścił lokal. Wątpię nawet, że synowie zanotowali ten fakt...

       Czy naprawdę musimy być online przez cały czas? Czy jesteśmy jeszcze w stanie żyć Tu i Teraz? Wraz z głębokim spojrzeniem w oczy podczas rozmów, zbawiennym uczuciem, że odkładamy komórki jak najdalej, aby porozmawiać z najbliższymi dla nas osobami, że nasze życie wcale nie zależy od ilości lajków i obserwatorów w mediach. Mimo, że Internet daje nam tak wiele możliwości, jego brak uczy nas o wiele ważniejszych rzeczy. Życia teraźniejszością.      

       P.S. Detoks od internetu wyszedł mi na tyle dobrze, że znalazłam czas na gapiene się na zachody słońca i łapanie tego zjawiska w kadry.

SWETER: MASSIMO DUTTI

BODY: FOREVER21

BUTY: SINSAY

SPODNIE: FOREVER21

KURTKA: LEVIS