Jak wydobyć z siebie piękno?

       Zwyczajnie popołudnie. Siedzę przy kuchennym stole, pijąc drugą z kolei kawę. Gadam z moją przyjaciółką o facetach - oczywiście. O podróżach dookoła świata, nauce języków obcych i wymarzonych sukniach ślubnych. Wspominamy nasze przygody ze zwariowanej Azji i planujemy przyszłość. Aromat kawy pieści moje nozdrza, wystrój wnętrza mieszkania wprawia mnie w przytulny i błogi nastrój, mam bratnią duszę u boku... Idealny dzień. Z chmurki marzeń ściąga mnie podekscytowana K. – Zobacz! Ta sukienka pasuje do niej idealnie! Ta laska jest przepiękna! Skanuję wzrokiem ekran smartfona, widzę setki zdjęć dziewczyny odważnie pozującej do każdego zdjęcia. Co znaczy być piękną? Nasuwa mi się do głowy pytanie i od razu wiem, że będzie to kolejny artykuł na mojego bloga.

       Ostatni post o niepewności siebie i supermocy wzbudził duże zainteresowanie. (Jeśli przegapiłaś to koniecznie zapraszam tutaj --> Jestem sobą, a jaka jest Twoja supermoc?). Cieszy mnie fakt, że tak bardzo przypadł Wam do gustu. Pojawiło się sporo komentarzy i rozgorzała dyskusja odnośnie odwagi do bycia sobą, bycia piękną itd. Dziękuję za tak pozytywny odbiór! Wasza reakcja, a także rozmowa z przyjaciółką sprawiła, że nie mogłam przestać myśleć o istocie piękna, o odwadze. Refleksje, jakie nasuwały mi się pod klawiaturę to, że w dzisiejszych czasach bardzo trudno jest być sobą oraz że modelki, jako ikony stylu, zawsze są pewne siebie. A ja kolejny raz powiem Wam, że to nieprawda.

      Pamiętam jej twarz... Smukłe kości policzkowe, ogromne ciemne oczy i kasztanowe włosy. Rzęsy miała tak długie i gęste, że w jej przypadku wątpiłam w sens używania maskary. Cera dziewczyny była idealna, a ciało tak kruche i hipnotyzujące tym samym. Miała niespełna siedemnaście lat. Pozowałyśmy wtedy razem do magazynu. Ubrane w przepiękne, eleganckie suknie, lejące się do samej ziemi. Lśniły srebrem, kunsztem i atrakcyjnością. Podczas mojej kilkuminutowej przerwy obserwowałam jej pozy, gesty i spojrzenia. Niewątpliwie miała w sobie coś magicznego, a tym samym przerażającego. Nietypowa uroda, styl bycia i ta słodka nieświadomość. Niepewność siebie czyhała w jej oczach. Strach blokował każdy jej ruch, a spojrzenie krzyczało: „Nie wiem co robić! Jak się poruszyć? Czy na pewno moja twarz jest odpowiednia do fotografowania?” Nagle cały jej urok rozbił się jak kryształowa kula. W obiektywie znalazła się przestraszona sarenka, nieśmiała do tego stopnia, że wyjątkowo trudno było złapać jej spojrzenie. Sesja zdjęciowa dłużyła się godzinami, pracownicy załamywali ręce. Nieświadoma swojej wartości... 

 

Co znaczy być piękną?

       Idealne wymiary 90-60-90? Duże, pulchne usta i wyretuszowane rzęsy? Faliste pukle blond włosów? Długonoga szczupła, niczym modelka z wybiegu? A może w obecnych czasach miarą piękna jest ilość obserwatorów na instagramie? Perfekcyjnie zrobiony makijaż? Stylowo dobrane ubrania, błyskotki? Mały czy duży biust? Czy piękno zamyka się przed krągłościami tu i tam?  Jak to jest, że niektóre dziewczyny wyłapywane są z tłumów, a inne żyją w cieniu? A może reklamy i media społecznościowe krzyczą do nas tak głośno, że znamy tylko jeden, utarty model piękna?

Jak to jest z tym pięknem i jak je odnaleźć?

Masz je w sobie! Tak zwyczajnie.

Nie w czerwonej szmince, nie w idealnie wystylizowanych włosach i nie w najgorętszym w tym sezonie zestawie ubrań. Z pewnością nie znajdziesz go również w naśladowaniu znanej blogerki, modelki etc. Nie. Piękno jest w Tobie! W sposobie poruszania się i gestykulacji. W tym jak się śmiejesz, zadzierając głowę do tyłu, czy marszcząc czoło. Piękno leży w odbiciu Twoich oczu, przysłoniętych kupką naturalnych rzęs. W zmarszczkach mimicznych, zdradzających historię Twojego życia i w uśmiechu. Być może uroku dodają Ci odstające uszy, piegi lub małe usta, bo kto powiedział, że te cechy nie wpisują się w kanon piękna? 

       Urzeka mnie naturalne piękno. Niedbale związane włosy w kok, potargane na wietrze loki. Skupienie na twarzy czy rumieńce na policzkach, świadczące o zakłopotaniu. Uwielbiam pewność siebie, wyczuwalną w sposobie poruszania się czy optymizm malujący się na ustach- tych małych, bez wypełniaczy i botoksu. Intryguje mnie ton głosu i szczery śmiech, wielkie serce i świadomość swojej wartości. To jest piękno! Reszta to tylko rozpraszające dodatki.    

       Powtarzam to sobie każdego dnia i odganiam kompleksy. Dzisiaj dzielę się tym na blogu. Może Tobie też pomoże ;)

Pięknej niedzieli!