Jak wyglądają Święta Wielkanocne w Hiszpanii

       W tym roku po raz pierwszy w życiu spędziłam święta poza polskim domem rodzinnym. Natłok pracy, ceny biletów lotniczych, a także plany na kwiecień uniemożliwiły mój pobyt w Polsce w te wyjątkowe dni. Swoje pierwsze święta poza domem spędziłam w Hiszpanii. Czy święciłam jajka? Jakie tradycyjne potrawy jada się w te dni i jak świętują mieszkańcy wiecznie słonecznego kraju? Już Wam opowiadam...

Długi czas świętowania

       Jak na prawdziwych Hiszpanów przystało okres świętowania jest znacznie dłuższy niż w Polsce. Ustawowe dni wolne od pracy do Wielki Czwartek, Wielki Piątek oraz Niedziela wraz z Poniedziałkiem. W tym Poniedziałek Wielkanocny jest dniem świętowania tylko i wyłącznie w Katalonii, reszta mieszkańców kraju zaczyna swój pracowity tydzień. Mam szczęście, że mieszkam w rejonach Katalonii, stąd też mój czas świętowania zaczął się już w środę! Moja agencja zamknęła biuro, ustawiła automatyczną sekretarkę, powiadomienie e-mail i wszyscy zgodnie wybrali się na Wielkanocne świętowanie, a może przygotowywania...?

       Nieeee... Tutaj nikt nie słyszał o myciu okien na święta Wielkanocne. Nikt nie sprząta jak zwariowany, ani nie gotuje ogromnych porcji jedzenia. Zresztą, nie byłoby komu tego jeść, ponieważ wszyscy pakują swoje najpotrzebniejsze rzeczy i wyruszają w podróż. Tutaj nikogo nie dziwi, że rodziny spotykają się na polach namiotowych, w domkach letniskowych lub zamiast elegancko zastawionego stołu organizują grilla na plaży. Tutaj strój jaki obowiązuje to wygodne buty, sportowy dres i cieplejsza bluza, która ochroni przed jeszcze wyczuwalnym chłodem wiosennym. Dla nas Polaków to klimat zupełnie majówkowy, kiedy to rozpoczyna się sezon grillowania i łapania pierwszych promieni słońca.

Mało utartych tradycji   

     

       Hiszpanie cenią sobie spokój, czas spędzony z rodziną i te momenty, w których mogą rozsiąść się wygodnie na rozkładanym leżaku, podjadać oliwki, popijać wino i wpatrywać się w piękne widoki. To stało się ich główną tradycją. Nie jest to kraj, w którym uznaje się post, tradycje święcenia pokarmów, malowania pisanek itp. Najważniejsze w tych dniach to odpoczynek i wspaniała przygoda. Hiszpanie zamykają swoje domy, restauracje wypełniają się ludźmi, a ulice pełne są śmiechu dzieci i spacerujących z nimi rodziców. Mało kto przejmuje się utartym schematem tradycyjnych świąt Wielkanocnych. Każdy robi to, co lubi i na co ma ochotę. Jakkolwiek w Poniedziałek Wielkanocny, czyli po hiszpańsku Dia de la Mona wszyscy mają ochotę na mona. Mona to nic innego jak ciasto, na którym ustawia się czekoladowe figurki. Tradycyjne stare mona to te z jajkiem w środku, jakkolwiek obecnie równie dobrze prezentuje się tam czekoladowy zając, kura, a nawet gracz drużyny piłki nożnej. Każdy dekoruje swoje ciasto według własnego upodobania, a następnie dzieli się ze wszystkimi gośćmi.

Źródło zdjęcia - tutaj

       Zapewne bardziej wtajemniczeni w tematyce hiszpańskiej kultury zarzucą mi, że bardzo popularne są również procesje Wielkiego Piątku, upamiętniające Drogę Krzyżową Jezusa. Faktycznie, Hiszpania słynie z organizacji wielkich promenad, gdzie są nawet ludzie, którzy samobiczują się, płaczą, szlochają i zdaje się, że zapomnieli, że Jezus zmartwychwstał tysiące lat temu. Nie ma potrzeby wkładania co roku plastikowej lub porcelanowej figurki do grobu lub wynoszenie figurek na ulice miasta i zawodzenie. Stąd też ja stronię od tych zwyczajów i staram się unikać jak ognia takich przedstawień.

Wolność Tomku...

       Idąc tropem Hiszpanów swoje święta Wielkanocne również spędziłam po swojemu. Świętowanie rozpoczęłam już we wtorek obiadem z rodziną mojego narzeczonego. Nie obyło się od tradycyjnych oliwek, paelli, owoców morza i tortilli. Zostaliśmy wtedy wszyscy uraczeni historiami dziadków z lat sześćdziesiątych co było dla mnie niesamowitym wydarzeniem. Mogłam słuchać dziadka godzinami, gdy opowiadał o tak odległych czasach hiszpańskiej historii. W czwartek i piątek trzymałam równe tempo świętowania. Przechadzałam się po zlanych słońcem uliczkach Tarragony, zatrzymywałam się w pobliskich barach na filiżankę kawy i zwyczajnie relaksowałam swoje ciało i myśli.

       Nie obyło się bez odwiedzin naszych znajomych, których wizyta przeciągnęła się oczywiście o kilka godzin dłużej niż sama bym się spodziewała. Jakże zresztą mogłabym wyobrazić sobie, że hiszpańscy goście wpadną do mnie jak po zapałki. Zapukali do drzwi mojego mieszkania na poobiednią kawę, a zostali aż do późnej kolacji. Viva Espana! W te dni spotykaliśmy się również z liczną rodziną J., a uwierzcie mi, że jego rodzina jest baaardzo liczna, stąd też każdy dzień mieliśmy już z góry zaplanowany. Stołowałam się u ciotek, wujków, znajomych itd. Co za uczta! Co za świętowanie!

Wielka Niedziela i Poniedziałek Wielkanocny

 

       Tutaj oczywiście dla nas, chrześcijan, przypada największe apogeum świętowania. Kiedy po raz kolejny wspominamy zwycięstwo życia nad śmiercią, gdy nasza dusza raduje się prezentem życia wiecznego, jaki dostaliśmy od Boga. To właśnie w te dni całe rodziny spotykają się, aby wspólnie świętować te wyjątkowe dni. Na znak podtrzymania moich polskich tradycji zorganizowałam śniadanie wielkanocne, na którym była obecna moja koleżanka z Polski. Obie przygotowałyśmy jajka faszerowane i blok czekoladowy, a jako zastępca cienkiej kiełbasy idealnie spisał się hiszpański jamon, chorizo i bagietka. Tego dnia zabrakło jedynie żurku, ale śniadanie iście bajeczne!

     Między przyrządzaniem paelli, a spacerem po plaży miałam okazję zobaczyć na skypie całą moją rodzinkę zgromadzoną przy stole w Polsce. Chociaż odrobina ich obecności w ten ważny dzień zdawała się być dla mnie najpiękniejszym elementem podczas pierwszych świąt spędzanych poza domem. Mogłam zobaczyć ich śmiejące się twarzyczki i oczywiście uginający się od potraw stół, który w Hiszpanii spotkał się z wielkim zdumieniem i okrzykami podekscytowania.

       Niedzielne popołudnie przeznaczone było na wyciszenie się i podziękowanie Jezusowi za tak wielki prezent, jaki nam podarował. Spędziłam kilka godzin na nabożeństwie modląc się, wychwalając Pana i śpiewając.

       W Poniedziałek Wielkanocny również pominęłam się z tradycją lania wody, ale w zamian za to wybraliśmy się z całą rodziną mojego narzeczonego do urokliwego miasteczka o nazwie Forres. Lokalizacja była przepiękna! Dookoła otaczały nas góry, serpentyny i stare kamieniczki miasteczka. Idealne miejsce na odpoczynek, pałaszowanie kiełbasek z grilla i granie w piłkę z całą hiszpańską gromadą.

       Zachodzące słońce za górami zwiastowało koniec dnia, a tym samym koniec świętowania i odpoczynku od rzeczywistości.Każdy pakował swoje rzeczy do bagażnika, myślami uciekając już do dnia następnego, przeraźliwego alarmu, obowiązków i codzienności. Ja nadal uśmiechałam się, czując w sercu to wyjątkowe ciepło. On jest z nami obecny zawsze. Bez względu na okres świąt czy życia codziennego. Zawsze przyniesie nam ogromną porcję radości, świeżego powiewu wolności i miłości.  Alleluja! Pan Jezus zmartwychwstał!  

A jak wyglądała Wasza Wielkanoc?