Spróbuj własnej domowej zooterapii!

       Hej kochani!

       Dzisiejszy post kompletnie z innej beczki. Kto by pomyślał, że moją inspiracją okaże się kot. Dokładnie. Kot. Białoszary, a nawet srebrny. Mruczący, ocierający się o moje nogi z sennym wyrazem na kociej twarzy. Właśnie ten bohater stał się efektem moich przemyśleń.

       Poznaliśmy się w studio fotograficznym o wczesnym piątkowym poranku. Oboje zbyt senni na rozpoczęcie pracy, grzaliśmy się leniwie przy kaloryferze. Fryzjerka katowała moje włosy prostownicą na przemian z lokówką, a ja odlatywałam w inny świat. Niezupełnie pamiętam czy był to sen, czy moje życie i tysiące myśli, które towarzyszą mi każdego dnia. Co mam do załatwienia po pracy, jak ogarnąć wizę, gdzie znajdę się za 2 miesiące i czy będzie to zima, czy może grudniowe lato na innym kontynencie? Co myśli moja wizażystka i dlaczego fotograf wygląda dzisiaj jakoś tak smętnie?

Niespodziewanie przed lustrem obok mnie pojawił się kot. Jak gdyby nigdy nic rozłożył się wygodnie obok pędzelków i pozostałych akcesoriów, zamknął oczy, aby po kilku sekundach znów je otworzyć i pilnować wszystkich dookoła. Przez chwilę miałam mieszane odczucia- Czy obserwuję sierściucha, czy to raczej ja jestem obserwowana!? W dziwnym skupieniu przyglądaliśmy się sobie nawzajem. Obserwowałam ruch klatki piersiowej z każdym jego oddechem, uroczy ogon ruszający się na wszystkie strony, słodkie ziewania i mycie łapek. Oczy zwierzęcia były tak łagodne i przyjazne. Wszystkie moje zmartwienia, troski i cała masa rozkojarzonych myśli nagle gdzieś zniknęła. Mój oddech zwolnił, ciało znacznie się rozluźniło. Miałam ochotę pogłaskać kociaka, uśmiechem podziękować za podarowany mi spokój. Tyle dobra!

       O co chodzi w Zooterapii?

       Jest to nowoczesny sposób terapii, gdzie główną rolę odgrywa relacja człowiek- zwierzę. Czas, kiedy dzieci, a nawet dorośli mogą bawić się z pupilem, głaskać, przytulać i poznawać. Czworonożny przyjaciel pozytywnie wpływa na stan zdrowia pacjenta z zaburzeniami psychicznymi, nowotworem lub przewlekłą chorobą serca. Kontakt ze zwierzęciem sprawia, że człowiek relaksuje się, zapomina o bólu i kłopotach, a jego ciało wydziela endorfiny, które niewątpliwie dodają sił i determinacji do walk z chorobą. Podczas terapii pacjent uczy się budować emocjonalną więź ze zwierzęciem, co daje mu poczucie bezpieczeństwa. W końcu to zwierzęta potrafią bezinteresownie kochać i  w pełni akceptować ludzi.   

       Tym samym teleportuję się do rodzinnego domu, do puszystego dywanu, na którym zawsze bawię się z moim pupilem. Wspomnieniami wracam do małej, czarnej kulki leniwie przytulającej się do mojej szyi. Roześmiane wielkie oczy i merdający ogon na znak, że cieszy się moją obecnością. Odprężający dotyk wyszczotkowanych włosów psa, moje dłonie zatapiające się w ciepłe i okrągłe ciało czworonożnego przyjaciela. Moja własna domowa Zooterapia.

"Jedynym całkowicie bezinteresownym przyjacielem, którego można mieć na tym interesownym świecie, takim, który nigdy go nie opuści, nigdy nie okaże się niewdzięcznym lub zdradzieckim, jest pies… Pocałuje rękę, która nie będzie mogła mu dać jeść, wyliże rany odniesione w starciu z brutalnością świata… Kiedy wszyscy inni przyjaciele odejdą, on pozostanie" – George G. Vest

       Większość z nas dzieli swoje życie codzienne z czworonogami. Niewątpliwie wnoszą one wiele radości do naszych domów. Każdego dnia merdają ogonami, gdy wracamy z pracy lub mruczą uspokajająco, przytulając się do nas. Jak błogo! Czy potrafimy docenić skarb, jaki mamy?

A Ty? Czy masz swojego domowego pupila? W jaki sposób cieszysz się jego obecnością? W czym pomaga Ci najbardziej?