Tam, gdzie nie dociera słońce…

       Deszcz wystukuje o parapet dziwnie znajomy rytm, krople wody urządzają wyścigi na szybie okna. Magiczna gonitwa. Która pierwsza spadnie w dół? Wiatr smaga gałęzie drzew, znajdujących się tuż nieopodal okna mojego pokoju. Jesienno-zimowa szaruga rozgościła się w najlepsze. Po tej  stronie jest tak cicho i przytulnie, pies chrapie na kolanach, ulubiony kubek zachęca aromatem kawy, a w tle słychać już świąteczny jazz. Zza ściany dobiegają mnie ciche odgłosy sąsiadów, a ja uśmiecham się ze spokojem, że życie nadal toczy się wyjątkowym torem.

       Nie ma słońca. To coś, co nie daje mi spokoju od kiedy wróciłam do Polski. Zachmurzone niebo, łyse drzewa, zimno przenikające serca… Witam w Krainie, gdzie nie dociera słońce. Ludzie zniesmaczeni są pogodą, wyglądem, sytuacją życiową i finansową, a nawet wczorajszym obiadem. Wszystko takie szare, deszczowe i ciężkie. Nie ma słońca.

            Zdjęcia z moich zakurzonych folderów sprzed lat. Sesja zdjęciowa ze wspaniałą, utalentowaną Magdą. 

A co, jeśli słońce kryje się gdzie indziej, niż w ogromnej złotej kuli?

       Z własnego doświadczenia wiem, że słońce lubi płatać figle i często chowa się za chmurami deszczu i problemów. Wiem również, że niekoniecznie muszę je widzieć, aby czuć rozlewające się we mnie ciepło.

       Złotą kulę mogę znaleźć w uśmiechu najbliższych, w rozmowie z nimi i zwyczajnym szczęściu ich obecności. Promienie słońca dotykają mojego serca, gdy widzę radość dzieci. Ich zabawa podczas nauki robienia balonów z gumy do żucia wydaje się czymś tak banalnym, a jednocześnie magicznym. Roześmiane buźki, beztroska i miłość do świata. Rozpływam się w centrach handlowych, gdzie ludzie trwają w świątecznych gonitwach, a ja wpadam w ten wir razem z nimi. Mam wtedy wrażenie, że cały świat oszalał na punkcie dawania sobie prezentów. Jak wspaniale gdyby było tak przez cały rok!

        Moje prywatne słońce znajduję, gdy potrafię cieszyć się deszczem. Uwielbiam wsłuchiwać się w dźwięk uderzających o parasol kropel, zatapiam swój wzrok w kałużach i obserwuję fale, wywołane wiatrem. Możecie nazywać mnie dziwakiem, ale właśnie tam znajduję swoje promienie słońca. Złotą kulę znajduję również w szafie pełnej ciepłych swetrów. Dziękuje wtedy Bogu, że w naszym kraju są cztery pory roku i tak wiele możliwości. Czasem współczuję mieszkańcom krajów tropikalnych, że nie jest im dane widzieć śnieg, a o przytulnej atmosferze przy kominku, gdy za oknem zawierucha, mogą zapomnieć.       

       Słońca należy szukać w ludziach. W sposobie ich miłości, w tym jak okazują troskę i zainteresowanie. W historiach starszych ludzi, którzy widzą znacznie więcej, niż nam się wydaje. 

       Szukajmy, gdzie tylko to możliwe! Nawet z pozoru szare niebo może podarować nam uśmiech.

Więcej optymizmu!

A Ty? Gdzie znajdujesz swoje słońce?