Moje zwierciadło w La La Land

       Zasiadam z miską popcornu przed ekranem komputera, gaszę światło i przyciskając „play” spodziewam się uroczych scen w romantycznym klimacie, tragicznego zwrotu akcji i świadomości, że na koniec bohaterowie żyją długo i szczęśliwie. Tymczasem przez dwie godziny moje oczy pozostają szeroko otwarte, zapominam o ciepłej solonej kukurydzy, a serce pulsuje w klatce piersiowej w rytm szerokiej gamy emocji. Mowa o „La La Land”

       Sale kinowe wypełnione są po brzegi, przestrzeń internetowa pęka w szwach od coraz to nowszych recenzji, opinii i gorących zachęt do obejrzenia musicalu. Dlatego też nie będę kolejną osobą, opisującą fabułę, czas i miejsce akcji oraz bohaterów. Powiem tylko, że film obejrzeć trzeba! 

Dlaczego?

       Nigdzie nie znajdziecie tak drogocennej lekcji życia w pięknej oprawie klasycznego, a tym samym nowoczesnego musicalu. Zdaje się, że gra toczy się o marzenia, a widzowie obserwują wspinanie się po stromych schodach i słuchanie zatrzaskujących się przed nosem drzwi. Walka i zawzięcie bohaterów sprawia, że sukcesy urastają do rangi najważniejszych wartości życiowych. Namiętność w pasji, odwaga i nieugiętość, przekładanie marzeń ponad wszystko.

  

       Coś fascynującego zobaczyć dłonie na klawiszach fortepianu, obserwować jak zwinnie i pewnie siebie przeskakują na kolejne dźwięki. Dać się ponieść muzyce i całkowicie wtopić się w klimat klasycznego jazzu. Jeszcze inaczej móc zobaczyć piękną kobietę w akcji, zmieniającą role, niczym kameleon. Zachwycać się jej mimiką twarzy oraz szczerym oddaniem do sztuki i aktorstwa. Oboje płoną miłością do swoich pasji, ich oczy zdają się skrzyć blaskiem nie do opisania, a uśmiech jest tym jednym z najszczerszych. On pragnie być pianistą i otworzyć club jazzowy. Ona sławną aktorką. Kto by pomyślał, że Sebastian i Mia mogą zatracić się tak mocno?

       Ich ślepe podążanie za marzeniami doprowadza do rozstaju dróg. Kobieta wyjeżdża do Paryża, gdyż tam dostała swoją wymarzoną rolę, a muzyk jazzowy decyduje się zostać w Los Angeles i pracować nad planem swojej kariery. W tym momencie pada moje spontaniczne pytanie: „Dlaczego on nie może z nią jechać?” Nagle przed oczami przelatują mi ich wspólne momenty, dźwięk głośnego śmiechu i oczy pełne miłości. Upalne lato, przetańczone w zwiewnych sukienkach i objęciach ukochanego mężczyzny, niewyobrażalna nić porozumienia i znajomość, która niespodziewanie przerodziła się w miłość. Wszystko przekreślone grubą kreską pomiędzy uczuciem, a marzeniem.

       Wygrywa marzenie

       Na ile silne muszą być marzenia, aby były w stanie przekreślić ukochaną osobę? Jak bardzo musi zaślepiać, aby nie zauważać utraty najbliższych? Czy ślepe wpatrywanie się w jeden punkt, jakim jest osiągnięcie marzeń, może dać szczęście?

       Lekcja życia  

       Dla tych, którzy jeszcze nie obejrzeli filmu, nie będę ujawniać szczegółów oraz zakończenia. Uchylę rąbka tajemnicy i odsłonię ostatnie minuty musicalu, kiedy kochankowie spotykają się na tej samej drodze po pięciu latach. Oboje z innym bagażem doświadczeń oraz scenariuszem życiowym. Nie jest to jednak droga zmierzająca w tym samym kierunku, dane jest im dosłownie kilka sekund na krótką analizę ich własnych wyborów.

       W tle rozlega się dźwięk fortepianu i muzyki jazzowej, oboje zatopieni we wspomnieniach, a także w wyśnionym życiu, które mogli dostać w prezencie od losu. Roześmiani, osiągający sukcesy i spełniający marzenia. Pojawia się całą lista sytuacji, w których mogli postąpić inaczej, gdzie słowa nigdy nie powinny być wypowiedziane, a podjęte decyzje zupełnie odwrócone. Bohaterowie znajdują się we śnie, gdzie tworzą udany związek z malutką istotką- owocem ich miłości.

       Głęboko patrzą sobie w oczy, jazz przeskakuje w nutę żalu i poczucia straty, ich twarze wypełnia smutny uśmiech, po czym oboje odchodzą ze swoimi marzeniami. Ona sławna aktorka. On wybitny muzyk jazzowy z własnym klubem. Czy mimo to są szczęśliwi…?

       Moje zwierciadło w La La Land

       Widzę setki ludzi z szeroko otwartymi ustami, mogę również założyć się, że ich głowy wypełnione są współwinnymi myślami. Ile razy zabili miłość? Ile razy przekreślali drugą osobę? Jak bardzo zaślepiał ich blask wymarzonej kariery?

       Jestem modelką, moje życie to wszystko to, co mam zamknięte w walizce na kółkach. Podróżuję po świecie, mój grafik jest dla mnie kompletną niespodzianką, a tworzenie stałych relacji graniczy z cudem. Spotykam na swojej drodze wiele złamanych serc i tęskniących dusz, za tymi, których zostawili za oceanem oraz przez tych, których plany nie spotkały się na jednej drodze. Ludzi rozbitych, którzy zdecydowali podążać za karierą. Ze smutkiem muszę stwierdzić, że wcale nie wyglądają na zadowolonych ze swoich wyborów. 

       Mam wrażenie, że od ponad 3 lat dokonuję cudu. Na swojej drodze spotkałam bratnią duszę, jednak nasze początki wcale nie były takie łatwe. Były cholernie ciężkie, a popełnione błędy do dzisiaj odbijają się echem z przeszłości. Moje zwierciadło z La La Land mogło powiedzieć „Tu stawiam kropkę. Puszczam Twoją dłoń i biegnę za marzeniami.” Kto wie, gdzie mogłabym być dzisiaj? Na okładce paryskiego Vogue, otwierając pokaz najsłynniejszych projektantów w Nowym Jorku lub uśmiechającą się do Was z metrowego bilbordu. Nasze serca podzielone zostałyby przez tysiące kilometrów, kosmiczne strefy czasowe i różne środowiska. Jednak moje zwierciadło z musicalem rozbiło się w chwili, gdy podjęłam decyzję. Werdykt głosił: „ To właśnie miłość jest dla mnie najważniejsza i to ona naprawdę uczy mnie latać.”

       Dzisiaj oglądając napisy końcowe filmu „La La Land” uśmiecham się przez łzy, wiedząc, że dokonałam jednej z najlepszych decyzji życiowych. Jestem w ramionach najwspanialszego mężczyzny, spełniam się, a nasze małe sukcesy celebrujemy razem- wtedy smakują najlepiej.

       Zupełnie nie wiem, co skłoniło mnie do tak głębokich refleksji tutaj na blogu. Mogłabym powiedzieć, że musiałam to z siebie wyrzucić, ale wtedy skłamałabym. Do napisania tego postu przekonał mnie mój chłopak- sprawca zawirowania, a także moja cicha nadzieja, że być może to właśnie Ty czytasz ten post i wyciągniesz z tego lekcje. Sięgniesz po film, przeczytasz mój artykuł po raz kolejny, a następnie zaczniesz podejmować te właściwe dla Ciebie decyzje. Życzę Ci tego z całego serca.