Weekendowe życie w Seulu

       W piątkowy wieczór nie paliło mi się wskakiwać w najlepszą kieckę, katować stopy w szpilkach i ponownie po wielu godzinach pracy nakładać makijaż. Zjadłam kolację w domu, założyłam wygodne jeansy, sportowe buty i wyszłam na spacer. Rześkie powietrze przypominało, że wiosna dopiero co zajrzała i nadal przegrywa nocą ze srogim wiatrem i zimową temperaturą. Mimo zarzuconej wiatrówki na ramionach czułam przeszywające zimno. Automatycznie przypomniałam sobie powtarzane przez mamę zdanie „W kwietniu powietrze jest zdradliwe” i zapadła decyzja o wypiciu gorącej kawy tuż za rogiem mojego mieszkania. Gdy weszłam do kawiarni wskazówka na zegarze akurat przeskoczyła na godzinę dwudziestą trzecią. Zapytałam kelnera o której zamykają i jakoś nie zdziwił mnie fakt, że miejsce czynne jest do drugiej w nocy, a Koreańczyk wydaje się dziwnie zmieszany i zawstydzony. Nie zaskoczyła mnie również jego łamana angielszczyzna ani to, że przechodzi obok mnie kulturalnie kłaniając się. (Naturalne zachowanie Azjaty, gdy ma do czynienia z „białym, wysokim, a do tego mówiącym w obcym języku”.)

       Uważnie przestudiowałam menu, a krzyczące pozycje pełne świeżych truskawek sprawiły, że zapomniałam o gorącej latte. Ciasto z truskawkami, drożdżówka z nadzieniem truskawkowym, sok wyciskany z truskawek i truskawkowe dekoracje. No tak, w Korei Południowej sezon na truskawki właśnie kwitnie. Zamówiłam świeży sok z awokado i truskawek. Wzięłam moją bombę witaminową i wygodnie rozsiadłam się na fotelu tuż przy oknie. Zaczęło się przedstawienie...

       Ulice pełne ludzi, słychać głośne rozmowy i śmiechy. Istna rewia mody nie tylko wśród dziewczyn. Na podjazd wjeżdża lśniące Porsche. Kierowca może ok. 24 lat. Jego dziewczyna ubrana w elegancki garnitur, koślawi nogi na szpilkach od Louis Vuitton. Oboje ślepo zapatrzeni w świecące ekrany telefonów. Mimo to trzymają się za ręce i dumnie kroczą chodnikiem. Chyba tylko tak mogłam rozpoznać, że są parą, bił od nich dziwnie biznesowy chłód. Tuż obok pijana dziewczyna niezdarnie opiera się o balustradę tarasu i najwidoczniej przygotowuje się na wymioty. Jej przyjaciółka troskliwie klepie ją po ramieniu, zapewne starając się dodać jej otuchy. Wyraźnie widać, że bohaterka wieczoru jest zdenerwowana. Wydaje z siebie niezrozumiały bełkot i rzuca najnowszego Iphon’a na ulicę. Przechodzący obok mężczyzna kopie go jak zwyczajny kamień, nawet nie zauważając. Jego myśli wydają się skłębione tak samo, jak dym papierosowy, wydobywający się z jego ust.

       Z prawej strony dwóch mężczyzn w garniturkach stara się wepchnąć do taksówki zalaną w trupa panią bizneswoman. Szpileczki, siwa garsonka i idealnie ścięte włosy do ramion, rozmazany makijaż i te dziwnie zagubione spojrzenie. Do taksówki wsiąść nie chce. Buntuje się, krzyczy i śmieje na zmianę. Złapana pod ramię poszła slalomem na dalszy ciąg imprezy. Zagubione spojrzenie nie daje mi spokoju... staram sobie wyobrazić jej życie, jej szczęście, miłość, rodzinę. Bezsilność w jej oczach... Przypominam sobie o przyjaciółce, która opowiadała mi o totalnym braku pewności siebie Koreańczyków i presji bycia idealnym.  Czy ona też własnie tak się czuje ?

       Z zamyślań wyrywają mnie głośne rozmowy siedzących obok mnie dziewczyn. Jak na rodowitą Koreankę przystało idealnie malują usta czerwoną szminką. Wszystkie mają zawsze szminkę na ustach. Zawsze! Dzwoni do niej telefon i nagle z normalnego głosu dwudziestolatki zmienia się w przesłodką pięciolatkę. Od razu wiem, że rozmawia z jakimś mężczyzną, bowiem w Korei masz być słodka. Słodka jedząc, słodka malując się, słodka ubierając się, słodka słuchając poleceń rodziców a następnie męża. Za słodko mi...  Zarzucam kurtkę i wychodzę na ulicę. Mijam bary pełne ludzi, słyszę głośną muzykę i dźwięk tłuczonego szkła. W wyobraźni już widzę lejące się strumieniami soju – ulubiony alkohol w Korei. Po weekendzie oni wszyscy znów założą swoje idealnie wyprasowane koszule i garnitury , poprawią rozmazany teraz makijaż i rozpoczną nowy ciężki tydzień. - A niech się odstresują! – myślę sobie.

Tylko dokąd ten świat tak pędzi?  Zagubiony, bezsilny...