Malowany strach i kemping

       Od przylotu z Hiszpanii minął tydzień. Każdego ranka, otwierając oczy szukam na niebie choć odrobiny słońca. Bezskutecznie. Szare chmury opanowały miasto, a krople deszczu szydzą sobie z moich wiosennych planów w Polsce. Mogę zapomnieć o przejażdżkach rowerowych, spacerach i długich wieczorach na balkonie z książką w ręku. Na złość pogodzie i na ratunek samej sobie uciekam myślami do słonecznej Hiszpanii i do miejsca, gdzie idzie zapomnieć o całym świecie. Przygotuj sobie kawę, jeśli wolisz zaparz herbatę i chodź ze mną! Tam, gdzie czarne chmury przegrywają ze słońcem, a krople deszczu pachną wiosną i mokrym lasem. Tam, gdzie ptaki, skaczące po drzewach śpiewają głośniej, a fale rozbijają się o klify. Gotowa?

Kemping w Las Palmeras

       Położony na wybrzeżu Costa Daurada nieopodal jednego z największych miast katalońskiej stolicy- Tarragony. Zlokalizowanie go nie jest proste. Sama bowiem przejeżdżałam obok zapewne kilkaset razy i nawet nie wiedziałam o jego istnieniu! Gdybym teraz miała przybliżyć lokalizację kempingu powiedziałabym, że znajduje się on  zaraz przy głównej trasie Tarragony, skręcając w w wąską dróżkę. Dalej należy szukać dokładnie między sosnami i topolami. Kemping LasPalmeras to nic innego jak ogromny plac pełen przyczep kempingowych, namiotów i małych drewnianych domków. Ciągnie się on wzdłuż kilometrowej, piaszczystej plaży i naprawdę bardzo łatwo go przegapić właśnie ze względu na otaczający go gęsty las

       Osobiście nie planowałam pobytu w Las Palmeras. Była to niespodziewana wycieczka.Wjeżdżając na parking kempingu moja mina mówiła sama za siebie. Wysoko uniesione brwi, szeroko otwarte usta i nieśmiały grymas na twarzy,który  powinien chociaż w połowie przypominać uśmiech. Ciężkie kamienie chrzęściły pod kołami auta przy ostatecznym parkowaniu i stało się... Moim oczom ukazały się male przyczepy kempingowe. Było ich dziesiątki. Może nawet setki. Każda z nich krzyczała swoim kolorem i dziwacznym wystrojem. Opuszczone grille zdawały się płakać razem ze zbierającym się na deszcz niebem, a sznurki podtrzymujące  namioty  wołały o pomoc. Bezskutecznie. Sama miałam ochotę dać nogę, zacząć biec przed siebie i jak najszybciej znaleźć się w domu. Już wyobrażałam sobie szczękające zęby pod niewystarczającą ilością koców. Szybkie prysznice z bolącą gęsią skórką na całym ciele, zesztywniały kark od ciężkich swetrów i gęsty las w zupełnych ciemnościach. Jeśli dołożyć do tego klaustrofobię która uaktywnia mi się w namiotach lub małych przyczepach, zdaje się, że mogłabym dobiec nawet do Polski.

       Nie taki diabeł straszny...

      

       Deszczową noc spędziłam w malutkim drewnianym domku, położonym na końcu kempingu. Godzinami wsłuchiwałam się w dudniące o dach krople deszczu i coraz szczelniej chowałam się pod kocem. W tych dniach pogoda w Hiszpanii również była kapryśna i termometr wskazywał zaledwie 16 stopni. Jakkolwiek zaraz po śniadaniu ruszyłam na spacer, aby zapoznać się z terenem, na którym przyszło mi mieszkać przez kolejne 3 dni.

       Po raz kolejny uświadomiłam sobie, że jest to jeden z największych kempingów w okolicy Tarragony, a być może nawet Barcelony. Śmieszne przyczepy ustawione były wejściem od strony morza, każda z nich na swój sposób opisywała swojego właściciela. Obserwowałam rodziny z dziećmi. Wokół ich przyczep aż roiło się od kolorowych zabawek i plastikowych krzesełek. U nocnych marków okna nadal były zasłonięte, a tuż przy drzwiach stało kilka puszek po piwie. Oczywiście pustych. Inne posesje  intrygowały jeszcze bardziej. Drukowane palmy na ścianach przyczep, ozdobne światełka, rozwieszone dookoła namiotu, dziwne sprzęty do gry i sportów wodnych. Jednak tym, co najbardziej przekonało mnie do tego miejsca był bliski kontakt z naturą.

 

       Świergot ptaków i zapach mokrego lasu. Łamiące się pod stopami kruche patyki z drzew, wilgotny piasek i otaczająca mnie cisza. Ptaki rozmawiające ze sobą gdzieś w oddali i szum fal, dobiegający mnie z plaży. Wybrzeże zazwyczaj wiało pustkami.Pozwalało mi to na długie spacery brzegiem morza, podczas których mogłam wyciszyć swoje myśli, a tym samym naładować  baterie. W miejscu, po którym nawet bym się nie spodziewała, odnalazłam spokój i odcięłam się od reszty cywilizacji. Ograniczony kontakt z internetem sprawił, że skupiłam się na tym co Teraz i Tutaj.  Okrywałam swoje ramiona pierwszym lepszym swetrem, nie myśląc o wyglądzie, modzie i pracy. Zapewniam, że nie ma nic lepszego niż życie teraźniejszością i łapanie cennych chwil!

       Nigdy nie byłam zwolenniczką kempingów. Jednak Las Palmeras okazał się idealnym sposobem na kilkudniowe oderwanie się od rzeczywistości i kontakt z naturą. Poranki wypełnione kawą i dobrą książką, niewielkie promienie słońca łapane podczas długich spacerów i setki uporządkowanych myśli przy wtórze szumu drzew, śpiewu ptaków i morskiej bryzy. Wszystko to, co natura człowieka potrzebuje najbardziej!

Jak widać nie taki diabeł straszny jak go malują...

A Ty? Masz jakieś wspomnienia związane z kempingowym stylem życia? Podziel się nim w komentarzu. Z chęcią poczytam o innych przygodach!