Bóg w wielkim mieście- recenzja książki

       Zazwyczaj nie sięgam po książki o tematyce religijnej. Zapisane strony w grubych oprawach zdają się być tak nierzeczywiste, bije od nich chłód na kilometr. Przeraźliwie krzyczą: „Trzymaj się ode mnie z daleka.” Główny bohater powieści zawsze jest taki surowy i poważny. Siedzi dumnie i bacznie obserwuje każdy mój ruch, jak gdyby tylko czekał, aby wydać mi wyrok. Jest zupełnie inny, niż Ten, Którego znam osobiście. Mój Bóg pomaga wstać, kiedy upadam, troskliwie otacza mnie swoją opieką i wybacza za każdym razem, gdy zbłądzę na życiowej ścieżce. Nie znam złości Boga, ani kary, bo w Nim jest największa miłość, jaką człowiek może zaznać. Tam nie ma miejsca na złość. Mój Bóg jest właśnie taki, jakiego spotkała Katarzyna Olubińska.

       Jej książka wpadła w moje ręce zupełnie przypadkowo. Z ciężkim koszem pełnym produktów stałam w kolejce do kasy w Biedronce. W myślach analizowałam listę zakupów, komponowałam owoce, które jako przyszły deser wylądują w blenderze. Kusiłam się również na bardziej niezdrowe słodkości i z ciekawością zaglądałam do koszyków moich rodaków. Swoją drogą to naprawdę intrygujące, jak wiele mówi o człowieku lista jego zakupów! Moją uwagę rozproszył pudrowy róż, krzyczący do mnie z wysepki z książkami. W pierwszym odruchu pomyślałam, że to kalendarz. Idealny, kobiecy z delikatną okładką. Tytuł książki mówił: „Bóg w wielkim mieście”. Uśmiechnęłam się, intuicyjnie przeczuwając, że ta książka będzie wyjątkowa.

        Zaczęłam ją czytać już kilka dni później w samolocie, lecącym do Paryża. Tytuł wpisał się idealnie w moje życie.

       Książka leży w dłoni jak ulał. Piękny, pudrowy róż, stylowa oprawa i zdjęcia, które wprawiają w romantyczny klimat czytania. Białe filiżanki z parującą kawą, świeże bukiety kwiatów, zielone ogrody, czy tryskająca magicznym światłem Katarzyna Olubińska. Kolejne rozdziały, będące tym samym wywiadami ze sławnymi osobami, rozpoczynają cytaty, krótkie zapowiedzi lub rysunki, malowane niczym dłonią dziecka. Istne dzieło! Autorka rozmawia z celebrytami o sprawach, wobec których wszyscy jesteśmy sobie równi: wiara, życie, śmierć, miłość, strach i cierpienie.

       Tutaj Was zaskoczę, ponieważ mimo urzekającej szaty graficznej nie polubiłam się z treścią. Drażniły mnie wypowiedzi gwiazd i co chwila prychałam ze złością. Kręciłam głową z niedowierzaniem, chcąc złapać za komputer i natychmiast naskrobać maila do celebrytów, że to nie tak! Że nie mają racji i wprowadzają ludzi w wielki błąd!

Co mnie zabolało?

       Każdy odbiera Boga na swój sposób. Istotna jest różnica, w kogo tak naprawdę wierzy dana osoba. Tutaj jednak wszyscy zgodnie powoływali się na Pismo Święte, a skoro tak, mówili również o moim Bogu! Zabolało mnie, że traktują Go jak złotą rybkę, spełniającą życzenia. Jako dziadka na chmurce, który czeka na ich prośby. Egoistyczna postawa, krzycząca na wszystkie strony: „Bóg jest wspaniały, jest mi z nim tak wygodnie!” Znany aktor mówi: „Staram się żyć tak, żeby niczego nie musieć i z niczego się nie tłumaczyć. Nawet Bogu.” No tak, Pan Wygodniś. A co z poświęceniem? Co z obowiązkiem, wywodzącym się z bycia chrześcijaninem? Czy ktokolwiek zadał sobie pytanie zwrotne: Czego tak naprawdę chce ode mnie Pan Bóg? Co JA mogę podarować JEMU? Czytając początek wywiadów czułam dziwny niedosyt i pustkę. Zupełnie tak, jak gdyby chrześcijaństwo obecnie opierało się tylko i wyłącznie na wierze w staruszka na chmurce i proszeniu go o spełnienie marzeń, pragnień i zachcianek. Takie święta Bożego Narodzenia przez cały rok.

Światełko

   

       Dalsza część książki niespodziewanie przyniosła świeży powiew optymizmu.Pełna światła, przepięknych cytatów, zachęcających do refleksji i zmian. Wzruszające historie ludzi, którzy na wielkich ekranach telewizora zdają się być tacy szczęśliwi i idealni. Gwiazdy, opowiadające o swoich rozterkach i chwilach upadku, zwierzenia z tak intymnych rzeczy, jak uzależnienia czy depresja. Wszystko to sprawia, że do głowy nasuwa się jedna myśl. Myśl o tym, że wszyscy zostaliśmy stworzeni z jednym pragnieniem, pragnieniem miłości oraz tęsknotą za Bogiem. Nieważne, czy jest to sławna aktorka, top modelka, wybitny pisarz, czy dziennikarka. Wszyscy jesteśmy ulepieni z tej samej gliny. Pragniemy kochać i być kochanym. Chcemy żyć w społeczeństwie, gdzie nie ma nienawiści i przemocy, a najważniejszą wartością jest miłość i pomoc bliźniemu. Wyjątkowo spodobał mi się wywiad z Izabelą Miko oraz Maciejem Musiał. Czyste, realne i logiczne same w sobie. Urzekła mnie ich świadomość obecności Boga i traktowanie Jego słów jako drogowskaz, GPS w życiu. Wiedza, że wiara =wyzwanie.

      Wzruszył mnie również rozdział książki pt. „Małe gesty”, który pokazuje wielki świat z innej perspektywy. Pełen ludzi bezdomnych i głodnych, ubogich, którzy wszystko stracili. Świat pełen niepełnosprawnych i tych, walczących o życie. Cudowna postawa Katarzyny Olubińskiej motywuje do pomocy w tak magiczny sposób. Poprzez pozytywną energię, szczerość i otwartość pokazuje, że wiara i Bóg są jej codziennością. Idą razem przez życie jak najlepsi partnerzy. ON daje jej siłę do walki, spokój ducha i miłość, a ona poprzez Małe Wielkie gesty ratuje ludzkość.

      „Bóg w wielkim mieście” to zdecydowanie książka ku pokrzepieniu serc. Zmusza do refleksji nad własnym życiem, zachęca do poszukiwań obecności Boga w codziennym życiu, a na przykładzie wywiadów ze znanymi osobistościami, pokazuje, że wiara jest lekiem na całe zło. Daje siłę, wypełnia miłością i spokojem, pobudza do życia i nadaje mu sens.

     „ Jestem wdzięczna Bogu za to, że mnie uwalnia i przywraca wzrok. Dzięki Niemu nauczyłam się w końcu doceniać swoje życie. Wiem, że wiele razy jeszcze upadnę, ale chcę dalej iść z Nim, obojętnie już: w małym czy wielkim mieście. Z Nim jestem po prostu szczęśliwa. Jeśli się Go tylko złapie za rękę i zrobi jeden mały krok, On działa w życiu niewyobrażalne cuda.”

      Podpisuję się pod tym obiema rękami - Paulina G Lifestyle

      Ciekawi mnie czy ktoś z Was trafił już na tą książkę? Jakie wrażenia po przeczytaniu? Koniecznie podzielcie się tym w komentarzach!