Czy Paryż rzeczywiście jest miastem miłości?

       Takie pytanie przyszło mi do głowy, gdy razem z moją drugą połówką wybraliśmy się na spacer pod wieżę Eiffla. Był wtedy upalny piątek, dzień wolny od pracy w całej Francji. Zdaje się, że każdy miał podobny plan na słoneczne popołudnie. Spacer pod symbolicznym punktem stolicy, kawa w jednej z uroczych restauracji i naleśniki zakupione od mężczyzny, jeżdżącego w małym domku na rowerze. Tłumy ludzi, krzyki,deptanie się nawzajem po piętach i trudności ze zwyczajną rozmową. Gdzie jest ten romantyzm? Co stało się z się z magiczną atmosferą, o której tak głośno krzyczy świat?

       Ulice Paryża pełne są ludzi. Każdy chce złapać Twoją uwagę. Czarnoskórzy mężczyźni oferują malutkie figurki wieży Eiffla, pocztówki czy zwyczajne podróbki torebek. Oczywiście roszczą sobie prawa do nagabywania Cię, przekonywania, że potrzebujesz ich produktów. Wypytują o kraj pochodzenia, zwiedzanie, historię miłości, a na koniec, gdy odchodzisz od stoiska bez nowego nabytku, krzyczą na Ciebie w obcym języku lub patrzą złowrogo. Jeszcze inni stoją przy wejściu swoich restauracji, zapraszając turystów do środka. Co kilka kroków wlepiają Ci menu w twarz, zapewniając, że to jedyne takie w całym Paryżu! Że ceny biją na głowę, a jaki smak i aromat... a tuż za rogiem następnej ulicy można spotkać identyczne przedstawienie.

      Z dala od turystycznego zgiełku jest jakby ciszej, chociaż zapach spalin i głośne skutery bezustannie przypominają o tym, że jesteś w wielkim mieście. Tutaj musisz być czujna. Roi się od mnóstwa pijanych mężczyzn, którzy stracili wszystko i oddali się nałogom. Matki z dziećmi, mieszkającymi na ulicy, dziesiątki ludzi, pytających o pieniądze, czy o coś do jedzenia. Sterty śmieci porozrzucane po ulicach i graffiti na budynkach.

       Najbardziej uderzająca w Paryżu jest różnorodność kulturowa. Dzielnice Żydów, Czarnoskórych, Turków czy Arabów, a w każdej z nich wypada szanować ich kulturę i obyczaje. Pewnego razu razem z J.postanowiliśmy odkrywać miasto bez mapy i środków komunikacji miejskiej. Wybraliśmy sportowe obuwie, załadowaliśmy wodę do plecaka i ruszyliśmy w drogę! Podziwialiśmy piękne kamieniczki i bogatą architekturę, odkrywaliśmy nowe kawiarnie  z intensywnym aromatem kawy i śmialiśmy się z rodowitych Francuzów, noszących pod pachą bagietki. Sielanka nie trwała długo, bo już po chwili trafiliśmy na ulicę, która zdawała się nie mieć końca.  Dziwny zapach i śmieci dookoła, połamane meble, leżące na chodniku i brudne materace, na których zapewne śpią bezdomni. Mnóstwo kobiet muzułmańskich i mężczyzn dziwnie patrzących na moje odkryte ramiona przy prawie trzydziestostopniowym upale. Miałam wrażenie, że niedługo razem z moim chłopakiem zostaniemy zaatakowani lub okradzeni, tak jak słyszałam to w opowieściach znajomych mieszkających w Paryżu. Na szczęście nic takiego się nie stało, ale cały ten obraz to właśnie Paryż w oczach bacznego obserwatora.

       Inny Paryż to serce Europy, zwany stolicą mody czy miastem miłości. To w tym Paryżu życie płynie niczym usłane różami. Można zachłysnąć się bogactwem miasta i pięknem architektury. Urocze kamieniczki, zdobione balkony i wysokie okna sprawiają, że w wyobraźni przenosimy się do romantycznych ujęć z filmów. My kobiety, marzymy o wyczekiwaniu w królewskiej komnacie na księcia, który przyjedzie po nas w karocy. Śnimy o pocałunku w środku nocy pod wieżą Eiffla czy kolacji na statku, płynącym rzeką Sekwana. Romantyczny nastrój udziela się najbardziej w weekendy. W te dni miasto delikatnie zwalnia. W parkach można spotkać rodziny grające w piłkę, dziadków, kupujących lody dla swoich pociech czy całe psie towarzystwo.  Stoliki w pubach i na ulicach pozajmowane są przez grupki przyjaciół, raczących się winem i oliwkami. Sielska atmosfera udziela się przechodniom, co niektórzy z nich proszą o zapalniczkę do papierosa i zwyczajnie dosiadają się. Kobiety ubrane tak elegancko i szykownie stukają obcasami o chodnik, zachęcając Francuzów do zaczepki. Wieczory zarezerwowane są dla par. Między bulwarami spacerują zakochani, trzymających się za ręce  i słodko gaworząc. Parki wypełnione są rozłożonymi kocami, koszykami z jedzeniem (obowiązkowo wino i bagietka) oraz spektakularnym widokiem zachodzącego słońca.

  

       Romantyczne uniesienia potęgują się na moście Pont des Arts, gdzie kochankowie zapinają swoje kłódki na balustradzie, przysięgając sobie dozgonną miłość, a kluczyki wrzucają do biednej rzeki Sekwany. Jako ciekawostkę zdradzę Wam, że w 2014 r. władze zakazały wieszania kłódek na moście z powodu urwania się części konstrukcji. Pojawiła się tablica z napisem: „Make love not love locks” , co dosłownie może oznaczać „Uprawiaj miłość, nie kochaj kłódek”. Brawa dla władzy! Co więcej bardzo popularne są rejsy statkiem po słynnej rzece, kolacja w wykwintnej restauracji, czy romantyczne przechadzki w Ogrodach Luksemburskich, w Wersalu pod Paryżem, czy znanych z piosenek Champs Elysees. Rozdmuchany Paryż przyciąga coraz większą liczbę turystów. Wszyscy pragną pocałunku pod Wieżą Eiffla, piekielnie drogich kolacji, wypitej butelki wina na Polach Marsowych i pikniku na trawie w towarzystwie tysiąca innych, zakochanych par. I gdzie ten romantyzm?

       Paryż ma dwie różne twarze, a to sprawia, że nie do końca odnajduję się w tym miejscu. Powiedzcie mi kochani, czy tylko ja jestem taka dziwna?

W romantycznej zadumie, 

Wasza Paulina G Lifestyle