Najlepszy nauczyciel życia. Kto to taki?

      Wrzesień zawsze pachnie mi sentymentem. Zapachem nowych książek i wybieraniem najpiękniejszych okładek zeszytów. To uczucie, że wszystko jest przygotowane na nadchodzący wielki dzień. Idealnie ułożone książki, podpisane zeszyty, ostre zatemperowane kredki i ołówki. Wrzesień pachnie śledzeniem nowinek mody, jakie buty do szkoły, który długopis jest najbardziej gadżeciarski w tym sezonie i czy lepiej nosić plecak czy już może wydorośleć i kupić torbę na jedno ramię, mimo że mama kręci głową, mamrocząc coś o skrzywieniu kręgosłupa. Wrzesień pachnie szarlotką z cynamonem, pochmurnym niebem i pobudkami o przeraźliwie wczesnej godzinie. Świadomością, że coś magicznego właśnie dobiega końca. Wrzesień pachnie powrotem do szkoły, pracy i codziennego życia. Wrzesień pachnie dziećmi. I chociaż w moim życiu nie miałam styczności z małymi kruszynkami z pewnością mogę stwierdzić, że są one najlepszymi nauczycielami życia.

       Podczas ostatniego pobytu w Polsce moje serce roztopił mały chłopiec. Miał on może trzy cztery latka, duże karmelowe oczy i jasnobrązowe włosy. Piękny zadarty nosek i buźkę tak opaloną i rumianą, że nie sposób było odwrócić od niego wzrok. Poznałam go w pociągu jadącym z mojego miasta do Warszawy. Z moich obserwacji wynikało, że dla tego chłopca była to pierwsza przejażdżka pociągiem. Z szeroko otwartymi ustami wpatrywał się w okno. Bacznie obserwował zmieniające się w szybkim tempie krajobrazy. Podziwiał migające przed jego oczami kolory, uciekające drzewa i rosnące sylwetki budynków. Gdy ogromna kupa żelaza wydawała różne piski i zgrzyty mały bohater mrużył oczka i zaciskał dłonie w piąstki, jak gdyby to miało ochronić go przed jakimkolwiek niebezpieczeństwem. Gdy zatrzymaliśmy się na pierwszej stacji on z niedowierzaniem krzyknął: „Mama! Ten pociąg nie jedzie! Wysiadamy?! Mama! On nie jedzie!” Jego nad wyraz ogromne oczy zrobiły się jeszcze większe, swoje ustka wydął w przepiękne Uoooo i z roześmianą twarzą skakał na kolanach swojej mamy. Tutaj muszę wspomnieć o wyjątkowej cierpliwości bohaterki mamy, która z ujmującą łagodnością tłumaczyła synkowi cały proces podróży pociągiem. Od zakupu biletów, po funkcję przystanków aż do celu. Podróż trwała zaledwie 30 min. Zaledwie pół godziny abym zakochała się w tym chłopcu. Zaledwie pół godziny na wysnucie głębokiego wniosku, że od dzieci można się tak wiele nauczyć!

       Ile razy w ciągu dnia lekceważymy otaczające nas piękno? Kiedy ostatnio przystanęliśmy na chwilę, aby obserwować lot ptaków czy siedzącego na kwiatach motyla? Ile razy zdarzyło nam się nie zauważyć biedronki, drepczącej po stole? A kiedy ostatnio słuchaliśmy muzyki ulicznego grajka? Czy spadające liście dają nam powody do radości, czy wręcz przeciwnie, narzekamy na zimno, szarą pogodę i pesymistyczne humory jesieni? Kiedy ostatnio czuliśmy się tak szczęśliwi i beztroscy jak dzieci? Dawno. Pędzimy nie podziwiając nieba, przeskakujemy rzędy kwiatów posadzonych przy ulicy, odganiamy się od biedronek i motyli, kopiemy liście, wyżywając się na nich za nadchodzącą smutną jesień. Pomijamy życie moi drodzy. 

       A gdyby tak zatrzymać się chociaż na jeden dzień. Wziąć kawę w termosie, otulić ramiona ciepłym swetrem i udać się na plac zabaw? Usiąść na ławce i zwyczajnie patrzeć, obserwować, chłonąć radość unoszącą się w powietrzu. Śledzić wzrokiem roześmiane dziecięce buźki, uczyć się na nowo patrzeć przez pryzmat różowych okularów. Nie martwić się o dzisiaj, marzyć o jutrze, wierzyć, że wszystko może się zdarzyć... Dziecięca natura ma w sobie tak wiele magii. Tony szczerości, otwartych ramion dla każdego, radość z najmniejszych rzeczy i życie Tu i Teraz. Te małe pociechy być może nie wiedzą nic o pracy i podatkach, są wolne od utartych stereotypów, osądzania i manipulowania. Są jak czysta kartka. Poznają świat, obserwują wszystko dookoła i na nieskazitelnej bieli rysują pierwsze szkice swojego życia. My dorośli, nie przeszkadzajmy im w tym. Nie przepowiadajmy pesymistycznego dorastania, szarej rzeczywistości i obudzenia się ze snów. Pozwólmy im marzyć, odkrywać i spełniać swoje marzenia. Nauczmy się tego ponownie, przypomnijmy sobie jak to jest być dzieckiem. Wąchajmy kwiaty, układajmy bukiety z liści, zbierajmy kasztany, bądźmy tak szczerzy i otwarci na ludzi. Dostrzegajmy piękno w najprostszych rzeczach i nauczmy się od dzieci śmiać tak beztrosko jak dusza tego pragnie. Kolorowego dnia! 

A jeśli spodobał Ci się wpis podaj go dalej! Udostepnij i polub mnie na Facebook'u.. Klik po prawej stronie lub -> tutaj. Jeden przycisk, a podarujesz mi więcej motywacji! Z góry dziękuję!

Ściskam mocno,

Wasza Paulina G Lifestyle