Strength define us... o filmie, który musisz obejrzeć!

       Lubię płytkie filmy. Małostkowe fabuły, gdzie kobiety biegają w szpilkach po ulicach Nowego Jorku, wylewają kawę na przechodniów, odbierając przy tym telefon i niczym bohaterka uciekająca przed rozpędzonym na nią autem. Lubię filmy przewidywalne, bez kołaczącego serca, szeroko otwartych oczu i wstrzymanych oddechów. Akcje, przy których odprężam się, a kolejne kadry utwierdzają mnie w przekonaniu, że już najwyższy czas na zagłębienie się w przestworzach poduszek i ogromnej, przygniatającej moje ciało kołdry. Z wielką chęcią zasiadam do filmów, które od samego początku dają mi pewność spokojnie przespanej nocy, uśpionych emocji i brak ryzyka otwarcia lawiny myśli, pytań, refleksji i łez. Jakże jednak rzadko zdarzają mi się takie filmy. Tym samym jak bardzo jestem za to wdzięczna J. On zawsze ma cierpliwość do szukania perełek wśród filmów. Tym razem też mnie nie zawiódł. Znalazł! On z kubkiem fervexu na zwalczenie grypy, ja z gorącą kawą na rozbudzenie po pracy. Na osłodę zafundowaliśmy sobie belgijskie czekoladki i rozpoczęliśmy weekend. Wcisnęłam play, a ekran wyświetlił tytuł filmu Stronger. Zaczęło się! 

       Reżyseria: David Gordon Green. Scenariusz: John Pollono. Historia oparta na faktach autentycznych – Boston rok 2013. Maraton, w którym uczestniczyło setki tysięcy ludzi. Dwa ogromne wybuchy. Atak terrorystyczny. Setki ludzkich istnień, które od tego wydarzenia już nigdy nie były takie same. Chwile grozy, gęsia skórka, łzy wzruszenia i niewypowiedziana chęć do walki.

       Jeff Bauman prowadzi życie zwyczajnego mężczyzny. Mimo dojrzewającego wieku nadal mieszka z mamą, imprezuje z kolegami, pracuje i stara się o względy naturalnej piękności Erin. Jego życie całkowicie zmienia się po wybuchu bomb na maratonie bostońskim. Tego dnia Jeff kibicuje swojej dziewczynie, motywuje do biegu, nie pozwala jej się poddać. Tego dnia zostaje on pozbawiony obu dolnych kończyn, a tym samym sensu życia. Reżyser przeprowadza widza poprzez szereg trudnych do udźwignięcia emocji. Nagle zostajemy tajemniczymi podglądaczami nowego życia bohatera. Obserwujemy jego zmagania z najprostszymi czynnościami życiowymi, śledzimy pierwsze kroki bohatera, dostrzegamy jego wymuszony uśmiech i ukryte łzy bezsilności. Bezwstydnie możemy zajrzeć w głąb jego serca, aby zaraz potem usłyszeć jak wiele strachu i rozpaczy w sobie skrywa. Piękna historia o walce o własne życie, o obecności najbliższych w jakże trudnych momentach oraz o sile, która drzemie w każdym z nas.

       Spędziłam dwie godziny przed ekranem komputera. Mrużyłam oczy, gdy nie mogłam znieść kolejnych upadków bohatera, zaciskałam dłonie w pięści, kibicując gorąco i miętosiłam róg koca z nerwów. Czułam się niemoralnie dziwnie, podglądając bohatera w tak intymnych chwilach jego życia. Zdawało się, że towarzyszę każdej łzie, która toczyła się po jego policzku. Moje ciało rwało się do pomocy mu, choćby w pokonaniu kolejnych schodów, wycieczki do łazienki czy ubraniu się. Tym samym złościłam się na niego i biłam dłońmi w poduszkę, gdy po raz kolejny upijał się do nieprzytomności, opuszczał zajęcia rehabilitacyjne lub zamykał się w pokoju, przesypiając cały dzień. Poczułam wielką empatię do Jeffa. Rozumiałam, dlaczego nie chce, aby nazywano go bohaterem. Doskonale wiedziałam, że nie czuł się godny takiego określenia. Przy każdym wschodzie słońca zmagał się z kolejnym dniem, kolejnym wyzwaniem i stawianiu czoła nowej rzeczywistości. Szukał sensu życia.

       Bo jak odnaleźć właściwy kurs, gdy nagle traci się obie nogi. Jak szukać spełnienia, gdy mamy problem z wykonaniem najprostszych czynności życiowych? Jak sprostać zadaniu bycia ojcem, mężczyzną? Jak znów być postrzeganym jako normalny człowiek? Jak uniknąć litościwych spojrzeń ludzi, a tym samym odnaleźć w sobie siłę i wolę do walki?

       Historia tak piękna i niebywała w swojej prostocie. Spodziewałam się hektolitrów łez i użalania się nad sytuacją niepełnosprawności, a dostałam w prezencie ogromną porcję motywacji i wiary w ludzkie możliwości. Rozbudzono we mnie nowego rodzaju energię. Empatię, wewnętrzny smutek, a tym samym radość i dumę. Jeff Buman to nie tylko postać z filmu. To autentyczna osoba, która przeszła przez to wszystko. Po obejrzeniu filmu przekopałam przestworza Internetu w poszukiwaniu bohatera. Przeczytałam masę wywiadów, zobaczyłam jego obecne życie i usłyszałam refleksje związane z jego tragicznym wypadkiem. Jeff Bauman to żywy dowód na to, że można wszystko, że siła definiuje Ciebie i zawsze możesz postawić kolejny krok. Nawet jeśli tracisz grunt pod stopami. 

         A poniżej możecie zobaczyć zwiastun filmu.