Co zrobić, aby Nowy Rok był lepszy? - czyli praktykowanie wdzięczności

      Właśnie upłynął nam pierwszy tydzień nowego roku. Mamy już za sobą pierwsze poranne pobudki do pracy, wyrzuty złości na szefa i bezsilność przy popsutej szufladzie. Pokonaliśmy pierwszy kryzys podnosząc się z kanapy i wytrwale udając się na trening, ze skwaszoną miną piliśmy dla zdrowia zielone koktajle, ocieraliśmy pierwsze łzy bezradności i zagryzaliśmy wargi przy liczeniu oszczędności na goniące nas rachunki. Nie mamy sobie czego gratulować, bo właśnie nadszedł moment, w którym nasze postanowienia noworoczne zawisły pod ogromnym znakiem zapytania, a motywacja wyszła z domu z hukiem zatrzaskując za sobą drzwi. Napisałam to ja- wieczna optymistka, nie oszukując Was przy tym, że życie daje nam nieźle w kość. Świeży start, czyste kartki kalendarza i postanowienia noworoczne nie zagwarantują nam likwidacji życiowych przeszkód i problemów. Mam jednak dla Was niezastąpiony sposób. Metodę, która każdego dnia będzie mogła odmienić Wasz dzień, namalować uśmiech na twarzy i na nowo przywołać ogromną dawkę motywacji.

       Chcesz poznać tajniki magicznej metody?

      Rozsiądź się wygodnie na kanapie, zapal ulubioną świecę zapachową i otwórz swój kalendarz lub planner. Co widzisz?

       Listę suchych faktów, napięty grafik, poupychane spotkania między jedną godziną, a drugą? Pewnie gdzieś jeszcze obok malutką czcionką dopisany jest trening, plan publikacji postów i inne konieczne must to do! Głowa pęka, ciało nie nadąża, a szczęście i satysfakcja wysiadły gdzieś po drodze. Znajome? Mi aż nadto! Gdy pod koniec zeszłego roku robiłam podsumowanie fukałam pod nosem i rzucałam długopisem. Jakoś wszystko szło świetnie, sukcesy zawodowe, rodzina, związek, podróże dookoła świata i rozwój bloga. Mimo wszystko moje podsumowanie wypadło szaro. Brakowało mu energii, kolorów i wdzięczności.

"W całym życiu najistotniejsze jest to, czy przyjmujemy rzeczy za oczywiste, czy też z wdzięcznością."

       Przecież mówiłam Dziękuję, przecież uśmiechałam się na kolejną świetnie zapowiadającą się sesje zdjęciową, skakałam do góry na wieść o wycieczce na wyspy tropikalne, doceniałam obecność moich najbliższych, na których zawsze mogłam liczyć.  

       Gdy przyszło mi rozliczyć się ze starym rokiem 2016 do mojego serca wdarła się okrutna prawda, nie umiałam wykrzesać z siebie prawdziwej wdzięczności. Takiej wdzięczności, która roztopi serce, która nawet w najtrudniejszej sytuacji wyjdzie na wierzch i nie zatonie. Zabrakło mi wdzięczności z pozornie nic nieznaczących chwil. Nagle zapomniałam o błękicie nieba, który koił moje oczy tak wiele lat, zapomniałam o poświęceniu, jakiego dokonał dla mnie Jezus. Swoje zdrowie i przysłowiowy luck uznawałam jako własność i rzecz należącą się mi. Oczywiście uśmiechałam się przy tym, mówiąc „Dziękuję” i „Proszę” i „Oh, jaka jestem wdzięczna!” Prawdziwej wdzięczności nauczył mnie rok 2017...

       Pamiętacie o kalendarzu, o którym pisałam Wam tutaj? To sprawca, wszystkiego! Mojej świeżej motywacji do zapisywania rzeczy i trzymania się ich, regularnych ćwiczeń, publikacji na blogu i zebranych myśli. Właśnie w tym kalendarzu coś mnie tchnęło i postanowiłam sobie każdego dnia notować przynajmniej jedną rzecz, za którą jestem wdzięczna. Początki wychodziły banalnie! Atmosfera poświąteczna, nadal turlałam się z lenistwa jak pączek w lukrze, pełna noworocznej energii i ambitnych planów na przyszłość. Tak łatwo było pisać o sukcesach, szczęściu, wolnym dniu... Cóż za wdzięczność! Schody zaczęły się, gdy deszcz nie przestawał bębnić o parapet, a ja płakałam razem ze strugami deszczu, gdy pies zachorował, a ja nie mogłam przy nim być, gdy nagle znalazłam się setki tysiące kilometrów z dala od bliskich w nielubianym przeze mnie miejscu. Siadałam wtedy przed kalendarzem i obracałam w dłoni długopis. Za co być wdzięcznym? Gdy coś nie poszło po mojej myśli, gdy znów ominęłam trening i zjadłam całą czekoladę. Czy wypada dziękować, że to nie ja dostałam pracę, na którą liczyłam, a demony z przeszłości znów pokazują swoje różki w moim teraźniejszym życiu? Nie było w tym żadnego sensu... ale wiecie co?

       Trwałam dzielnie w spisywaniu najlepszych rzeczy z minionego dnia. Czasem rozpisywałam się tak obszernie, że brakowało mi miejsca, a czasem wymuszałam chociaż jedno zdanie- smaczny obiad, ciepłe skarpetki po powrocie z okropnej sesji zimowej przy temperaturze -10. Z biegiem czasu załapałam. To jest prawdziwa wdzięczność! Ta, która roztapia moje serce na myśl, jak wielką jestem szczęściarą, że mogę pić kawę w przepięknej kawiarence. Gdy ciężkie krople deszczu spadają mi na twarz, a ja o czwartej rano muszę iść do pracy. Dzięki wdzięczności idę w podskokach, bo przecież jak wspaniale, że tą pracę mam! To ciepłe uczucie, gdy na błękitnym niebie widzę szybującego ptaka i zdaję sobie sprawę, że na tą chwile nic mi więcej nie potrzeba. Wdzięczność, gdy po tragicznym dniu mogę wypłakać się w ramię ukochanego, a wypadek może wyjść mi na dobre, bo będę miała czas na błogie lenistwo w domu.

       Praktykowanie wdzięczności czyni człowieka szczęśliwszym, dzień staje się pogodniejszy, a życie nabiera sensu. Bo przecież żyjemy właśnie po to! Dla szybszych uderzeń serca, bliskości drugiej osoby, pomocy innym i wpatrywaniu się w błękit nieba! Dla pozornie nic nieznaczących momentów jak śmiech dziecka, taniec między wirującymi płatkami śniegu, parującej kawy, przytulnego domu, który wita nas po wojażach tych większych i mniejszych...

       Spróbuj powiedzieć Dziękuję! Tak z głębi serca. Niech na twarz wypełznie szczery uśmiech, a serce zaleje ogromna ciepła fala wdzięczności! Ja już zabrałam się za notowanie zjawiskowych dni nowego roku. A Ty?

DZIĘKUJĘ, ŻE JESTEŚCIE!