Dlaczego nie obchodzę Walentynek?

       Sobota. Zapowiadał się leniwy wieczór w domu. Wygodna kanapa, ciepły koc, dobry film i ramię narzeczonego do przytulania i pochylania swojej głowy w momentach najcięższego lenistwa. Miałam na sobie stary dres, rozciągnięty sweter i włosy niedbale związane w coś, co kształtem przypominało ten idealny artystyczny nieład na głowie dziewczyn z Pinterest. Scrollowałam instagram, a J.oglądał swoje ulubione kanały na YouTube.  Sofa zdawała się pochłaniać nas i nawet nie zdawaliśmy sobie sprawy, że jest to pierwszy dzień od bardzo dawna, kiedy oboje mamy wolny dzień od pracy i nad obowiązków. Wstałam po kolejny kubek herbaty, gdy on popatrzył na mnie z tymi iskierkami w oczach.

 – A co powiesz na kręgle dzisiaj wieczorem? 

                                                            

      Spojrzałam raz jeszcze na swoje koślawe kapcie, grube skarpety i resztę oszałamiającego stroju po czym skwitowałam z łobuzerskim uśmiechem.

- Powiem tak! Daj mi chwilę!

       Ta powiedziana przeze mnie „chwila” mogła trwać równie dobrze kilka minut co wieczność. To oczywiście zależy od posiadanych kobiecych umiejętności przy szykowaniu się do wyjścia, oraz stopnia cierpliwości partnera. Nie marnowałam czasu. Nałożyłam na twarz delikatny makijaż, podkreśliłam oczy ulubionymi cieniami do powiek i wyginałam się przed lustrem jak nastolatka szykująca się na pierwszą randkę. Dobrałam idealną według mnie kreację na sportowe i wygodne wyjście, nie pominęłam oczywiście uzupełniających dodatków i cała w skowronkach wyszłam z domu.

     Rozmawialiśmy o wszystkim. Zapomnieliśmy na chwilę  o ciężkim tygodniu w pracy, o nadchodzących sprawach do ogarnięcia i zatykającej się umywalce. Trzymaliśmy się za ręce, spacerowaliśmy uliczkami hiszpańskiego miasteczka, nie mogąc nadziwić się jak sroga zima zawitała w tym roku. Na kręglach bawiliśmy się wybornie! Śmialiśmy się za każdym razem, gdy moja kula zataczała niebezpieczny krąg na torze lub gdy ekran wskazywał porażające wyniki naszej gry. Zjedliśmy też kolację w pobliskim pubie i śpiewając piosenki lat osiemdziesiątych wróciliśmy do domu. Spontaniczne, szczęśliwe i romantyczne na swój sposób. To były nasze Walentynki.

       Nie, nie obchodzę Walentynek 14-ego lutego. Jakoś nigdy nie przemawiało za mną kupowanie słodkich lizaków i pluszowych misiów specjalnie na ten dzień. Nigdy też nie liczyłam na żadną kolację przy świecach, fajerwerki, seksowną bieliznę czy biżuterię. Od zawsze wydaje mi się to takie mało oryginalne dla pary. Bo jak to? Iść na kolację do restauracji i zastać tam olbrzymie kolejki zakochanych par, świętujących na dobrą sprawę to samo, czyli swoją miłość? Być  gronie miliona innych, których głowa eksploduje od nowych pomysłów na randkę i prezent. Moja zbuntowana natura nie przyjmuje tego pomysłu. Uwielbiam tą „romantyczną aurę” wokół. Fajnie, że właśnie tego dnia kochankowie pamiętają o spędzeniu dnia razem, planują oryginalne randki i obdarowują się prezentami. Każdego roku tuż przed Walentynkami zatrzymuję się przed witrynami wystaw sklepowych, uśmiecham się do serduszek wyciągających łapki, czytam wyznania miłosne, podziwiam urocze kubki i kartki miłosne. Moją szczególną uwagę zwracają  czekoladki. Te mleczne, udekorowane w różyczki, kokardki i inne cuda. Łapię się na tym, że już już prawie wchodzę do sklepu, aby je kupić i nagle czuję się dziwnie sztucznie. Pchnięta w szpony marketingu, presji, że skoro wszyscy to i ja oraz świadomość, że to nie jest prawdziwe oblicze mnie i mojego narzeczonego.

       Lubię mieć Walentynki przez cały rok. Uwielbiam te niespodziewane momenty, gdy nagle zrywamy się z kanapy i idziemy na kręgle. Uwielbiam, gdy w zwykły poniedziałek decydujemy się iść na spacer na plażę lub zjeść coś na mieście. Uwielbiam te dni, gdy wracam z pracy a on czeka na mnie z ogromną czekoladą Milką i winem w lodówce. Uwielbiam kupować jego ulubione żelki i zostawiać liściki miłosne na stole. Wtedy czuję się wyjątkowo. Mam wrażenie, że nasze święto Zakochanych trwa bez końca, a co najważniejsze tylko my mamy do niego wstęp.Tylko my znamy dokładną datę. To ekscytujące móc świętować coś magicznego, gdy cały świat zdaje się być w pośpiechu. Ludzie z barkami pełnymi obowiązków pędzą do pracy, zostają pochłonięci przez bieg życia codziennego i nie zatrzymują się aż do wyznaczonych specjalnie ku temu dat.

       Nie zrozumcie mnie źle. Lubię tą słodką oprawę 14-ego lutego. Moje serce roztapiają lukrowane lizaki, wszędobylskie misie krzyczące I love you i restauracje pełne ludzi. Cieszę się, gdy widzę elegancko ubraną dziewczynę, chłopaka z bukietem róż i szeleszczące papierki po prezentach. TO naprawdę jest urocze! Ale ja tego dnia jakoś wolę zostać po swojemu. Gotując kolację w domu, zagrzebując się pod kocem czy oglądając film z J. Tak nam dobrze tego 14- ego. Bez presji, że tego dnia muszę „pokazać jak bardzo kocham” kupić prezent czy zabijać się w kolejce do kina. Na randkę pójdziemy w następną sobotę, a może nawet w poniedziałek. W końcu Walentynki mamy przez cały rok.

       Tego właśnie Wam dzisiaj życzę kochani! Serc wypełnionych tą romantyczną atmosferą przez cały rok. Zapału do kupowana prezentów i zaskakiwania ukochanej osoby każdego dnia. Głowy pełnej pomysłów na kolejne randki. Miłości krzyczącej z daleka i namiętności takiej, że nuda nigdy nie zapuka do Waszych drzwi. 

A Wy? Świętujecie w Dzień Zakochanych?

Słodkich Walentynek!