O nocy w Portugalii, instagramie i wierze...

       Było to w jednym z portugalskich hoteli, w kolejną nieprzespaną przeze mnie noc z setką niepoukładanych myśli w głowie. Walizka stała na podłodze w połowie rozpakowana, moje rzeczy próbowały odnaleźć się w nowym miejscu, a światła z ulicy tańczyły na drzwiach szafy, wprawiając mnie w dziwne uczucie niepokoju. Za ścianą słyszałam odgłos butów, stukających o drewniane podłogi i dudniący na cały regulator telewizor. Przekręcałam się z boku na bok, nie mogąc pojąć po co jest mi potrzebnych aż sześć poduszek w jednym łóżku skoro i tak kolejne noce zamierzam spędzić sama. Na siłę zamykałam oczy, starając się zasnąć, a tym samym denerwowałam się, że sen nie przychodzi. W głowie pisałam przeróżne scenariusze życiowe, rozwiązywałam problemy ludzkości, roztkliwiałam się nad swoim „końcem świata” i analizowałam miniony dzień. Taka byłam ja. Sama w Portugalii po raz pierwszy, bez jasno sprecyzowanego planu na kolejne dwanaście dni. Ratowała mnie myśl o pracy, istnieniu bloga i przyszłej wizji napisania książki. Nie wiedziałam tylko jak to wszystko ugryźć. Którędy iść? Od czego zacząć? Jaki jest mój cel życiowy? Czy w ogóle taki mam? Kolejna fala nieuporządkowanych myśli zaatakowała moją głowę, dając mi do zrozumienia, że spanie tej nocy mi nie wyjdzie. Witajcie zmiany krajów, miejsc i łóżek!

   Zapaliłam nocną lampkę, stojącą przy łóżku i sięgnęłam po telefon. Instagram- odsiecz pięknych zdjęć, idealnego życia i nigdy niekończących się inspiracji. Zazwyczaj lubię to miejsce, z uwielbieniem trwonię tam czas. Jednak w środku nocy wszystkie zdjęcia wydawały się łudząco podobne. Motywacja, planowanie i planowanie, podróżowanie, rób to, co kochasz... Zmęczone oczy zlały do siebie wszystkie informacje i w dziwnie automatyczny sposób scrollowałam dalej aż natrafiłam na profil @jezus_cie_kocha Uśmiechnęłam się pobłażliwie do nazwy, tak zwyczajnej i mało oryginalnej, a tym samym ujmującej i z ogromnym przekazem. Weszłam w profil i wiedziałam, że już tu kiedyś byłam. Odwiedziłam to miejsce kilkakrotnie. Chłopak (którego później miałam okazję poznać) opowiadał na profilu o swoich doświadczeniach życiowych, o ogromnej zmianie, jaka zaszła w jego życiu dzięki wierze i zbawieniu. Podglądałam profil,bacznie obserwując reakcję ludzi. Oczywiście spotkałam tam ogromną dawkę buntu, nienawiści i ludzkiego niezrozumienia. Czytałam komentarze, nie dowierzając, że piszą to również osoby nazywające siebie chrześcijaninem. Ostre słowa, osądzanie, wytykanie cudzych błędów i życzenie drugiej osobie najgorszego. Zwykle opuszczam takie miejsca i dość szybko o nich zapominam, nie udzielam się w tego typu dyskusjach, bo zwyczajnie nie widzę w nich sensu. Tym razem zostałam.  Obserwowałam chłopaka, który z pozytywną energią i iskierką w oczach opowiadał o Jezusie. Mówił o  Dobrej Nowinie, o wierze, która umacnia i miłości, która zbawia. O Słowie Bożym i życiu chrześcijanina. Zdradził również swoją historię spotkania z Jezusem i krętą drogą, jaką musiał przejść. Opowiadał on również o moim Jezusie...

       Przed oczami stanął mi kościół w Taipei, gdzie po raz pierwszy podczas nabożeństwa zadecydowałam na nowo iść za Jezusem. Czułam moją dłoń uniesioną do góry i ciepło rozlewające się w sercu. Na moich ustach była wtedy pieśń „I surrender” – Hillsong, a ciało było zupełnie oderwane od rzeczywistości. Nie liczyli się ludzie obok ani zimno, które sprawiało, że miałam gęsią skórkę. Liczyło się Teraz i Tu. Moment, w którym wiedziałam, że to On jest moim wybawcą. Moment, w którym odkryłam prawdę i swoją idealną ścieżkę życiową. Moment, w którym łzy nieświadomie ciekły mi po twarzy, a ja czułam jak cały ciężar przeszłości spada z moich barków.  Nagle wszystko nabrało sensu, życie stało się pełniejsze, a zmartwienia i troski nic nie znaczące. Moment, w którym zdałam sobie sprawę, że zawsze i wszędzie jest Ktoś, kto czuwa, opiekuje się mną i prowadzi. Tym kimś był Jezus.

       Wiem, że większość z Was stwierdzi, że jest „wierząca, niepraktykująca” , zabiegana i czasem faktycznie może za daleko od wiary „i tym podobnych”. Wiem też, że większość z Was nie zaprząta sobie głowy takimi ideami, wiarą i poszukiwaniem sensu w tym wszystkim. Mi też zdarza się czasem zapędzić. Biegnę szybko, łapię każdy moment, planuję, ciężko pracuję i rysuję swoją przyszłość po swojemu. Działamy typowo i schematycznie: „Skończyć studia, mieć dobrą pracę, wyjść za mąż, wziąć kredyt na własne gniazdko, mieć dzieci...” Ale jeśli jesteś chrześcijaninem, czy kiedykolwiek zastanawiałeś się czego Twa wiara od Ciebie wymaga? Czego Ten, w którego wierzysz oczekuje od Ciebie?

       Tego dnia Kuba z profilu @jezus_cie_kocha pokazał mi, że naprawdę można! Nie wstydzić się swojej wiary, mówić o niej otwarcie i co najważniejsze bezustannie poszukiwać. Podążać za słowami Jezusa i dawać z siebie wszystko, aby wiernie Go naśladować. Kuba prowadzi swoją ewangelizacyjną misję na instagramie. Opowiada o Jezusie, publikuje słowa Pisma Świętego i nie boi się poruszać kontrowersyjnych tematów takich jak seks przedmałżeński, chrzest i znaczenia kościoła. Coś pięknego! Dzisiaj serdecznie zapraszam Cię właśnie na jego profil. Do przeczytania kilku cytatów z najpiękniejszej księgi świata, do być może wzięcia udziału w zagorzałej dyskusji lub modlitwie. Zapraszam Cię dzisiaj do wykonania Twojego pierwszego kroku w stronę głębszego odkrywania Twojej wiary. Czy masz odwagę?

Wspaniałego tygodnia moi kochani!