Planowanie życia i przemyśleń kilka...

       Zawsze obiecuję sobie, że jak tylko rozsiądę się wygodnie w fotelach w pociągu to zacznę pisać. Bardzo rzadko jednak ten moment nadchodzi. Jestem bowiem mistrzynią w wymyślaniu wymówek. Bo przecież ktoś może kątem oka i zupełnie ukradkiem zaglądać mi przez ramię i czytać moje wypociny (mimo, że szanse na znalezienie osoby, która jest zdolna opanować język polski i mój koślawy charakter pisma są znikome). Przecież wstydzę się też wyciągać swój kajecik i niczym przedpotopowa romantyczka zacząć skrobać na pustych kartkach papieru. Podobno ludzie obecnie nie czytają nic w formie papierniczej. Telefony, tablety i czytniki opanowały wszystko. Mi tym samym chodzi po głowie napisanie książki. Marzy mi się widzieć ludzi podróżujących pociągiem z nosem utkwionym w tradycyjnej formie książki. Tej z papierem szeleszczącej przy każdym kolejnym przekręceniu strony. Tej z grubą okładką, która podczas ciężkich upadków lub uporczywego upychania w torebki będzie chronić cenną zawartość powieści. Wreszcie chcę napisać książkę, która odmieni życie czytelnika. Taką, która na długo zostanie w pamięci, zmotywuje do działania, zainspiruje do zmian. Przecież mogę to zrobić, prawda?

       Pociąg pędzący z mojego miasteczka do Barcelony to zdecydowanie nie najlepsze miejsce do pisania. Wprost nie mogę oderwać oczu od domków letniskowych, specyficznych owalnych drzwi i framug okiennych. Zatracam się w falach rozbijających się tuż pod moim nosem, niedaleko szyn, po których posuwa się pociąg. Łapczywie chłonę wzrokiem widok błyszczących tafli morza i drobinek brokatu, rzucanych przez słońce na aksamitną tkaninę wody. Czasem zaglądam przez okna nieszczęśliwców, którym przyszło mieszkać tak blisko głośnych i żelaznych stacji kolejowych. Próbuję wyobrazić sobie ich codzienne życie. Czy zdążyli już przywyknąć do tych odgłosów czy wręcz przeciwnie- klną za każdym razem, gdy ich dom drży w posadach przy każdej kolejnej wizycie pociągu?

       O czym marzą ludzie spacerujący brzegiem plaży z wielkim labradorem przy ich boku? Jaka jest ich historia? Jaki ciąg wydarzeń spowodował, że znaleźli się właśnie w tym miejscu? Zupełnie tak jak ja. Ile przygód musiałam przeżyć, żeby podjąć decyzję o zamieszkaniu w Hiszpanii? Ile samolotów musiało przyprawić mnie o mdłości, abym wreszcie zamarzyła o ustatkowaniu się? Ile uderzeń serca musiało odmienić mój charakter i postrzeganie świata? Ilu ludzi musiało uwierzyć we mnie, abym znalazła się właśnie tutaj, w pociągu jadącym do Barcelony, z książką pod pachą wypchaną zdjęciami, sercem pełnym wdzięczności i duszą gotową na przygodę życia. Niespodziewane fakty, decyzje, wydarzenia. Na ile z nich mamy wpływ, a które zwyczajnie wdzierają się do naszego życia i przewracają wszystko do góry nogami? Czasem sama nie wiem, czy warto planować życie krok za krokiem? Szczegółowo analizować, zapisywać, planować, mieć kilka plannerów i kalendarzy? Czy nie lepiej jest dać ponieść się życiu, pozwolić na niespodzianki losu, być porwanym przez emocje i zwyczajnie zatracić się w magii życia?

       Nigdy nie przypuszczałam, że kiedykolwiek wyjdę za mąż. Nigdy nie planowałam zamieszkać w Hiszpanii. Nie spodziewałam się również być tą osobą, którą jestem obecnie. Życie zaskoczyło mnie niewyobrażalnie. Przeprowadziło przez wielkie góry, wybuchy emocji, niezrozumiałe trasy, na których gubiłam się nie raz i ogromne fale szczęścia, oblewające moje ciało. Jestem Tu i Teraz. Żyję życiem, które bezustannie mnie zaskakuje. Nie mam planu na życie, bo wiem, że ktoś znacznie większy czuwa nad moim torem życiowym. Być może zostanę w Hiszpanii na stałe, będę wychowywać dzieci w trzech różnych językach i każdego dnia chodzić na plażę. Być może wrócę do Polski lub odnajdę się w Korei Północnej na misji chrześcijańskiej. Życie ma dla nas tak wiele niespodzianek! Po co planować, stresować się i gonić nie wiadomo za czym? Każdego dnia jestem zaskakiwana przez Boga moim planem na życie.

       A Ty? Planujesz życie czy dajesz ponieść się niespodziankom?    

       Efekty wakacyjnej sesji zdjęciowej z przecudowną Sara Salmeron. Dopiero teraz, przeglądając foldery, uświadomiłam sobie, że nie pokazałam Wam wszystkich zdjęć. Powiew letniego wieczoru...