Trzy miejsca na świecie, dla których serce bije szybciej

       Moment lądowania. Nerwowe oczekiwanie kiedy koła samolotu wreszcie dotkną lądu. Nagły ruch na pokładzie, każdy powoli pakuje swoje rzeczy, kończy rozdział w książce, biegnie do toalety czy poprawia makijaż. Jeszcze inni decydują się na ostatnią drzemkę lub wykorzystują szansę na zagadanie stewardesy. Przyklejam swój nos do szyby w małym okienku, a moje serce bije coraz szybciej. Kuleczki światła miast migają uroczo, zapraszając pasażerów do zniżania się, malutkie domki niczym klocki lego i długie pasma zielonych lasów zdają się być domkiem dla lalek, miasteczkiem zbudowanym na macie. Samolot podchodzi do lądowania. Moje tętno przyspiesza, a ciało delikatnie sztywnieje. Chcę już poczuć zapach tego powietrza, moje stopy nie mogą doczekać się na kolejne piesze wycieczki i nowe odkrycia. Kubki smakowe wyostrzają się na samą myśl o powrocie, a oczy otwierają się coraz szerzej, aby nie przeoczyć żadnej zmiany, móc zanotować wszystko, ujrzeć to, co tak dobrze znane sercu. Moje życie to bezustanne podróże. Loty, wycieczki, życie na walizkach... Odkrywanie nowych miejsc jest fascynujące, ale są miejsca, do których powroty zawsze wywołują łzy wzruszenia i ciepło rozlewające się w sercu. Zaparz sobie kawę, zrób herbatę, bez żadnych skrupułów skubnij sobie coś słodkiego na ząb i pozwól,że zabiorę Cię dziś w podróż po mojej wyjątkowej mapie.

 

Polska

 

       Gdy samolot zaczyna się niebezpiecznie zniżać w większości przypadków widzę ogromne szare chmurzyska. Obserwuję szare drogi i pędzące auta o mikroskopijnych rozmiarach. Zastanawiam się z żartobliwym uśmiechem czy w którymś z tych pojazdów nie jest przypadkiem moja mama, brat czy ktoś bardzo mi bliski, jadący na lotnisko na spotkanie ze mną. Wracam wspomnieniami do chwil, gdy widziałam swoich najbliższych po raz ostatni. Często są to długie miesiące pełne rozmów na whatsappie i snucia planów  Następnym razem jak będę w Polsce to... Przed oczami staje mi obraz złotowłosej kobiety z burzą loków na głowie i olbrzymim uśmiechem. Zawsze ma jednak smutek w oczach, który świadczy o naszej rozłące. Łzy wzruszenia napływają mi do oczu na samą myśl, że już za kilka minut będę mogła przytulić moją bohaterkę mamę i wiecznie żartującego brata. Nie omieszkam też zapomnieć o swoim pupilu, który wyrzekł się mnie na rzecz lepszego jedzenia i bezustannej opieki mojej rodzicielki. Powędruję myślami do mojego pokoju i jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki przeniosę się w czasie i znów będę beztroską nastolatką.

       Zapinam pas i gotowa jestem na powrót do Polski. Już widzę tą urzekającą prostotę budynków, spięte twarze ludzi i soczyście zielone tereny. Zachwycam się intensywnym kolorem trawy, bujnymi drzewami i rozległym płaskim terenem. Uwielbiam ten krajobraz! Krajobraz mojego domu, miejsca, gdzie wychowałam się. Gotowa jestem na spacer po Starówce, słuchanie narzekań ludzi w pociągu, pierogi jedzone w Zapiecku i swojską, a tym samym ‘oficjalną’ atmosferę na ulicach polskich miasteczek. Z dumą muszę też przyznać, że w Polsce nagle czuję się geniuszem, bowiem nie istnieje ani jedno słowo, którego nie jestem w stanie zrozumieć. Język przykleja się do moich ust i uszu, a ja rozumiem dosłownie wszystko. Początkowo jest to dość zabawnym uczuciem i przypomnieniem, że przecież jestem w Polsce, oczywistą jest rzeczą, że rozumiem WSZYSTKO. Rzeczy inaczej mają się na Tajwanie...

Tajwan

       

       Miejsce tak odległe i tak różne kulturowo, a tym samym tak bliskie mojemu sercu. To właśnie Taipei z pełną świadomością po raz pierwszy nazwałam swoim drugim domem. Przez pewien czas tlił się nawet plan o osiedleniu na stałe właśnie tam. Ludzka życzliwość, ich naturalny i beztroski sposób bycia sprawił, że ta mała wyspa zajęła szczególne miejsce w moim sercu. To tu stawiałam pierwsze kroki jako modelka, poznałam miłość swojego życia i odkrywając odmienną kulturę odkryłam również część siebie. Miejsce, które odmieniło moje życie i darzę je ogromnym sentymentem.

    Każde kolejne lądowanie w Taipei jest wielkim przeżyciem. Zmęczona po najczęściej 12h lotu nagle ożywiam się. Zapominam o zdrętwiałych nogach, skórze potrzebującej prysznica i ciele krzyczącym o dawkę snu. Nie pamiętam jaki mamy dzień tygodnia, ani która właściwie jest godzina, a zmiana czasu o osiem godzin do przodu może nieźle wywrócić mój perfekcyjnie zorganizowany styl życia. Nie dbam o to. W tym momencie liczy się tylko Taipei. Uczucie wilgoci, która oblepia Twoją skórę, gorące powietrze, buchające prosto w Twoją twarz, niczym rozgrzana do czerwoności suszarka. Niezrozumiały chiński bełkot i wyłapywanie jedynego Nihao, czyli dzień dobry. Dzień Dobry Taipei! Przygodo życia! Miejsce, gdzie o czwartej nad ranem park pełen jest medytujących i ćwiczących ludzi, gdzie każdy odnosi się do siebie z szacunkiem i życzliwością, gdzie Twój telefon i torebka pozostawiona na pastwę losu na stoliku są zupełnie bezpieczne, gdzie ludzka beztroska chwyta Cię za serce i czyni Cię wolną, taką jaką jesteś. Nihao Taipei, a to oznacza pędzące skutery, znajomy zapach śmierdzącego tofu, ogromną kolejkę po popularny omlet z miętą, żarty i zdjęcia z przechodniami, pływanie w gorących źródłach, zapach kadzidełek, wydobywający się ze świątyń, poznawanie tak odmiennej kultury,a tym samym znajdowanie w tym ludzi o tych samych wartościach i wierzeniach. Moment lądowania w Taipei to wszystkie emocje skumulowane w jednym ciele. Podekscytowanie, tęsknota, zmęczenie, adrenalina, spokój, szczęście, zaskoczenie. Nihao Taipei!

Hiszpania

     Gdy samolot powoli zatacza wielki krąg, zniżając się przy tym bardzo blisko tafli morza, a w oddali widzę rysujący się przy porcie hotel W, może oznaczać to tylko jedno- lądowanie w jednym z najpopularniejszych miast Europy. Barcelona. Już czuję specyficzne morskie powietrze z mieszanką zanieczyszczeń miasta, słyszę głośne rozmowy, dobiegające z wiecznie przepełnionych barów. Wdycham morską bryzę, zapach owoców morza i świeżo pieczonej bagietki. Wracam wspomnieniami do parku Cuitadella, gdzie znajoma twarz od zawsze puszcza dla dzieci ogromne bańki mydlane. Zaglądam na Passeig de Gracia, gdzie podają najlepszą kawę i obserwuję tłumy turystów. Zaraz potem moje stęsknione serce pędzi do małych miasteczek w pobliżu Tarragony. Siadam na gorącym piasku, wspinam się na klify, obserwuję wysokie fale i przytulam się do mojej drugiej połówki. Hiszpania powoli staje się moim domem. Zakochałam się w wiecznie błękitnym niebie i ciepłym słońcu, ogrzewającym moje ciało. Przepadłam zupełnie w dźwięcznym Hola, que tal i szerokich uśmiechach przechodniów. Optymizm ludzi udzielił mi się tak bardzo, że oszalałam zupełnie i gotowa jestem całować w policzki zupełnie nieznane mi osoby.

       Miejsce, gdzie ze szczęścia zdaję się unosić ponad chodnikami, gdzie człowiek człowiekowi człowiekiem, a ciągnące się plaże wzdłuż wybrzeża rozbudzają moje twórcze zmysły. Tu łatwiej jest cieszyć się życiem, doceniać pojedynczy promień słońca, jedzoną suchą bagietkę, wdychanie jodu wraz z zapachem owoców morza. Tu życie staje się prostsze, problemy mniejsze, a wartość prostych chwil, takich jak poranny spacer, kawa pita na tarasie i śmiejące się dziecko, rośnie do rangi priorytetowej.

       To tutaj! W każdym z tych miejsc moje serce bije mocniej, wyrywa się, aby spędzić tu każdą chwilę życia. Zachwycać się magią w prostych czynnościach codzienności. Akceptować różnice i czynić je swoimi. Związać się z ludźmi, którzy na pozór nie mają nic wspólnego z moim torem życiowym, a niespodziewanie okazują się ich przykładem i drogowskazem. Każde miejsce tak wyjątkowe na swój sposób, tak bliskie!

       Dzisiaj rozgadałam się, opowiadając o swoich wyjątkowych miejscach. Teraz kolej na Ciebie. Siadam i słucham... Dla jakiego miejsca Twoje serce bije szybciej?