Kawowe serce i świat jednorożców

       Pech chciał, że w dniu, kiedy mój telefon pocałował się z podłogą straciłam wszystkie notatki prowadzone od praktycznie narodzin bloga. Teksty, przemyślenia, szybkie zapiski w samolocie czy w drodze na casting. Tematy na kolejne posty pojawiały się pod rosnącymi numerami, ogrom inspiracji, kopalnia wiedzy, wulkan emocji! Wszystko to niecierpliwie czekało na publikację, na szybką obróbkę  zdjęć i wreszcie podróż w świat online. Teksty niecierpliwiły się i za każdym razem, gdy otwierałam notatnik w telefonie pytały kiedy ich kolej, kiedy je dokończę, dopieszczę, kiedy wreszcie ujrzą światło dzienne.

Nie ujrzą...

       Złośliwość rzeczy martwych, ot co. Teraz zazdroszczę wszystkim tym, co tak ambitnie i regularnie notują wszystko w zeszycikach. Zazdroszczę tym co mają notesy w każdej z torebek, kartki papieru przy lampce nocnej i setki kopii wszędzie. Zazdroszczę tej wariackiej manii pisarskiej, bo ja pewna siebie wiecznie uważałam, że to co w telefonie nie zginie,a przecież co jak co, ale zawsze mam go pod ręką. Gdzie mi tam karteluszki, notesiki razem z walizką, paszportem i kolejnym biletem lotniczym! Aha. Mam za swoje. Teraz siedzę na łóżku zdaje się już drugą godzinę i próbuję przypomnieć  sobie co tam też notowałam w tym uśmierconym już telefonie. Popijam latte, które też podąża ścieżką złośliwości rzeczy martwych i ląduje prosto na podłodze. Na szczęście akurat kawa układa się w kształt serca, co jako tako minimalizuje moje straty. Na chwilę wytrąca mnie to z równowagi i przestaję tak gorączkowo myśleć o kolejnych postach.

      Obserwuję tą niezdarną plamę na podłodze i poetycko stwierdzam, że po mojemu jest to serce. Kawowe serce na podłodze. Zaraz potem myślę,  że ono mogłoby zostać bohaterem dzisiejszego tekstu. Uśmiecham się z przekąsem do wszystkich tych, którzy z pewnością uznają, że żyję w świecie jednorożców, braku problemów i w dziwnym miejscu, gdzie wyobraźcie sobie miłość istnieje! Zaraz potem wracam myślami do dzisiejszej rozmowy, którą nie sposób było nie słyszeć kiedy pięć dziewczyn jechało minibusem do pracy. O szóstej rano usłyszę wszystko, wyczulona jestem na każdy dźwięk, odgłos i najmniejsze skrzypnięcie, a mowa śpiewający hiszpański czy portugalski. Tym razem wylewne zwierzenia też nie uszły mojej uwadze... 

       Że w dzisiejszych czasach przecież miłości nie ma, że seks to taka super forma treningu i w sumie dwa tygodnie bez seksu to już kompletny wyczyn i jak dobrze, że nadchodzi już piątek, znaczy okazja, aby ten stan zakonnicy zmienić. Uszy mi więdną od słuchania jacy to faceci są beznadziejni, w jak skomplikowane podchody musimy się bawić, aby osobnik płci męskiej zwrócił na nas uwagę, a co ważniejsze chciał zagrzać swoje miejsce u naszego boku na dłużej. Powstaje dziwne przekonanie, że troskliwy i inteligentny mężczyzna nie istnieje. Dowiaduję się, że po kilku długich latach związku można zwyczajnie w jeden dzień powiedzieć  To koniec, jakoś mało rzeczy robię dla siebie. Muszę zadbać o siebie, bo ostatnio za dużo robię dla nas i dla Ciebie, odwrócić się na pięcie i zwyczajnie skreślić wszystkie uczucia, mówiąc potem Jego wina. To idiota. 

      Patrzę na wschodzące słońce, a chłód rześkiego poranka wywołuje gęsią skórkę na moim ciele.Być może nie jest to gęsia skórka wywołana tak wczesnym porankiem i niezdecydowanym latem. Być może  to chłód ludzkich serc mrozi mnie od środka.  Bo jak to możliwe, że my ludzie, istoty stworzone do kochania i relacji  międzyludzkich tak brutalnie depczemy pojęcie miłości?

       Może żyję w świecie jednorożców, bo naprawdę spotykam świetnych i inteligentnych facetów. Może patrzę na miłość przez pryzmat tęczy, bo rozczula mnie jak J. maluje żyrafę pełną serduszek na moim udzie i zupełnie daleko mamy się do podtekstu seksualnego. Być może jestem naiwna, żyjąc w przekonaniu, że w związku nie są potrzebne żadne gry i podchody, aby dojść do porozumienia i czuć się dobrze.

       Prawdopodobnie dlatego nie potrafię zrozumieć szybkiego seksu z osobą, z którą zwyczajnie nic nas nie łączy oprócz chwilowego zafascynowania. Prawdopodobnie dlatego wyznaję zasadę, że najpierw się naprawia, a nie odwraca na pięcie i odchodzi. Być może dlatego jestem pewna, że po świecie chodzi mnóstwo naprawdę świetnych mężczyzn gotowych na stworzenie pełnych relacji. Ot co. Mój świat tęczy.

„Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma. Miłość nigdy nie ustaje.” – 1Koryntian 13: 4-8

      Jest mi dobrze z myślą, że miłość naprawdę uskrzydla, istnieje niewzruszona w swojej czystości.

Jak Ty widzisz dzisiejszą miłość?