O celebrowaniu miłości, niebie rozrywanym fajerwerkami i tradycji Tarragony

       Trudno jest mówić o miłości. Trudno jest ubrać ją w słowa, oprawić w synonimy i nadać idealnie dopasowane imię. Bo jak opisać uczucie ciepła, które rozlewa się w naszym serduchu za każdym razem, gdy widzimy uśmiech ukochanej osoby? Jak wytłumaczyć kiełkującą w nas pewność, że Ten Jedyny to właśnie On i żadne „ale” nie wchodzi w grę? Jak opisać dreszcze przechodzące ciało przy każdym dotyku, poczucie swobody i bezpieczeństwa, nić porozumienia pomiędzy i postanowienie, że z drugą połówką do końca świata , na zawsze i wszędzie?

       Mam wrażenie, że żadne słowa, które niezdarnie sklecam, nie są w stanie opisać miłości. Można ją poczuć. Poczuć całą sobą! W muśnięciu dłoni podczas wspólnych spacerów, w pocałunku na Dzień Dobry i otwartych ramionach, gdy wali nam się świat na głowę. Można odnaleźć ją w planowaniu przyszłości, na liście pierwszych i najczęstszych połączeń, w błyszczących oczach i gotowaniu dla dwojga. W poświęceniu dla drugiego człowieka i zachwycie nad dołeczkami w policzkach. Miłość można łatwo odnaleźć, poczuć, ale jak ją opisać? 

  

„ O miłości wiemy niewiele. Z miłością jest jak z gruszką. Gruszka jest słodka i ma kształt. Spróbujcie zdefiniować kształt gruszki.” – Andrzej Sapkowski

       Właśnie taką niezdefiniowaną miłość świętowaliśmy niedawno razem J. Siódmego lipca przypadła nasza piąta rocznica związku. Nie wiem czy pięć lat to dużo czy mało. Wiem, że niewiele w porównaniu do tego, co jest jeszcze przed nami. Tym samym tak obficie, jeśli chodzi o nasze wspólne wspomnienia, podróże, listy marzeń, łzy przy upadkach i chwile beztroskiego szczęścia. O tym jak to jest być z kimś przez pięć lat pisałam --> TUTAJ (klik)  Mimo że staramy się celebrować naszą miłość każdego dnia to w dzień naszej rocznicy postawiliśmy na wyjątkowość. Oczywiście wyjątkowość w naszym wydaniu czyli naturalność. Nie oczekujcie ekskluzywnych miejsc, kreacji, prezentów i fajerwerków. No... z tym ostatnim punktem może być różnie. Za chwilę Wam o tym opowiem!

       Nasz wyjątkowy dzień rozpoczęliśmy śniadaniem zjedzonym na plaży i kąpielą morską. Wspólnie nurkowaliśmy, próbując wypatrzeć naszych małych rybich przyjaciół w odmętach coraz większej liczby turystów. Spacerowaliśmy po plaży, pozwalaliśmy, aby słońce brązowiło naszą skórę, a poruszające się wskazówki zegara zupełnie ignorowaliśmy. Gdy burczące brzuchy powoli zaczynały dawać o sobie znać wystroiliśmy się dość normalnie, nie żeby z przesadą na eleganta i udaliśmy się na kolację do jednej z najpyszniejszych restauracji Tarragony- Les Granotes. Przy wtórze romantycznej muzyki, świec i szumu morza,które znajdowało się tuż pod nami, zajadaliśmy kalmary, kaczki i desery, (o których wolę teraz nie myśleć, bowiem może to odbić się na mnie fatalnie i mogę na przykład  w dresie i japonkach wyskoczyć do pobliskiego sklepu po porcję cukru). Wieczór umilaliśmy sobie wspomnieniami z minionych lat, planowaniu wspólnej przyszłości i zabawnym gdybaniu odnośnie naszego nadchodzącego wesela. Nie mogliśmy wyobrazić sobie lepszego sposobu na spędzenie tego wieczoru, gdy nagle...

Wszystkie światła zgasły...

      W całej restauracji  czuć było ogromne poruszenie i nerwowe przesuwanie krzeseł. Wszyscy zaczęli ustawiać  się przy tarasie z widokiem wychodzącym na morze, kelnerzy przestali serwować dania, a jedzenie zdecydowanie straciło zainteresowanie. Każdy z wielkim wyczekiwaniem wpatrywał się w niebo. Popatrzyliśmy na siebie z J. oniemiali i dopiero wtedy dotarło do nas, że znaleźliśmy się w najlepszym miejscu i czasie. Bowiem tego wieczoru wypadał ostatni dzień fajerwerków, który jest ponad trzydziestoletnią tradycją miasta Tarragony. Przez kilka dni codziennie o godzinie 22:30 niebo rozrywane jest blaskiem i hukiem. Każdy sadowi się wygodnie na plaży i podziwia spektakularne pokazy fajerwerków nad morzem. Są to zawody, w których biorą udział różne terytoria Hiszpanii, a także inne kraje. Tego akurat dnia mieliśmy zaszczyt obserwować talent Walencji. W powietrzu unosił się mieszany zapach dymu i morskiej bryzy, przyjaciele wiwatowali, popijając sangrię, kobiety wtulały głowy w ramiona mężczyzn, a w momentach największych fajerwerków wszyscy zgodnie wydawali z siebie odgłosy uznania. Ooooooooouh rozlegało się właściwie przy każdym wybuchu, a my trzymając się z J. za rękę po raz kolejny nie mogliśmy uwierzyć we własne szczęście. Tego wieczoru nawet całe miasto zdawało się wiwatować na naszą cześć. Właściwie to na cześć miłości, bo przecież miłość trzeba celebrować. Trzeba też nauczyć się ją opisywać. Zamierzam to zrobić!

A wy? Jak opisujecie miłość?

„Miłość to raptem słowo. Słowo z kina, z książki, z kolorowego pisma. Tak wielu ludzi wierzy, że wystarczy je wypowiedzieć i już będzie dobrze, bo ono uleczy, uratuje, oczyści. A to tylko słowo. Łatwo je wypowiedzieć, równie łatwo unieważnić. Ale spróbuj przekształcić je w prawdziwe, trwałe uczucie, zmień je w ściany domu, który stać będzie latami, niczym niezagrożony i da Ci szczęście, bezpieczeństwo, poczucie sensu i radości z każdej spędzonej wspólnie chwili. To jest trudne, a często niemożliwe. Niewielu to umie. Naucz się tego!” – Dorota Terakowska

         

       P.S. Wybaczcie za jakość zdjęć, ale tego dnia zupełnie nie w głowie były mi techniki fotografii, a nawet pozowania. W tym wyjątkowym dniu byłam jakoś tak bardziej offline.

Pełna miłości,

Wasza Paulina G Lifestyle