Czy znasz najważniejszy składnik szczęścia?

       Weszłam na taras z głową pełną nieuporządkowanych myśli. Dryfowałam między ostatnimi podróżami, lotniskami, Portugalią i tłoczną Barceloną. Po raz kolejny analizowałam chwyty marketingowe, modowe nowinki i negocjacje, które odpowiednio pokierowane być może okazałyby się sukcesem. Myślałam o pędzącym życiu miast, zgiełku ulicznym, zaciśniętych szczękach obcych przechodniów co chwila potrącających siebie nawzajem i nieustającym hałasie w moich uszach. Ostatnie dni dały mi się we znaki. Czułam zmęczenie nie tylko fizyczne, ale również i te psychiczne. Oprócz bolących stóp i zdrętwiałych pleców miałam wrażenie, że w głowie dźwigam ogromne tony śmieci. Miasto. Tłok. Huk. Przepychanie. Praca. Wyścig szczurów. Reklamy. Bilbordy. Sklepy. Wyprzedaże. Kolory. Światła. Zapachy dobiegające z restauracji. Zapach spalin samochodowych. Korki. Turyści. Bieg. Pociąg. Walka o miejsca... Ten ciąg zdawał się nie mieć końca.

       Usiadłam, a raczej opadłam bezwładnie na krześle i znieruchomiałam. Ogromna,złocista kula przygotowywała się do skoku do morza i przedstawienia zwanego zachodem słońca. Ptaki wtórowały jej radosnym krzykiem, a korony drzew kołysały się delikatnie w rytm szumiącego wiatru. Na swojej twarzy poczułam morską bryzę oraz intensywny zapach kwiatów, których nazw nie potrafiłabym wymienić . W tym momencie nie miało to jednak znaczenia. Liczyło się Tu i Teraz. Odprężyłam się, wyciągnęłam swoje długie nogi na krzesło stojące obok i pozwoliłam sobie na obejrzenie spektaklu. Spektaklu, jaki natura odgrywa dla nas każdego dnia. Spektaklu, który czasem zdaje się umknąć naszej uwadze...

      Wsłuchiwałam się w śpiew ptaków, obserwowałam tańczące przy szeroko rozłożonych kwiatach motyle i co chwila przymykałam oczy. Doświadczałam tego momentu, w danej chwili. Tu i Teraz. Całe zmęczenie i stres ostatnich dni odeszły. Moje stopy poczuły się lżejsze, a głowa tak wolna od niepotrzebnych zmartwień i natłoku myśli. Tu i Teraz. Powtarzałam szeptem, uśmiechając się do zatapiającej się kuli słońca. Wiedziałam, że gdzieś tam na plaży turyści z pewnością próbują złapać ostatnie promienie słońca lub rozpoczynają poszukiwania restauracji na dzisiejszą kolację. Wiedziałam, że wieża Eiffla w Paryżu zaczyna dumnie błyszczeć swoim blaskiem, a Duomo w Mediolanie bezustannie pozuje do zdjęć. Wiedziałam, że w Taipei już niedługo zacznie wschodzić słońce, a Daan Park ponownie wypełni się miłośnikami jogi i sportu. Wiedziałam też, że Korea z pewnością zaskakuje nowościami kosmetycznymi, a Bali nadal ma tak bajkowo turkusową wodę i niebo pełne gwiazd. Wiedziałam, że Akropolis w Atenach pustoszeje i udaje się na nocny spoczynek, a moje rodzinne miasto zamiera w letnim, leniwym bezruchu. Uśmiechnęłam się szeroko i nagle zdałam sobie sprawę, że na obecną chwilę nie ma dla mnie lepszego miejsca niż Teraz i Tu. Moje serce i ciało nigdy nie czuło się tak idealnie w miejscu, w którym jestem. Pełne spokoju, odprężenia i tej pięknej świadomości, że jestem w odpowiednim dla mnie miejscu.

       Znacie te uczucia, gdy snujemy marzenia o tym, gdzie chcemy żyć w przyszłości? Gdy jak mantrę powtarzamy, że nie lubimy mieszkać w wielkich miastach, lecz mimo to tkwimy w nich uwięzieni? Gdy planujemy przeprowadzkę do domku na wsi, bo wiemy, że to właśnie tam czujemy się najlepiej, ale z roku na rok przesuwamy je w daleko nieokreślonej przyszłości? Gdy wbrew nam samym jesteśmy w  miejscu, które nie daje nam poczucia szczęścia?

       Patrzyłam tak na małe domki moich sąsiadów, obserwowałam swój łatany taras i czułam się najszczęśliwsza na świecie. Wiedziałam, że w każdej chwili mogłabym wsiąść w samolot i zamieszkać w egzotycznej Azji, wrócić do Polski lub na nowo odkrywać świat. Wiedziałam, że w każdej chwili mogę zmienić miejsce zamieszkania, ale wcale nie czułam takiej potrzeby i właśnie to wywołało we mnie poczucie ogromnego szczęścia i ciepła rozlewającego się w moim sercu. Wtedy zdałam sobie sprawę, że akceptacja miejsca, w którym jesteśmy to pierwszy krok do poczucia szczęścia i spełnienia. To jakby najważniejszy składnik towarzyszący nam w tworzeniu przepisu na szczęście. Bez akceptacji i miłości do miejsca, gdzie obecnie przebywamy, nie jesteśmy w stanie być sobą. Trudno jest nam wykrzesać entuzjazm czy nawet produktywność, gdy atmosfera miejsca przygniata nas i osacza. 

         Nie nadaję się do życia w wielkich miastach. Nie radzę sobie z nadmiarem, nadprodukcją i martwicą pędu. Dla jednych tracę szansę na pełnię życia, na zawodową karierę i możliwości, jakie daje życie w wielkich miastach. Dla mnie pełnia życia to zachód słońca, wtapiający się między drzewa, to śpiew ptaków o poranku i urocze, niskie budynki, które w żaden sposób nie przytłaczają mnie i nie zasłaniają błękitnego nieba. Dla mnie pełnia szczęścia to bycie w miejscu, które sprawia, że czuję się dobrze. Tak zwyczajnie. Teraz i Tu. Nigdzie indziej.

       Jestem bardzo ciekawa Waszych przemyśleń na ten temat! Czujecie, że jesteście w idealnym dla Was miejscu na obecną chwilę? Czy chcielibyście coś zmienić?

Ściskam Was mocno,

Zakochana w życiu Paulina G Lifestyle