Nie bój się życia dziewczyno !

       Moje palce nerwowo stukają o szklany stolik, na którym ustawiony jest komputer. Ekran rzuca światło na klawiaturę. Otacza mnie błoga cisza, ta typowa dla lata, gdzie ogromne upały nie nawołują do krzyków i rozmów. Słyszę jedynie buczący wiatrak obok mnie i przejeżdżające daleko auta. Moje palce po raz kolejny wypuszczają się w dziwny bieg. Chcą pisać. Tęsknią za znajomym stukotem klawiszy, skokiem między kolejnymi literami i migającym kursorem, który każde nowe słowo przesuwa coraz bliżej mety. Moje palce od zawsze były rozbiegane. Długie i chude do tego stopnia, że każdy wróżył mi karierę pianistki. Nie powiem, że biały fortepian w domu nie był moim marzeniem, ale do nauki nutek i akordów nie rwałam się aż tak. Od zawsze relaksował mnie dźwięk uderzanych palców o klawiaturę. Od zawsze wiedziałam, że chcę pisać. Żyć pisaniem. Pisać o życiu.

       Każdego dnia myślę o książce. Myślę o niej jak o moim dziecku, które kiedyś z pewnością ujrzy światło dzienne. Będzie mieć piękną twardą okładkę, dedykację dla wyjątkowej osoby, natchnienie od Boga i strony pełne emocji. Książka będzie moim dziełem, czymś nad czym będę pracować przy kolejnych kubkach kawy, o zachodzie słońca na tarasie, przy wtórze radosnych krzyków wróbli, szumu fal i kipiącego pod przykrywką rosołu.

      Oczami wyobraźni widzę jak książka stawia pierwsze kroki. Widzę uśmiechy, czytających ją kobiet. Wyobrażam sobie, że być może powieść zmienia czyjeś życie, budzi do refleksji i głębokich przemyśleń. Widzę dłonie przewracające napisane przeze mnie strony i jestem niemal pewna, że każde, nawet najchłodniejsze serce mięknie. To wszystko jest piękną formą marzeń i wiesz co?

Boję się... 

 

       Boję się, że nie sprostam oczekiwaniom, że nie będzie wystarczająco dobra. Ba! Że wcale nie będzie dobra. Boję się zmarnowanej jednej jedynej szansy na napisanie TEJ książki. Przecież w momencie wydania nie będzie odwrotu, nie będzie możliwości poprawy, ulepszenia, dopisania. Boję się, że tworzone przeze mnie tak długo marzenie nagle rozpłynie się jak wielka porażka.

"Serce obawia się cierpień [...] Powiedz mu, że strach przed cierpieniem jest straszniejszy niż samo cierpienie. I że żadne serce nie cierpiało nigdy, gdy sięgało po swoje marzenia..." – Paulo Coelho „Alchemik”

Też tak masz?

Boisz się skoku na głęboką wodę? Boisz się, że nie poradzisz sobie w nowej pracy, nie zaklimatyzujesz się w nowym miejscu? Być może boisz się, że nie sprostasz zadaniu bycia mamą, żoną lub że utkniesz w jednym miejscu? Boisz się pierwszego kroku na nowo? Zakończenia toksycznych relacji?

       Wszyscy nosimy w sobie strach. Z pozoru nieokiełznane ziarenko, które podrzuca nam garść wątpliwości, kilogramy rozważań i dziesiątki kroków postawionych w przeciwnym kierunku. Mnie również odwiedzają takie strachy. To zupełnie normalne! Wtedy zapadam się w poduchach swojej kanapy, serwuję ulubioną herbatę i otwieram Pismo Święte. Wiem, że nie jest to najmodniejsza książka roku, a większą popularnością cieszą się poradniki psychologiczne lub antystresowe filmiki na Youtube. Jakkolwiek to właśnie słowo Boże daje mi ukojenie. W nim zawarta jest cała mądrość, przesłanie życia i dana nam obietnica. Pozwala mi spokojnie zamknąć oczy i dać się prowadzić. Uspokajam swój oddech, a oczami wyobraźni oglądam, niczym jak stare klisze aparatu, moje wspomnienia. Panika podczas pierwszych podróży w tak odległe zakątki świata, samotność na drugiej stronie kuli ziemskiej. Momenty strachu i grozy podczas każdej turbulencji. Pojedyncze przygody, w których moje serce bliskie było zawału i lęk przy każdej podejmowanej decyzji życiowej. W tym wszystkim zawsze słyszę cichy głos: Nie lękaj się.

       Czy wiesz, że te słowa pojawiają się w Biblii dokładnie 365 razy? Na każdy dzień roku mamy przepiękne zapewnienie, że ON nad nami czuwa, że nie jesteśmy same. Nie bój się! Jest OK!

       Nie bój się zmienić pracę. Nie bój się przeprowadzki. Nie bój się zapisać na wymarzony kurs. Nie bój się wyruszyć w podróż życia. Nie bój się bycia mamą. Nie bój się śpiewać na cały głos. Nie bój się mówić w obcym języku. Nie bój się do niego zagadać lub nie bój się odejść. Nie bój się co inni pomyślą. Nie bój się podążać za tym, co podpowiada Ci serce. Nie bój się napisać książki. Żyj !

„Nie lękaj się, bo Ja jestem z tobą; nie trwóż się, bom Ja twoim Bogiem.Umacniam cię, jeszcze i wspomagam, podtrzymuję cię moją prawicą sprawiedliwą. ” (Iz 41, 10)