Pieśń, która towarzyszy mi od dziecka- Teraz i Tu

       Zwiedziłam ponad dziesięć krajów. W każdym z nich zatrzymywałam się zazwyczaj na dłużej niż miesiąc. Poznawałam kulturę, odkrywałam serca ludzkie i dawałam ponieść się atmosferze panującej w danym miejscu. Żyłam w tłocznej Dżakarcie, a na kilka wolnych dni wylatywałam na Bali. Poznawałam Malezję i Filipiny, aby ostatecznie oddać swoje serce wyspie Tajwan i Hiszpanii. Romansowałam z Francją i  Włochami i dzielnie starałam polubić się z Turcją. Przeżyłam wiele. Tak wiele, że czasem siadamy razem z narzeczonym, gapimy się w niebo z beztroskim uśmiechem i wspominamy jak inni byliśmy, jak bardzo zaskakiwała nas kultura i obyczaje w każdym państwie. Zawsze starałam się wtopić w kraj, w którym byłam. Uczyłam się pojedynczych słówek i pomocnych zwrotów. Nawet chodząc na zakupy omijałam znane supermarkety i udawałam się na lokalne bazary. Starałam się być całą sobą w danym miejscu. Nigdy nie zapominałam jednak, skąd pochodzę...

       Podczas tak wielu podróży spotkałam się z dziesiątkami różnych opinii i myśli o Polsce. O tym, jak obcokrajowcy widzą nasz kraj możecie poczytaj w tym poście --> klik. Dzisiaj czas na moje luźne refleksje.

Uśmiechnij się!

       Nie po raz pierwszy zdarzyło mi się być w szoku zaraz po dłużej nieobecności w Polsce. Już pierwszy kontakt z rodakami na lotnisku był dla mnie jak kubeł zimnej wody. Spięte i poważne twarze. Sztywne ruchy i zimne przywitania. Nie od dzisiaj wiadomo, że Polacy z natury są ludźmi chłodnymi, ale pierwsze wrażenie po wylądowaniu zawsze jest dla mnie takie samo. Mam wrażenie krzyczeć: Hej! Co się z Wami stało? Skąd ta powaga i nadęta oficjalność? Czy nie łatwiej jest uśmiechać się do ludzi, nawet tych obcych, przecież oni nie gryzą! Czy nie łatwiej jest być życzliwym, otwartym, pogodnym i przede wszystkim wyrozumiałym? Miewałam sytuacje w aptekach i supermarketach, gdzie ludzie zwyczajnie uciszali się nawzajem. Gdzie rozmowa i ludzkie emocje były czymś nie na miejscu. Jak to tak? Polaku, uśmiechnij się!

Mamy tyle dobra!

       Nieprzetworzone swojskie jedzenie. Smak polskiej cienkiej kiełbaski i mięsa nie dorównuje żadnym z odwiedzonych przeze mnie krajów. Wybaczcie wszyscy wegetarianie i veganie. Jestem mięsożercą, a polskie wyroby zwalają mnie z nóg. Nie wspomnę już o tradycyjnych potrawach, które skaczą pod przykrywką buchających garnków. Gołąbki, zupy i inne cuda! Zapach kawy o poranku i pieczonych przez mamę bułeczek drożdżowych, koniecznie tych z jagodami to najpiękniejszy zapach domu jaki może być. To też zapach lata, bo latem Polska kwitnie. Ma w sobie tyle bogactwa! Świeże śliwki zrywane prosto z drzewa, maliny i agrest, kujący moje ręce przy ich skradaniu. Bazary pełne pachnących pomidorów malinowych i świeżych warzyw. To dopiero raj!

Da się nacieszyć oko

 

       Moje serce podbiło morze i hiszpańskie wybrzeża. Bezapelacyjnie uznaję to za cud świata! Jakkolwiek widoki Polski zawsze roztapiają moje serce. Bo jak tu nie wzruszyć się na odgłos kukułek w soczyście zielonym lesie? Jak nie zauważyć kolorowych, ciągnących się kilometrami pól zboża, pszenicy czy kukurydzy. Jak nie wdychać mocniej zapachu bzu i pęku innych kwiatów, których zapach staje się intensywniejszy wraz z zachodem słońca? Gdy zaraz po przebudzeniu wybiegam do ogrodu i bosymi stopami brodzę po zielonej rosie, zrywam świeże śliwki prosto z drzewa i wącham kwiaty.

       W Polsce odpoczywam. Wszystko zwalnia i zapominam o całym świecie. Nie ma znaczenia nic innego. Żadne social media, zdjęcia, pozowanie i praca. Żadne sesje zdjęciowe, marketing i wielkie miasta. W Polsce zwalniam. Patrzę głębiej w oczy ludzi. Zatrzymuję wskazówki zegara i oddaję całą siebie, aby wysłuchać najbliższych i być z nimi. Biegam beztrosko po polach kukurydzy i zrywając kwiaty wdycham mocno zapach Polski. Ten świeży, pełen bogactw i wartości. Zapach, który zawsze jest moim drogowskazem. Kierunkiem, który wyznacza mój tor życia. Przypomina, że najważniejsze jest Tu i Teraz. Zupełnie jak na tej polanie pełnej kwiatów i rozświergotanych ptaków.

"Natura jest najlepszym przyjacielem kobiety - mówiła często. - Jeżeli masz kłopoty, po prostu pływasz w rzece, kładziesz się na polu albo patrzysz w niebo, na gwiazdy. W ten sposób kobieta leczy swoje rany."

       Dzisiaj nie biegnę. Nie ma się po co spieszyć. Dzisiaj posiedzę tutaj między łaskoczącymi w nogi kłosami żyta i suchej trawy. Wsłucham się w pieśń, która towarzyszy mi od dziecka. Ta, którą w dzisiejszych czasach nazwano by minimalizmem, medytacją i uważnością. Dla mnie od zawsze  jest to jedyny sposób na szczęśliwe życie. To pianie koguta, gdy tylko wygrzebywałam się ze swojego łóżka jako mała dziewczynka. To świergot ptaków, który umilał drogę do szkoły. To szum drzew, zwiastujący burzę i przytulny koc z książką w ręku. To szelest łamiących się pod moimi stopami gałązek, gdy biegłam z rękoma w górze nad jezioro. To plusk wody i skaczących w niej ryb. To pieśni wolności i miłości, które wtedy śpiewałam. Już wtedy wiedziałam, że nic nie daje tak wielkiego ukojenia jak odgłosy natury.

       

 Dzisiaj wsłuchuję się w samą siebie i szepczę: 

Tylko Teraz i Tu. Żyj! To tak wielki dar...