Zejdź z chmury dziewczyno!

         Zejdź z chmury, zdejmij różowe okulary i zacznij wreszcie patrzeć na życie realnie. – To nie pierwszy i z pewnością nie ostatni raz, kiedy te słowa są kierowane bezpośrednio do mnie. Od ponad dwóch lat tworzę to miejsce w sieci, a główną cechą Paulina G Lifestyle jest optymizm, magia i bajkowe życie. Ot co, taki już mój lifestyle. Uwielbiam pisać o świecie, tym pięknym i bardziej skomplikowanym. O życiu, do którego każdego dnia krzyczę KOCHAM CIĘ. Uwielbiam pisać o jednorożcach, sytuacjach, na które patrzę przez różowe okulary i pozytywnych wibracjach. Uwielbiam dostawać wiadomości od moich czytelników i wiedzieć, że słowami mogłam rozpalić ich serca, że zmotywowałam, zainspirowałam i sprawiłam, że zaczęli inaczej patrzeć na każdy nowy dzień. Pełniej, szczęśliwiej.  Nie pasuje to jednak wszystkim i zupełnie to akceptuję. Nie wszyscy przecież muszą się zgadzać z moją chmurkową teorią życia. Nie wszyscy muszą wybierać bujanie w chmurach i bycie optymistami.

       Czy to jednak oznacza, że moje życie jest bajkowe?

        Nigdy nie było. Nie miałam łatwego dzieciństwa, a wiele ciężkich okoliczności sprawiło, że bardzo szybko musiałam dorosnąć. Wiem co to znaczy nie mieć ani grosza w kieszeni, bo o portfelu już nawet nie wspomnę. Wiem co to ciężka praca. Mnie również spotykają tragiczne sytuacje, o których nawet nie warto tutaj pisać.  Dookoła mnie również wydarzają się ogromne nieszczęścia.

       Mój „dziadek” przeszedł niedawno zawał serca, ale wiesz co powiedział, gdy odwiedziłam go w szpitalu?  Z łobuzerskim uśmiechem przyznał, że tańczył jak czterdziestolatek, zapominając przy tym, że ma już prawie osiemdziesiąt. Kilka godzin po zawale stwierdził, że nie przepuści okazji i za rok wstawi się na moim weselu z J. oczywiście tańcząc flamenco jak na „czterdziestolatka” przystało. W jego oczach widziałam ogromne pragnienie życia. Wybiera optymizm. Walczy.

    Mój chłopak kilka miesięcy temu zwichnął sobie ramię. Zwichnął je tak drastycznie, że lekarze nie dawali szans na to, że kiedykolwiek nerw zregeneruje się na tyle, aby J. ruszał swobodnie dłonią. Prawą dłonią. Tą, którą wykonywał codzienne czynności i chodził do pracy. Tą, która zapewniała mu poczucie męstwa i odpowiedzialności za przyszłą rodzinę. Każdego dnia patrzyłam na gasnące iskry w oczach i trwogę na jego twarzy.Wiesz co wtedy robiłam? Przejęłam jego obowiązki, pomagałam jak mogłam, a w wolnych chwilach oglądaliśmy razem filmy i spacerowaliśmy. Gdy on odbywał swoją rehabilitację i walczył o kolejne drgnięcie ręką, ja biegałam i uprawiałam sport. Musiałam robić coś, żeby nie zwariować. Sama bałam się jak nigdy dotąd. I wiesz co? Uśmiechałam się. Z wiernością do Boga modliłam się i nadal krzyczałam, że kocham życie, bo ono jest krętą drogą. Drogą, gdzie pojawiają się problemy, tragedie i choroby. Akceptuję to w pełni. Wiem, że życie przynosi te ciężkie, ale tym samym te magiczne momenty, a to ja wybieram, które mocniej odciskają się w moim sercu i działaniach. Akceptuję, że życie to nie tylko bajkowa sielanka i spełnianie marzeń. Akceptuję, że życie przynosi również ból, cierpienie i rozczarowanie. Akceptuję to i z pełną świadomością mówię, że kocham życie.      

       Przecież miłość nie sprowadza się do kochania tylko wtedy, gdy wszystko jest dobrze. Kocham życie, gdy tracę pieniądze na moich głupich błędach. Kocham życie, gdy mój dziesięcioletni pies ma raka. Kocham życie, gdy nie mam pracy,a rachunki rosną jak zwariowane. Kocham życie, gdy widzę zmarszczki wypełnione smutkiem rodziców, którzy stracili swoje malutkie dziecko. Kocham życie jeszcze bardziej, widząc podnoszącą się po tragedii parę małżonków. Kocham życie, gdy psuje mi się telefon i gubię w sklepie portfel. Zarówno w tych czarnych i różowych momentach. Kocham życie!  

       Nie muszę schodzić z żadnej chmury, zdejmować różowych okularów, ani patrzeć na życie realniej. Widzę czarne depresyjne otchłanie, koczujące na ludzkie dusze. Dostrzegam na twarzach ludzi smutek i zagubienie. Zdaję sobie sprawę z cholernie złej sytuacji na świecie. Nadal mam przed oczami biedne, nagie dzieci na Filipinach, które razem z J. dokarmialiśmy z dala od morderczych spojrzeń mafii. Mimo moich różowych okularów widzę nie tylko czubek własnego nosa, ale też czyjąś krzywdę i negatywne strony życia. To jednak nie powstrzymuje mnie od miłości. Wręcz przeciwnie! Prowadząc tego bloga staram się zarazić ludzi pozytywną energią. Chcę, aby każde słowo radości i pozytywnych emocji dotarło najgłębiej do serc czytelników. Stawiam na optymizm. Na dostrzeganie iskierki dobra w całym bałaganie złości. Stawiam na kolorowanie nawet najmniejszych momentów tak, aby być szczęśliwą chociaż przez moment, do następnej burzy.

       To mój wybór. Ty również masz swój. Co wybierzesz?