Dasz radę! ON czuwa

       Otworzyłam drzwi do mieszkania i uderzyła mnie przerażająca cisza. Nikt nie biegł pokazać mi nowego zdjęcia i złapanej na nim wysokiej fali. Nikt nie pytał czy chcę kawę, czy może coś słodkiego na ząb, chociaż oczywiście kofeina w pakiecie z ciachem lub czekoladą, nawet jeśli nie jest zalecana przez miłośników zdrowego odżywiania, jest najlepszym połączeniem i kusi zawsze. Naczynia stały równiutko poustawiane w szafce, a cała kuchnia lśniła. Uśmiechnęłam się na myśl gości, którzy kilka godzin temu spakowali swoje małe walizki i wyruszyli na spotkanie z zimną Polską. Brak ich obecności był dziwnie spokojny, a tym samym rozdzierająco smutny. Kolejne miesiące nie będę słyszała śmiechów, na dźwięk który szczerzę się jak kilkuletnia dziewczynka. Nie będę krzyczała do mamy z łazienki, czy chce mój podkład i czy zakłada eleganckie sandały czy może coś sportowego. Kolejne miesiące zapomnę na chwilę o polskich zwyczajach, polskiej tradycji, polskich regułach i polskim stylu życiu. Tym samym poczułam spokój. Dziwną wolność, która nie musi definiować do którego kraju należę, w jakim języku mówię i jakie tradycje kultywuję. Słodka beztroska i dzika nie przynależność do niczego. Mogę być Hiszpanką, Azjatką, Polką lub Amerykanką. Mogę mówić w trzech językach na raz. Co za szczęście i wolność!

       Potem zaczyna mi nagle brakować polskiego jedzenia, polskich świąt Bożego Narodzenia, polskiego pisanego języka, który jest dla mnie jak balsam dla duszy. Zaczyna brakować mi chłodnej, przytulnej jesieni  i kosmetyków polskich producentów.

       Na spotkanie przerażającej ciszy w moim mieszkaniu otwieram przeglądarkę i kupuję bilet. Ten do zimnej Polski, którą zawsze ogrzewają serca moich najbliższych. Ten, który staje się długo wyczekiwaną podróżą i nadzieją na realizację nowych marzeń i planów. Lecę do Polski już za miesiąc!

       W lodówce jeszcze stoi mój urodzinowy tort, na stoliku leżą urocze czekoladki, a na podłodze stoją torebki pełne prezentów. Wspominam raz jeszcze wszystkie uściski, szczere życzenia i głośne śmiechy przy wspólnym odkrywaniu hiszpańskich zakątków z moją rodziną. Dziękuję, że tego dnia byliście ze mną. Dziękuję za wszystkie wiadomości, ciepłe słowa i uścisk- nawet ten wirtualny. Dziękuję, że jesteście!

       Dzisiejszy wpis jest tak bardzo egoistyczny, tak chaotyczny i nieposkładany w całość. Zupełnie jak moje myśli, które krążą dookoła tak wielu spraw. Roztkliwiam się nad pięknem świata i drżę na myśl o niewykorzystanych szansach. I gdy bezradnie rozkładam ręce i pytam co robić do głowy przychodzi mi tylko jedno rozwiązanie: Módl się i obejrzyj sobie film. 

       Jeśli z jakiegoś powodu jest Ci smutno, boisz się tak jak ja lub nie wiesz co dalej... Usiądź w wygodnym fotelu, przykryj się kocem, zamknij swoje oczy i zacznij się modlić. Wyrzuć z siebie wszystko, opowiedz Bogu o tym co Cię martwi, wypłacz to, co Cię rani, poproś Go, żeby towarzyszył Ci w dalszej wędrówce. Zapewniam, że On Cię wysłucha, nie opuści Cię.

      Potem sięgnij po miskę popcornu i obejrzyj jedną z najlepszych komedii, śmiej się do łez i pozwól, żeby leczyły one wszystkie rany i niepewności dzisiejszego dnia. Dasz radę!

ON czuwa.

Spokojnego poniedziałku,

Ściskam, Wasza Paulina G Lifestyle