Szczęście to Teraz i Tu, bez względu na okoliczności

       Gdy wsiadałam na pokład samolotu lecącego do Polski nie wiedziałam, czego właściwie mam się spodziewać. Ostatnio wpadałam tutaj w szybkie odwiedziny, większe, wyjątkowe okazje takie jak ślub brata czy święta Bożego Narodzenia. Zawsze w dłoni trzymałam bilet powrotny lub rozpisany plan na kolejne podróże i kontrakty. Tym razem było inaczej. Ciągnęłam za sobą ogromne dwie walizki, a moja podróż zdawała się kończyć właśnie w Polsce. Przede mną istniała dziwnie nieprzyjemna wizja spotkań z lekarzami, niegościnne poczekalnie, przerażające igły i paraliżująca myśl: Co dalej? 

       Po raz kolejny przekonałam się, że jeśli zawodzi zdrowie, zawodzi tak naprawdę bardzo wiele rzeczy. Nic nie jesteśmy w stanie zaplanować, a jedyne co nam pozostaje to podwinąć rękawy, unieść głowę do góry i z uśmiechem powiedzieć, że damy radę. Bo damy prawda?

       Wiesz, nie chciałam przylatywać do Polski. Pragnęłam zostać w słonecznej Hiszpanii. Pragnęłam każdego ranka budzić się u boku mężczyzny, którego kocham i który już wkrótce zostanie moim mężem. Pragnęłam codziennie odwiedzać morze i zatracać się w ruchu olbrzymich o tej porze roku fal. Pragnęłam tworzyć swoje życie i miejsce właśnie tam, tam gdzie zdawało się poprowadził mnie Pan Bóg. Do miejsca, które od ponad roku nazywam swoim domem, gdzie czuję, że nie mogłam wybrać lepiej, gdzie poznaję wyjątkowe osoby i wreszcie po tylu latach życia na walizkach osiedlam się w czterech ścianach, które z wielkim uczuciem nazywam domem. Po raz kolejny moje plany nie wypaliły i wiecie co? Byłam zła na Boga. Biłam pięściami w poduszki, wylewając przy tym łzy większe od grochu. Dlaczego teraz? Dlaczego nie mogę zostać? Dlaczego muszę się z  tym mierzyć? Dlaczego muszę wychodzić ze swojej  bezpiecznej strefy komfortu? Dlaczego znów muszę otwierać swoją walizkę i stawać przed czymś zupełnie mi nieznanym i paraliżującym ze strachu?

       Toczyłam wewnętrzną walkę z samą sobą. Trudno było mi pogodzić się  z czymś, czego zupełnie nie planowałam. Nie mogłam odnaleźć się w tej nowej dla mnie rzeczywistości. Przypominałam sobie jak to jest mieszkać z rodzicami, mówić wszędzie w języku polskim i próbowałam wdrążyć się w nowy tryb życia. Dni dziwnie ciągnęły się w nieskończoność, a mi w obliczu napływu medycznych wiadomości dotyczących mojego zdrowia coraz trudniej przychodziła modlitwa. Jak miałam modlić się? Dziękować Bogu za sytuacje, w której zupełnie nie odnajduję się? Prosić o coś, czego nie do końca rozumiem? Utknęłam.    

„Nie zawsze sprawy idą po naszej myśli. Czasem coś planujemy, a wszystko wymyka się nam spod kontroli. Walczymy, by rzeczy wróciły na tor, jaki im wyznaczył nasz umysł. Aż wreszcie przychodzi świadomość, że tak naprawdę nad niczym nie mamy kontroli. I to jest ten moment, który daje nam szansę, by odpuścić wewnętrzną walkę i zmagania. By zrobić miejsce dla tajemnicy i otworzyć się na magię. Może istnieje dla nas dużo lepszy plan niż ten stworzony przez nasz umysł?” – Agnieszka Maciąg

       Kolejne dni wypełniałam aktywnością. Czytałam tony książek, robiłam zakupy, spacerowałam po miasteczku, odkrywając nowe sklepy i budynki. Zabierałam swojego psa na piesze wędrówki po lesie i podziwiałam polską złotą jesień. W długie wieczory przeglądałam wielkie pudła z pamiątkami z dzieciństwa, śmiejąc się przy tym głośno z moją mamą. Zaczęłam doceniać walory polskiej kuchni, codzienny kontakt z najbliższymi i możliwość  poznania wyjątkowych osób. Nagle zrozumiałam, że nawet z pozoru czarne chmury można rozjaśnić słońcem. Nie jesteśmy w stanie zrozumieć, dlaczego przychodzą one akurat w danym momencie naszego życia, jedyne co możemy zrobić to zaufać Panu, że to On nas prowadzi i nie opuści. Uwierzyć, że wszystko dzieje się po coś i starać się wyciągnąć jak najlepszą lekcje życia dla nas.      

       Dzisiaj siadam na kanapie i z kubkiem gorącej herbaty w dłoniach obserwuję tańczący płomień świeczki. Z głośników dobiegają mnie dźwięki Hillsong, które zawsze koją moją duszę i zdaje się, że jeszcze bardziej kocham życie. Zachwycam się chłodnym wiatrem, który porusza spadające liście. Stąpam po jesiennej barwie dywanu, stworzonego przez łaskawą tego roku Panią Jesień. Drapię mojego psa za uchem, odprężając się jednocześnie i uśmiechając do słońca. Wieczorem śmieję się do ulatującej pary z moich ust i szczelniej otulam się płaszczem. Oglądam zdjęcia o zapachu lata zrobione jeszcze w zeszłym tygodniu i doceniam dar jaki otrzymałam. Małe wielkie rzeczy każdego dnia tylko przypominają mi jak wielkim darem jest życie. Nie potrzeba mi nic więcej. Wiem, że pieniądze nie zastąpią uczucia pustki, a kolejne sukcesy nie uczynią mojego życia pełniejszym. Prawdziwe szczęście to spokój ducha w trakcie pokonywania życiowych trudności, promienny uśmiech na twarzy przy piciu porannej kawy i błyszczące oczy, mówiące: „Szczęście to Teraz i Tu” bez względu na okoliczności.   

       Dzisiaj rozumiem wyjątkowo zadumę, strach i niepewność. Posmakowałam ich gorzkiego smaku i wiem jak wiele sił mogą odebrać. Może boisz się o swoje zdrowie, być może drżysz o swoje dziecko, zagubiłaś rytm swojego życia i nie wiesz co dalej. Dzisiaj jestem z Tobą. Obejmuję Cię przyjacielskim ramieniem i mam dla Ciebie wiadomość: Nie jesteś sama. ON nad Tobą czuwa. Wszystko będzie dobrze! Uśmiechnij się!

Ściskam,

Wasza Paulina G Lifestyle