Smutno tak TYLKO żyć...

       Do pokoju nieśmiało zaczęło wdzierać się poranne słońce. Przeciągnęłam się leniwie po raz ostatni i postawiłam stopy na miękkim, puszystym dywanie. Po niespełna miesiącu przywykłam już, że nie budzę  się w białej sypialni, nie biegam spóźniona na castingi i nie słyszę skrzeku zielonych papug tuż pod moim tarasem. Na nowo przyzwyczaiłam się do żółtych rolet w pokoju mojej mamy, chrapania czworonoga i chłodnego wiatru, który zawsze rozbudza mnie w pierwszych sekundach po otwarciu okna. Tego ranka jak z automatu powędrowałam do kuchni i mamrocząc senne „Dzień Dobry” zaczęłam przygotowywać śniadanie z niezbędną porcją kawy z mlekiem kokosowym. Mocny aromat orzeźwiał mój umysł, a porcja białek i tłuszczy motywowała do aktywności, krzycząc: Działaj! Twórz! Do przodu!

       Tego dnia nie miałam w planach zupełnie nic. Kilka książek do przeczytania, kilka zdjęć do obróbki i wypróbowanie nowych przepisów kulinarnych. Mogłam pozwolić sobie na dzień odpoczynku, lenistwa, nicnierobienia i wiecie co? Smutno mi było tak TYLKO żyć... Ostatni miesiąc i złe samopoczucie zmusiło mnie do zmiany stylu życia, częstych odwiedzin u lekarzy, a co za tym idzie natychmiastowego zaprzestania pracy. Pożegnałam się na jakiś czas ze skrzynką pocztową, pękającą w szwach od coraz to świeższych grafików z castingami. Na chwilę zapomniałam o bieganiu za pociągiem, dobieraniu odpowiedniej dla projektanta stylizacji i sesjach zdjęciowych, które właśnie mnie omijały. Przecież modeling nadawał ogromnego tempa w moim życiu! Napędzał do działania, inspirował, sprawiał, że czułam się pełna energii! Tego dnia, gdy bez pośpiechu popijałam swoją ulubioną latte uświadomiłam sobie jak cienka jest linia pomiędzy pracą dla życia, a życiem dla pracy...  

       Gonimy, ślepo wspinamy się po szczeblach kariery, bierzemy kredyt za kredytem w nadziei na najszybszą jego spłatę. Skupiamy się na nowym mieszkaniu, kolejno na nowym domu, bo przecież ten obecny  jest już za mały, bez ogródka i miejsca na kolejny samochód. Częściej wypełniamy swoje życie nowymi ubraniami i drogą biżuterią, aniżeli emocjami i doświadczeniami. Pracujemy na coraz to nowsze plany, marzenia, cele. Bierzemy nadgodziny, nie zdając sobie sprawy jak bardzo zaniedbujemy własne zdrowie i relacje z bliskimi. Wpadamy w niekończący się pościg między zarabianiem, a wydawaniem pieniędzy. Bo jak to jest, że im więcej zarabiamy, tym więcej mamy wydatków? Zawsze znajdzie się nowy plan- remont przedpokoju, nowe marzenie- torebka świeżuteńkiej kolekcji Louis Vuitton, nowy cel- awans, który polepszy naszą wygodę finansową. Zaczynamy żyć dla pracy, a nie pracować, aby żyć...

TYLKO ŻYJEMY...

      Uwikłani w najnowsze trendy sezonu kupujemy nowe kilogramy ubrań. Zahipnotyzowani  magicznie zmieniającym twarz kosmetykiem oddajemy połowę pensji, pozwalamy sobie na wygody, codzienne przyjemności i nagradzanie się w postaci spełnianiu materialistycznych marzeń. W tym wszystkim nagle tak smutno TYLKO żyć.

       Przewijam ekran mojego smartphon’a. Instagram karmi mnie nową dawką inspiracji, konsumpcjonizmu i wyścigu pt. kto ma pierwszy. Między setką tych przesadnie wyretuszowanych zdjęć natykam się na selfie mojej koleżanki, którą poznałam w Hiszpanii. Błyszczące oczy z delikatnymi zmarszczkami dookoła i  szeroki uśmiech zdają się z daleka zawiadamiać jak bardzo czuje się ona szczęśliwa i spełniona. Obok niej stoi mała dziewczynka. Nieśmiało patrzy w obiektyw, na głowie ma niezdarnie przekrzywioną kokardkę, a w swoich ciemnoskórych dłoniach trzyma lizaka. Na kolejnym zdjęciu widzę gromadkę roześmianych dzieci, wysyłają całusy do obiektywu, jeszcze inne zdjęcie przedstawia bosego chłopca w brudnej i przetartej koszulce. Patrzy na mnie po drugiej stronie ekranu tak boleśnie zdezorientowany, a ja zastanawiam się jak wiele rozumie i czuje. Ma może zaledwie trzy latka. Jeszcze inny widok to M. przytulana przez gromadkę ciemnoskórych dzieci. Uśmiechniętych dzieci. W ich oczach dostrzegam wdzięczność, wszechogarniającą miłość i oddanie...   Afryka, Burkina Faso, Październik 2018.

        Zatrzymuję  się dzisiaj, szepcząc raz jeszcze Smutno tak TYLKO żyć... Nagle kolejna para nowych butów nie ma znaczenia. Nagle cały dom urządzony w kłamanym stylu minimalistycznym wygląda śmiesznie. Nagle ściskany w dłoni kubek z gorącą latte i ciepłe kapcie na stopach zdają się być największym skarbem, luksusem. Nagle świat, w którym żyjemy zdaje się być teatrem. Dramatem, w którym ludzie TYLKO żyją. Patrzę na wychudzone ciałka dzieci i wiem, że potrzebują jedzenia. Patrzę na ich pomarszczone buźki i wiem, że potrzebują schronienia. Patrzę na ich smutek w oczach i wiem, że potrzebują nas... a my tutaj tak sobie TYLKO żyjemy. Od wypłaty do wypłaty.Od jednego spełnionego marzenia do drugiego. Od nowej szafy, po kolejne auto, drogą biżuterię i wciąż nam mało. Wciąż chcemy więcej, nie myśląc, że zapętlamy się w niekończącą się martwą podróż, podczas której TYLKO żyjemy.

       Fajnie jest robić coś wielkiego dla drugiego człowieka! Nie namawiam Cię do przemierzania oceanów i karmienia dzieci w Afryce. Nie namawiam Cię do misji, choć wiem, że ten temat pojawił się na blogu nie po raz ostatni. Namawiam Cię do uważności. Na niesienie pomocy ludziom, którzy potrzebują jej dookoła Ciebie. Tylko się rozejrzyj! Jest ich mnóstwo! Przytul ich do swojego serca, rozpal w nich iskierkę radości, podziel się wszystkim tym, co masz. Przecież masz tak dużo! 

SWETER- BONPRIX

SUKIENKA- BONPRIX

BUTY- DEICHMANN

KASZKIET- ZARINA

TOREBKA- BONPRIX