Wszyscy nosimy w sobie rozszarpane serca...

       Tego dnia nie spieszyło mi się. Mknęłam drogą krajową wzdłuż wybrzeża na nowo podziwiając znajome mi już widoki. Po prawej stronie rozciągały się intensywnie zielone góry. Chmury rzucały na nie fantazyjne cienie, przypominające wspinające się słonie i niezidentyfikowane placki. Czubki domków nieśmiało wyglądały zza gór, jak gdyby bojąc się wychylać przed szereg i zwracać na siebie szczególną uwagę. Zmieniłam piosenkę w odtwarzaczu i z głośników popłynęło Let it be znanych The Beatles. Po lewej stronie rozciągało się błyszczące od promieni słońca morze. Ten widok zachwyca mnie bezustannie. Zachwyca mnie do tego stopnia, że zachodzę w głowię jak to możliwe, że do tej pory nie spowodowałam jeszcze wypadku. Nie zliczę, ile razy miałam ogromną ochotę zatrzymać auto na środku drogi i zapatrzeć się w turkusowy bezkres morza... Z zamyśleń wyrywa mnie głośne Let it beeeee Let it beeeee... i bez krępowania dołączam do The Beatles.

       Tego dnia nie spieszyło mi się. Mknęłam drogą krajową wzdłuż wybrzeża na nowo podziwiając znajome mi już widoki. Tym razem moją uwagę wyjątkowo przykuli ludzie...

       Dwie kobiety o włosach przyprószonych elegancką siwizną, stały na chodniku rozmawiając i gestykulując z nieopisaną gracją. Ich płócienne torby wyładowane były po brzegi produktami z supermarketu. Zachciało mi się czegoś słodkiego, ale szybko pozbyłam się tej myśli, mijając na drodze rowerzystę, który z ogromnym zapałem podjeżdżał pod górę. Kolejna samotna kobieta, spacerująca z dwoma psami. Zaraz przy skrzyżowaniu spostrzegłam otyłego mężczyznę, próbującego z trudem utrzymać tempo. Jego nogi zdawały się poddawać, a ciało powoli opadało ku przodzie. Biegł za nim rottweiler. Rozpoznałam ich! Para z sąsiedztwa wyjątkowo zapadła mi w pamięci. Mężczyzna ma nieopisany smutek w oczach i nigdy nie wdaje się w pogawędkę z sąsiadami. Pies natomiast jest agresywny i spięty.

       -Wszyscy nosimy w sobie rozszarpane serca- pomyślałam- Wszyscy jesteśmy złamani. Przez życiowe doświadczenia, wspomnienia, upadki i niespełnione marzenia. Wszyscy nosimy w sobie rozszarpane serca. Wszystkim nam wmówiono, że trzeba to ignorować. Przyklejać uśmiech do twarzy, twierdzić, że to przecież nic takiego i nigdy nie poddawać się, zawsze iść do przodu. Mówi się też, że należy sprawić, aby liczył się każdy dzień, a ja powiem, że to nieprawda. Nie da się ruszyć naprzód z rozszarpanym sercem. Nie da się udawać, że dziury i rany nie istnieją. Nie da się ignorować bólu. Czasem dzień jest tak zwyczajnie do przeżycia. Do przepłakania, do zjedzenia miski lodów, do uderzania pięścią w poduszkę, do wykrzyczenia całej złości, do przytulania serca.

       Może nie jesteś w miejscu, w którym chciałaś być, może podjęłaś kilka złych decyzji, a gorzki smak konsekwencji odbija się echem o Twoją teraźniejszość, może czujesz się zagubiona i nie wiesz w którą stronę iść... Pozwól sobie zauważyć, że Twoje serce jest rozszarpane i że to nic złego. Nie musisz udawać, przyklejać uśmiechu i wmawiać sobie, że to nic takiego. To wielka rzecz! To Twoje serce! Zatroszcz się o nie, zawalcz!

       Myślę sobie, że być może ten smutny pan i zły pies również mają rozszarpane serca. Może tkwi w nich ogromny żal do przeszłości i gorzka niemoc teraźniejszości. Może boją się czegoś lub zostali bardzo głęboko zranieni. Może Ci wszyscy ludzie dookoła wychodzą z domu, żeby zaopiekować się swoim rozszarpanym sercem. Jeżdżą na rowerze, kontemplują,rozmawiają z psem, zaczepiają sąsiadkę lub stają się odludkami. Może właśnie tego dnia zrobili ogromny krok i wyszli z domu, zmierzyli się z samotnością, monotonią i zasiedzeniem się na starej kanapie. Ktoś z nich wyciągnął rower, włożył buty do biegania lub pogapił się w niebo, przytulając do serca każdą drgającą w nim emocję.

      Wszyscy nosimy w sobie rozszarpane serca.

 Pytanie tylko czy zapominamy o nich, czy staramy się je leczyć?