Paulina G Lifestyle

       Nie powiem, że wstaję wcześnie. Wręcz przeciwnie. Powiem Wam, że wreszcie nauczyłam się spać! Uchylam delikatnie okno, przykładam głowę do poduszki, całuję J. na dobranoc, układam się w najwygodniejszej pozycji tak, aby oczywiście zostawić jeszcze miejsce dla mojej drugiej połówki i zasypiam. Oddycham spokojnie, miarowo, czasem może chrapię? Trudno stwierdzić, bo sen twardy mam jak kamień. Rankiem, a może już wczesnym południem otwieram oczy, ziewam szeroko i przeciągam się bardziej leniwie niż kot wygrzewający się na słońcu. Obserwuję smugi światła tańczące na ścianach, nasłuchuję odgłosów rozbudzonego już dawno świata i gdy burczący brzuch daje o sobie znać drepczę do kuchni na śniadanie. Aromat kawy, masło orzechowe, świergot ptaków i słońce wpadające do pokoju sprawia, że zupełnie zapominam jaki dzień tygodnia mamy. Zupełnie zapomniałam o gonitwie, grafikach, wyścigach, czy ważnych datach w kalendarzu, które mówią co danego dnia mamy robić. Niebezpieczna wolność ogarnęła mój umysł. Nie spieszy mi się za niczym, nie czuję presji posiadania, zdobywania ani planowania. Jestem Tu i Teraz i jakkolwiek zwariowanie to brzmi lubię swoje nieodpowiedzialne życie.

       Lubię kończyć jeść swoje śniadanie prawie że w porze obiadowej, lubię jeszcze przed obiadem skoczyć na plażę. Lubię oddalić się od zgiełku miast, żeby nacieszyć się spokojem natury. Odpocząć od nadmiaru świateł, reklam, produktów. Lubię odciąć się na jakiś czas od świata. Tak zwyczajnie nie umalować się i nie myśleć czy odpowiednio dopasowałam bluzkę do spodenek. Z zawadiackim uśmiechem wskoczyć w japonki, związać włosy w dziwną palmę na czubku głowy i z przetartą już ze starości ulubioną torbą wyjść na spacer. Błądzić po nieznanych mi dotąd uliczkach wybrzeża, obserwować sąsiadów, śmiać się do zielonych papug, próbując zrobić im zdjęcie. Po czym wyłączyć telefon. Na kilka godzin, na kilka dni najlepiej! Fajnie jest móc odpocząć!

       Często myślę sobie, że muszę być z innej epoki. Często myślę sobie, że zwyczajnie Pan Bóg pomylił się i powołał mnie do życia w nieodpowiednim momencie. Jakże z moją kruchą i romantyczną duszą miałabym odnaleźć się w tym świecie nadmiaru i nadprodukcji?! Instagram każdego dnia zalewa mnie tysiącem nowych zdjęć, pięknych dziewczyn, modnych ubrań, błyszczących dodatków. Zachodzę w głowę jak one to robią, że zawsze wyglądają tak idealnie, że zawsze mają czas na nakładanie na siebie tych wszystkich kosmetyków, że zawsze są tak przygotowane na jedno zdjęcie? (Mimo że pracuję jako modelka i wiem z czym się je photoshop i jakie cuda można w nim wyczarować.) Nagłówki stron internetowych krzyczą do mnie, że tego sezonu muszę mieć bluzkę w paski i klapki z dziwnym futerkiem, że nie mogę przegapić wielkich zniżek i powinnam wiedzieć jak robić letni makijaż. Zerkam raz jeszcze na te wszystkie popularne dziewczyny i rzeczywiście! Każda ma jakieś kody rabatowe na futrzane klapki, każda promuje nową linię kosmetyków do makijażu i każda dzień w dzień pokazuje nowości jakie udało im się upolować w sklepach... I aż wstyd mi się przyznać, ale wracam do domu, otwieram swoją szafę, przeglądam toaletkę i zastanawiam się czy może rzeczywiście powinnam...?

       Nowa torebka? Nowa bluzka? Nowy kosmetyk, działający od teraz? Nowy zegarek, bo pozostałe 4 inaczej odmierzają czas? Nowe buty? Kolejna do kolekcji podobna sukienka? Bikini? Przecież te z zeszłego sezonu są już takie niemodne... Daję się zwariować!

... po czym do głowy przychodzą mi słowa z Pisma Świętego:

       „ Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się i kradną. Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się i nie kradną. Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje.” (Mt. 6:19-21)

       ... i nagle cała reszta zdaje się być tak krucha. Cały świat budowany na niezależności, posiadaniu, nadprodukcji zdaje się być małym okruszkiem. Nagle nieważne ile mam torebek ani jaką sukienkę włożę dzisiaj na siebie. To wszystko nieważne... Nie na tym powinniśmy się skupiać, nie na tym budować swoje życie i dobre samopoczucie.

      Ważne jest to, co dajesz drugiemu człowiekowi. To, jak uśmiechasz się do nieznanej Ci osoby i oferujesz swoją bezinteresowną pomoc. To jak wiele znaczy dla Ciebie zwyczajnie prosty dzień, bez fajerwerków, konfetti i oklasków innych...

       Gdzie jest dzisiaj Twoje serce?