Panie i Panowie - oto Perfekcjonizm!

       Zdarza mi się zamilknąć. Zdarza mi się zapomnieć, że powinnam pracować nad swoją książką. Zdarza mi się nie zaglądać na bloga kilka dni i zupełnie nie zawracać sobie głowy publikacjami na instagramie. Zdarza mi się przesiedzieć cały dzień na kanapie oglądając filmy, zgubić się w okolicy, której mieszkam, gapić się w falujące morze i przekrzykiwać  mewy szybujące dumnie nad moją głową. Zdarza mi się zapomnieć ugotować obiad, co skutkuje obiadem jedzonym na kolację. Zdarza mi się siadać na piasku i oglądać kolejno każdy kamyczek. Podziwiać jego kolory, gładzić powierzchnię i ukradkiem pakować ten najbardziej wyjątkowy do torby. Zupełnie jak nowego przyjaciela, którego zapraszam do  siebie do domu. Zdarza mi się czytać książki godzinami, nie przejmując się brudnymi oknami  lub wpatrywać się w zachód słońca tak długo aż zastaną mnie gwiazdy. Zdarza mi się nie robić nic, być leniwą i nazywać to odpoczynkiem. Zdarza mi się wtedy odciąć od mojego perfekcjonizmu i przyznać rację, że to wszystko co się zdarza jest OK!

       Nie zapraszałam go. Przyszedł sam i na dobre zadomowił się  w moim życiu. Przyniósł ze sobą ogromne wyrzuty sumienia i tony krytyki. Pozbawił motywacji, wiary w siebie i zatrzymał jakiekolwiek procesy tworzenia. Zaczął krzyczeć, gdy tylko próbowałam się zatrzymać i odpocząć.Bezustannie napędzał mnie do dalszej pracy, uświadamiając mnie, że nadal nic nie osiągnęłam. Krytykował wszystko co robiłam, śmiał się przy moich upadkach i za wszelką cenę chciał mi pokazać, że nigdy nie będę wystarczająco dobra. Wytykał mi błędy i przedstawiał wszystkie niedociągnięcia.Zdarzało się, że rezygnował za mnie z marzeń, oświadczając, że nie są jeszcze doskonałe. Panie i Panowie- oto Perfekcjonizm.

       Z pewnością większość z Was zna go doskonale. Nietrudno jest się z nim zaprzyjaźnić. Towarzyszy Ci każdego dnia. Szepcze do ucha jak wiele rzeczy nie dałaś rady zrobić, jak idiotycznie straciłaś szansę na nowe zlecenie i jak krzywo zrobiłaś sobie kreskę na oku, mimo że niejedna wizażystka mogłaby pogratulować Ci takiej zręczności. Zawsze znajduje coś, co mogłaś zrobić lepiej, a tym samym coś, co wykonałaś niedostatecznie dobrze. Perfekcjonizm.

       Przyjaźniłam się z nim długo. Do dzisiaj zdarza mi się wyjść z nim na kawę i zagubić trochę. Przeglądamy wtedy razem instagram, plotkujemy o idealnym życiu innych i zastanawiamy się co zrobić, żeby moje życie było jeszcze lepsze. Ładniejsze kadry, więcej lajków, lepsze życie na wyretuszowanych kadrach, idealnie pisane teksty na blogu, perfekcyjny makijaż na spotkaniu z projektantem. Chyba każdy z nas obecnie dąży do perfekcjonizmu. Chcemy mieć ładniejsze domy, wysokie zarobki, ogromne liczby obserwatorów w mediach społecznościowych, tony rzeczy kupionych pod wpływem impulsu, które podobno mają cieszyć nasze oczy i dumę.Czytamy poradniki jak być  idealnym rodzicem, sławnym influencerem oraz jak być zmotywowanym 24/7. Szukamy podpowiedzi na to jak bezustannie tryskać energią, nigdy nie poddawać się, być nieustraszonym,spełniać swoje marzenia, opanować języki obce w jak najkrótszym czasie. Wszystko kręci się wokół tworzenia idealnego świata, perfekcyjnego JA.

    Przecież każdy z nas chce być perfekcyjny.

       A co jeśli krzywo namalowana kreska na powiece jest urocza? Co jeśli pozwolimy sobie na przyznanie się do popełnionego przez nas błędu przed swoimi dziećmi? Co jeśli przestaniemy retuszować swoje zdjęcia do tego stopnia, że nikt nas na nich nie poznaje? Co jeśli zamiast złościć się, że kolejny raz coś nam nie wyszło zaczniemy się z tego śmiać? Co jeśli zwyczajnie zaakceptujemy, że zły dzień zdarza się każdemu? Że porażki i upadki są OK? Że czasem zdarza się, że nawalimy. Przypalimy obiad, zaplamimy suknię wieczorową na jednej z najważniejszych kolacji, a zdjęcia na instagramie będą widziane Twoim okiem i duszą, a nie kanonami sławy i poradnika dla najlepszego influencera? Co jeśli zaczniemy patrzeć na życie przez pryzmat pękniętego lustra? Przecież tacy właśnie jesteśmy- złamani, rozdarci, poszarpani. Niech zdarza Ci się zapominać, mylić, nie wiedzieć, nie potrafić. To jest ok! 

„Zła wiadomość jest taka, że ani ze mną, ani z tobą nie jest dobrze. Jesteśmy poważnie złamani. Nie obchodzono się z nami delikatnie, jak zaleca napis na kartonach ze szkłem. Jesteśmy rozdarci, poszarpani i postrzępieni. Mieszkańcy globalnej sterty śmieci.

Dobra wiadomość jest taka, że Bóg potrafi to, co złamane, złożyć w całość. Bierze to, co pominięte, niedocenione, pozostawione, skreślone, zniszczone, a potem robi to, co tylko On potrafi. Bóg uwielbia składać to, co złamane, w coś pięknego.”  - Kyle Idleman

       Z krzywym nosem, paskudnym charakterem pisma, brakiem umiejętności gotowania lub parkowania auta, z trudnością nauki języków obcych,  z gorszymi dniami, gdy twoja produktywność powstydziłaby się przed poradnikami motywacyjnymi, z porażkami, błędami, niewiedzą... Już nie musisz ślepo gonić za perfekcjonizmem. Jesteś wystarczająco dobra, godna miłości, szacunku i szczęścia. Czy to nie wystarcza?