Rok narzeczeństwa- co u nas słychać?

      Każdego ranka, z wyjątkiem tych dni, kiedy jestem w podróży, budzę się u jego boku. Patrzę w jego zaspane oczy, widzę jak powoli wybudza się ze snu i z leniwym uśmiechem błaga o kolejne pięć minut. Po pierwszym buziaku biegnę do kuchni i zaparzam kawę. Już od dawna weszło mi w nawyk zaparzanie dwóch kaw i przygotowywanie śniadań dla dwóch osób. Rozbijam jajka na patelnię, nakrywam do stołu lub kroję owoce. Wiem, że za kilka minut usłyszę spokojną muzykę jazz lub letnie klimaty Alvaro Solero, a w drzwiach stanie on. Wiem, że będzie marudził, że krótko spał. Wiem, że pocałuje mnie na Dzień Dobry. Wiem też, że przygotowane przeze mnie śniadanie nigdy nie będzie tak smakowało bez J., a kawa bez naszych porannych rozmów zupełnie straci smak. Wiem, że każdy dzień bez niego to dzień stracony, a to tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że J. to właśnie TEN. Dzisiaj mija rok naszego narzeczeństwa. Czy coś się zmieniło? Czy nasze życie obróciło się do góry nogami? Wszystko postaram się opowiedzieć Wam w tym bardziej prywatnym poście.Tak zwyczajnie, swojsko, na luzie. Zaparz sobie kawę i poplotkuj razem ze mną, chodź!

 

Znieruchomieliśmy

       Od oświadczyn nasze walizki zazwyczaj podróżują razem lub nie rozdzielają się na dłużej niż na kilka dni. W porównaniu do związku na odległość (o którym pisałam tutaj) i z naszych bezustannych podróży wraz z przeprowadzkami taki stan rzeczy to dla nas zupełne znieruchomienie. Odłożyliśmy na bok rozstania i życie włóczykija, a w zamian za to wzięliśmy się za urządzanie naszego malutkiego mieszkanka w Hiszpanii. Co chwila przynosimy do domu nowe kubki i poduszki, rozczulając się przy tym jak na świeżo upieczonych nowożeńców przystało. Zatrzymaliśmy się, poświęcamy sobie nawzajem więcej czasu i tworzymy domową atmosferę. Dużo rozmawiamy, a jeśli już nadarzy się długi wieczór w domu lub kolacja we dwoje, na stół oczywiście wykładamy temat numer jeden.

Temat numer jeden- wesele

       Mamy już datę, mamy wstępną listę gości i ogólny zarys przyjęcia. Po ogromnie wyczerpujących poszukiwaniach mamy też fotografa i chyba nawet też kogoś, kto zajmie się muzyką. Ot co, to dopiero zawzięci z nas organizatorzy Wszyscy krzyczą, że nie ma czasu, że musimy się pospieszyć, że DJ, że zespół, że zaproszenia i dodatki...! Na co my z J. kręcimy głowami i śmiejemy się napawając się jeszcze spokojnym czasem narzeczeństwa. Jakkolwiek temat wesela i organizacji przyjęcia pojawia się w naszym domu z pewnością kilka razy na dzień. To taka słodka odskocznia od codziennego życia, zabiegania i pracy. Wyobrażamy sobie nasz pierwszy taniec, trenując koślawe kroki w mikroskopijnej kuchni, ukradkiem podglądam katalogi sukni ślubnych i co chwila rzucamy świeżymi pomysłami na ten wyjątkowy dzień. To naprawdę jest urocze!

Pierścionek

       Główny bohater zamieszania, bo przecież gdyby nie on, to nie planowalibyśmy ślubu tak intensywnie, tak pewnie, tak formalnie.  Nie jest on najważniejszy, ale zdobi moją dłoń każdego dnia, wywołując uśmiech na twarzy i uczucie dziwnego ciepła na sercu. Nieważne czy wielki, czy złoty, czy lśniący z brylantem, diamentem, czy cyrkonią. Nie ma znaczenia wielkość ani cena. Liczy się symbol. Wspomnienie, kiedy On wsunął mi go na palec wyznając gotowość i chęć do przeżycia każdej chwili ze mną. Błyszczy się skromnie na moim palcu,a ja wiem, że jest to symbol naszej miłości, naszej gotowości do postawienia kolejnego kroku, do małżeństwa i tworzenia rodziny.

Patrzymy na siebie inaczej

       .. i wcale nie mam tutaj na myśli, że okres narzeczeństwa to czas poznania się. Dla mnie to totalna bzdura. Nie przyjmujesz oświadczyn mężczyzny, którego nie znasz, którego nie kochasz i gdy nie jesteś pewna, że to własnie jego widzisz jako swojego męża i ojca przyszłych dzieci, prawda? W okresie narzeczeństwa nie ma dla mnie mowy o poznawaniu się bliżej! My już się znamy! Nasze twarze są jak mapy emocji, wyczuwamy każdy grymas, skrzywienie i łzę w oku. Wiemy co kogo złości, martwi i niepokoi. Doskonale znamy swoje priorytety życiowe, fundamenty i przekonania. Oczywiście człowiek poznaje się całe życie, ale osobiście daruję sobie stwierdzenie, że okres narzeczeństwa to moment poznawania się. Przemilczę.

       Powiem natomiast, że okres narzeczeństwa to dla mnie zmiana sposobu patrzenia na swojego partnera. W naszym odbiciu w lustrze nie widzę już pary niedojrzałych nastolatków, podróżujących dookoła świata z jedną walizką. Widzę dwoje ludzi, którzy zadecydowali się tworzyć jedność. Widzę mężczyznę, z którym chcę spędzić resztę mojego życia. Widzę oczy, które chcę rozumieć i kochać głębiej. Widzę ramiona, które chcę wspierać. Uśmiech, który pragnę dzielić w najpiękniejszych momentach życia i łzy, które chcę wycierać, gdy świat zdaje się być niesprawiedliwy. Oboje widzimy swoje serca. Gotowe do kochania i do wzięcia za nie odpowiedzialności i tej właśnie odpowiedzialności uczymy się ostatnio najbardziej. 

       Gdy szukamy pracy, decydujemy o miejscu zamieszkania, troszczymy się o siebie nawzajem, pilnujemy, aby iskra między nami nigdy nie wygasła.

       Błogi jest ten stan narzeczeństwa!

       Z przyjemnością poczytam o Waszych doświadczeniach! Jak wspominacie Wasze narzeczeństwo? A może jesteście świeżo po zaręczynach lub zupełnie nie w głowach Wam zamążpójście?  Pogadajmy sobie trochę!