Pokonaj swój strach! Szczyty są piękne. Są dla nas.

       Łóżko było tak ciepłe i wygodne. Ciężka kołdra przygniatała moje bezwładne ciało, które opadało w czeluście satynowych poduszek. – Nie wstaję. Nie ma mowy! – wymamrotałam. Tu jest tak dobrze. Nie ma sensu nigdzie iść. Zresztą zobacz, zaraz będzie padać. – w odpowiedzi usłyszałam głośny śmiech J. i w tym samym momencie poczułam zsuwającą się ze mnie pościel. Nie było sensu walczyć z prawie dwumetrowym mężczyzną. Przegrałam. Wygramoliłam się z łóżka i podnosząc rolety zaśmiałam się sama do siebie. Deszcz w Hiszpanii. Chciałabym! Naprawdę chciałabym odrobinę deszczu! Tym bardziej dzisiaj, kiedy idealnie rozwiałby nasze plany. Zmusił do przełożenia, zapomnienia.

       Wspinaczka po górach! Kiedy i jak do tego doszło, że zgodziłam się na taki plan? Do głowy nie przychodziła mi żadna wymówka, znajomi już czekali pod naszymi drzwiami. Nie miałam wyjścia. Zostałam już brutalnie wyrwana z błogiego snu w ciepłym łóżku. Zjadłam omlet, wypiliśmy kawę i zanim kompletnie rozbudziłam się stałam już przed ogromnymi górami.

       Czego boisz się najbardziej?

         Ja gór. Ogromnych, masywnych w swojej budowie. Wysokich tak bardzo, że czuję się przez nie przytłoczona. Budzą we mnie szacunek i strach tak wielki, że klatka piersiowa nagle robi się ciężka i ma trudności z oddychaniem. Kiedy patrzę w dół, jednym okiem podziwiam piękne pejzaże, a drugim skanuję każdy centymetr bezpiecznego podłoża. Nie znajduję żadnego. Wyobrażam sobie jak toczę się w dół, niczym mały kamyk zrzucony przez J. Kręci mi się w głowie. Mam duszności. Staram się zachować równowagę i sama sobie pluję w brodę, że histeryzuję aż tak bardzo. Moje ciało odmawia mi posłuszeństwa. Wstrzymuję oddech. Czuję ciężar w klatce piersiowej, trzęsą mi się nogi. Chcę się wycofać, ale nagle uświadamiam sobie, że jestem już w połowie drogi.

       Poddać się?

   Ile razy z drżącym sercem stałaś właśnie przed taką górą? Ile razy musiałaś zmierzyć się ze swoim strachem? Jak często poddawałaś się, a jak często decydowałaś się na ostateczne starcie?

       Tego dnia zupełnie nieświadomie pokonałam swój strach i gdy weszłam na szczyt intuicyjnie wiedziałam, że to pomoże mi zmierzyć się z każdą życiową górą.

       Usiadłam na skale i z zamkniętymi oczami wsłuchiwałam się w ten jakże inny kawałek świata. Moje serce dudniło ze zmęczenia i podekscytowania. Oddech powoli uspokajał się, a uśmiech nie schodził mi z twarzy. Byłam tak daleko od codziennych obowiązków i od cywilizacji. Nie słychać było charakterystycznego szumu przejeżdżających aut i ludzkich odgłosów. Na szczycie była tylko nasza czwórka, pogrążona w refleksji i medytacji z naturą. Ptaki śpiewały jakby pod nami, a niebo zdawało się być na wyciągnięcie ręki. Zupełnie jak w życiu- pomyślałam mało oryginalnie. Stajemy przed wielkimi górami, które zdają się niemożliwe do przejścia. Nie zdajemy sobie sprawy, że wychodząc naprzeciw własnym lękom i utartym schematom mamy potężną moc. Cieszymy się wędrówką, zdobywamy szczyty, patrzymy na świat inaczej.

       Nie powiem Ci jak pokonywać strach. Nie powiem Ci co robić i jaki poradnik przeczytać. Powiem znów mało oryginalnie- Uwierz w siebie. Uwierz w swoje możliwości i zrób to! Postaw pierwszy, nawet najmniejszy krok. Potem kolejny i jeszcze jeden. Pnij naprzód i nigdy nie cofaj się. Szczyty są piękne. Są dla nas.

Ściskam mocno,

Wasza Paulina G Lifestyle