Azja #2- Filipiny

       W Hiszpanii nie padało już chyba od prawie dwóch miesięcy. Każdego dnia wypatrywałam choćby najmniejszej chmurki i czekałam z utęsknieniem na deszcz. Wiem, że wy, moi kochani Czytelnicy, wyczekujecie słońca, wiosny, a najlepiej już lata, ale ja spragniona jestem deszczu. Tak samo jak usychająca już trawa, suche powietrze, przyroda i ulice. Pragnęłam deszczu. Pragnęłam poczuć na skórze zimne i ciężkie krople. Pragnęłam usłyszeć ten kojący dźwięk, uderzających kropel o szybę, zabawny plusk, gdy stawiam stopę w kałuży. Pragnęłam poczuć to czyste i świeże deszczowe powietrze. Czekałam na deszcz, a to uczucie tęsknoty przypomniało mi pobyt na Filipinach. Tym samym uzmysłowiłam sobie, że już dawno nie było postu z serii azjatyckiej. W ostatniej podróży zabrałam Was do Taipei, czyli mojego drugiego domu, a dzisiaj pokażę Wam Filipiny moim okiem i sercem po brzegi wypełnionym wspomnieniami. Gotowi na kolejną azjatycką podróż? Chodźcie!

                                                                                                                                

Pierwsze wrażenie

       Gdy koła samolotu dotknęły ziemi byłam zmęczona 27- godzinnym lotem tak bardzo, że nie byłam w stanie chłonąć nowych zapachów i widoków. Pamiętam jedynie istny chaos. Wściekle trąbiące na siebie auta, przeciskające się pomiędzy nimi rowery z przyczepionymi do bagażnika wózkami. Ktoś dotknął mojego ramienia, proponując taksówkę, jeszcze inna kobieta wpychała mi już pod pachę torebkę za kilka dolarów. Światła bilbordów raziły mnie w oczy i nie marzyłam o niczym innym, jak znaleźć się już w aucie, którym przyjechał po mnie J. Wpadłam w jego ramiona, włączyłam klimatyzację, chroniąc się od prawie 40 stopni w nocy i zamknęłam oczy wydmuchując głośno powietrze z moich płuc. Czułam się zmęczona i brudna, a moje ciało zdawało się protestować na zbyt dużą ilość nowych, nieznanych mi bodźców. Witaj w Manili- powiedział J. całując mnie w czoło, a ja zdezorientowana nie wiedziałam co myśleć o czekających mnie tutaj kolejnych miesiącach.

Jakie okazały się być Filipiny?

Hojne w życiowe lekcje. Bogate w miłość w ludzkich oczach. Pełne kontrastów.

Ludzie

      

       Widzę otwierającego mi drzwi ochroniarza, uśmiechającą się ekspedientkę w typowym dla Azji 7eleven. Widzę przytulającą mnie managerkę, przynoszącą mi kawę wizażystkę i kierowcę, który stojąc w korku wsuwa mi w dłoń garść cukierków. Widzę tych wszystkich ludzi i moje serce wypełnia się ogromną miłością. Każdy pomaga sobie wzajemnie i troszczy się o innych. Urzekająca bezinteresowność sprawia, że Manila staje się lepszym miejscem.

Lepszym? Czy miasto, w którym ludzie są tak dobrzy nie jest idealnym miejscem na ziemi?

       Chciałabym. Chciałabym, aby cały ten tekst miał jak najbardziej pozytywny wydźwięk o Filipinach. Chciałabym, nie wspominać o ogromnym kontraście społecznym, jaki panuje w tym kraju. Chciałabym zapomnieć o półnagich dzieciach szarpiących moje ramię, prosząc o pieniądze. Chciałabym nie pamiętać widoku wielodzietnich rodzin, mieszkających pod mostem lub na cmentarzu. Chciałabym nie uczestniczyć w sytuacji, gdy po kryjomu kupowaliśmy razem z J. jedzenie dla biednych dzieci w obawie, że mafia przystawi nam lufę do skroni. Chciałabym, żeby nie istniał w tym kraju tak ogromny podział na ludzi bogatych i biednych. Na tych, którzy mieszkają w luksusowych apartamentach i codziennie stołują się w restauracjach, do których jeżdżą swoim Ferrari i na tych, którzy siedzą półnadzy na ulicy z nieobecnym spojrzeniem. Zwycięzcy i przegrani....

   Miejsca

       Skłamałabym, gdybym wybrała dla Was kilka punktów na mapie, które warto odwiedzić na mapie miasta.Według mnie nie istnieją one w Manilii. To ogromna aglomeracja licząca ponad 24 miliony mieszkańców. To miasto pełne wieżowców, firm, restauracji i centrum handlowych. Nie skłamię również, mówiąc, że większość życia w Manili toczy się właśnie w centrach handlowych. Ogromne powierzchnie pełne sklepów, restauracji, parków rozrywki i sztucznych parków, gdzie chociaż przez chwilę można wyobrazić sobie prawdziwy park, soczyście zieloną trawę czy śpiew ptaków, który dobiega z głośników centra handlowego. To było moje życie na Filipinach przez dwa miesiące. Tęskniłam za deszczem, za świeżym powietrzem, za przestrzenią, lasem i odrobiną kontaktu z naturą.

       Miałam wielkie szczęście, bo kilka razy udało mi się wyrwać na wyspę Boracay i inne kurorty w pobliżu miasta, które w pełni pozwalały mi ładować baterie. Poznawałam egzotyczne rośliny, wsłuchiwałam się w szum fal,krzyk ogromnych kolorowych ptaków i na chwilę zapominałam o tłocznej i zakorkowanej Manili. To był mój osobisty raj na Filipinach. Świeża woda kokosowa, czyste powietrze, lazurowe wody morskie, sympatyczni ludzie i słodycz tropikalnych owoców.

  Jedzenie

... a jeśli już mowa o jedzeniu to na pierwszy ogień pójdą tutaj owoce, które smakować można na wiele sposobów. Bazarki pełne są mango, papaya i kokosów. Bardzo popularne są również świeżo wyciśnięte soki, szejki i woda kokosowa. Obok ryb to chyba najczęściej spożywane przeze mnie menu. Z całej Azji to właśnie Filipiny słyną z najgorszej kuchni, a ja zdecydowanie popieram te pogłoski.

      Rady dla turystów, aby stołować się tam, gdzie jedzą lokalni zupełnie nie sprawdza się na Filipinach. Są to najczęściej tzw. „gary”, które przygotowywane są każdego dnia i wystawiane na ulice. Do garów można wrzucić wszystko. Nie można jednak liczyć na to, że danie z kurczakiem ryżem i warzywami naprawdę będzie miało warzywa i mięso z kurczaka. Wiele razy na moim talerzu lądowały kości, ścięgna i ogromna porcja ryżu z dwiema fasolkami... W taki sposób bardzo szybko zaczęłam stołować się w restauracjach obcokrajowców, które znacznie różnią się od filipińskiej kuchni. Restauracje japońskie, hiszpańskie czy włoskie zaczynają podbijać wielkie centra handlowe, a właściciele otwierają swoje lokale pięknie wykończone z odpowiednim klimatem. Ile w całej kuchni jest Filipin? Niestety niewiele.

Przygody i uczucia

       Filipiny to miejsce, gdzie pierwszy raz zetknęłam się z przerażającą biedą. Widziałam stertę podartych materacy i zmontowanych kuchni ze złamanych kawałków drewna, służących jako mieszkanie ludzi pod mostem. Odwiedziłam obszary, w których nagie i głodne dzieci błagały o jedzenie, a oczy ich matek pełne były rozdzierającego smutku i bezradności.To miejsce, które trzęsienia ziemi, powodzie i tajfuny nawiedzają kilka razy w ciągu roku. Mieszkańcy kilkakrotnie odbudowują swoje domy i przygotowują się na kolejne katastrofy. Mimo wszystko są to ludzie głęboko wierzący, życzliwi i pomocni. Cieszą się dniem dzisiejszym, a swoją wdzięczność wyrażają w prostych gestach, jak pomoc innym, ciepły uśmiech i dobre słowo. Niektórzy z nich nie mają wiele, ale dzielą się z innymi. Jedne z najpiękniejszych lekcji życiowych podczas moich podróży wyniosłam właśnie na Filipinach.

       Manila być może nie jest najlepszym kierunkiem turystycznym. Jakkolwiek warto chociaż przez jeden dzień poznać panującą w mieście atmosferę. Warto zobaczyć ogromne wieżowce i budowane tuż pod nimi domy z pękniętych opon. Warto zasmakować zapachu ulic, smaku ulicznego jedzenia. Warto postać kilka godzin w korku. Warto spojrzeć w oczy przeciętnego Filipińczyka. Warto zajrzeć w ich serca. Warto pomóc i docenić to, co mamy w swoim życiu.

      Moja przygoda z Filipinami jeszcze nie skończyła się. Nadal jest we mnie głód bliższego poznania tego kraju. Razem z J. być może już w tym roku planujemy powrót. Tym razem bardziej uważny, wolniejszy i z dala od tłocznej aglomeracji. W naszych głowach pojawia się marzenie o zwiedzeniu kilku filipińskich wysp, ale będzie to już zupełnie inna przygoda, o której z pewnością Wam opowiem...

       Jak wyglądają Filipiny w Waszych oczach? Co zaciekawiło lub zaskoczyło Was najbardziej? Czekam na Wasze komentarze!

       Zakochana w Azji,

Paulina G Lifestyle