Jak wygląda Polska w oczach podróżniczki?

       Niespełna tydzień temu koła mojego samolotu dotknęły polskiego lądu. Po raz setny wylądowałam w Polsce, „wracając do domu”. Ludzie zdejmujący bagaże z półek na pokładzie zdawali się być odprężeni i wreszcie na swoim miejscu. Nagle stali się rozmowni, z ciekawością zaglądali w ekrany smartphon’ów innych pasażerów i zyskali odwagę do komentowania, zarządzania i narzekania na wszystko dookoła. Ktoś za szybko wstał, ta młoda ma za duży bagaż, a kolejny tamuje ruch. Pogoda oczywiście do bani, ale jak fajnie, że w domu. No, super.

      Kolejne dni umykały mi pomiędzy wylewnymi powitaniami, spotkaniami z najbliższymi i zwyczajną aklimatyzacją. Pojawił się szereg komentarzy i pytań typu: „Wreszcie w domu!”, zaintrygowani sąsiedzi martwili się moim losem, dociekając: „Po co Ty tak daleko w świat uciekłaś? W Polsce źle Ci? A nie boisz się tam? Teraz tyle na świecie się dzieje!” A no dzieje się! I właśnie dlatego podróżuję! Z głodu poznawania świata! Z ciekawości do innej kultury i tradycji! Z podniecającej gęsiej skórki po wylądowaniu w nowych zakątkach kuli ziemskiej, a piękno świata bezustannie proponuje coraz to nowe, nieodkryte miejsca! Jak tu siedzieć w domu? W Polsce? W jednym miejscu? Niemożliwe!

       Zdałam sobie sprawę, że zupełnie niechcący stałam się emigrantką. Z tego też powodu patrzę na Polskę z zupełnie innej perspektywy, z perspektywy podróżniczki. Nigdy nie przypuszczałam, że zaprzyjaźnię się z określeniem Obywatelki Świata, ale z miesiąca na miesiąc coraz bardziej mi ono odpowiada.

Jak wygląda Polska w oczach podróżniczki?

       Pisałam już o tym, jak widzą Polaków obcokrajowcy oraz o postrzeganiu Europejek przez Azjatki. Dzisiaj przyszła kolej na moje własne spostrzeżenia odnośnie Polski. Jesteście ciekawi? Zapraszam! 

1.     Natura 

       Będąc za granicą za niczym nie tęsknię tak bardzo, jak za bujnymi zielonymi lasami oraz zapachem natury. Bezkres pól i łąk zalanych zbożem, trawą i innymi uprawami przyprawia mnie o nieopisany zawrót głowy. Rower, błękit nieba i odprężająca cisza. W Polsce nadal jest mnóstwo miejsc, w których zwyczajnie można pobyć na łonie natury, poczytać książkę w ciszy lub spacerować wdychając świeże powietrze. W większości krajów zagranicznych takie miejsca to istne utopie, które można zliczyć na palcu u jednej ręki.

2.     Cywilizacja

       Skłamię, jeśli powiem, że Polska nie jest rozwiniętym krajem. Coraz częściej zauważa się świetne inwestycje, rozwój gospodarki, infrastruktury, a nawet temat rozrywek i atrakcji staje się coraz bardziej popularny. Jakkolwiek w porównaniu do zagranicznych aglomeracji miejskich nasza kochana Warszawa zdaję się być malutką, uroczą mieściną. Po powrocie z miast takich jak Seul,a nawet Paryż zastanawiam się, skąd też narzekania ludzi na tłok i hałasy w stolicy, na życie w biegu i korki. Uwierzcie mi, że korki w Warszawie są naprawdę fantastyczne, a metro wybornie komfortowe!

3.     Jedzenie

       Punkt, nad którym ubolewam od zawsze. Polskie jedzenie jest najlepsze! I wcale nie chodzi tutaj o moje przyzwyczajenia i smaki z dzieciństwa, które jak wiadomo zawsze są najbliższe. Oryginalność, bogata tradycja, a także różnorodność posiłków sprawia, że bezustannie zastanawiam się, dlaczego jest tak mało polskich restauracji za granicą?! Włosi przyrządzają świetne makarony, a Hiszpanie owoce morza, jednak to wszystko nie umywa się w porównaniu do polskich dzieł! Starannie wyrzeźbione pierożki, zupy, schabowe,a desery?! Palce lizać! Wymieniać można w nieskończoność, a za granicą cisza!

4.     Ludzie

       Wojowników od razu uprzedzam – nie generalizuję, nie wrzucam ludzi do jednego worka. Piszę jedynie o własnych doświadczeniach, ale... no własnie, jest tutaj małe ALE. Polska, to kraj, w którym spotkałam największą liczbę pesymistów i to jest przerażające! Zawsze znajduje się powód do narzekania, strach przed rozwojem, czy ucieczka od spełniania marzeń. Ze smutkiem przyznaję-  zdarza się, że czasem te czarne chmury przytłaczają również i mnie. Dlatego apeluję: Więcej uśmiechu i wiary! O tym, jak odnaleźć odrobinę słońca w miejscu, gdzie na pozór jest to niemożliwe, zapraszam -> tutaj.

5.     Czystość

       Zachwyca mnie za każdym razem, gdy odwiedzam Polskę! Czyste ulice, rzeki i dość świeże powietrze. Raj! Bowiem Paryż lub większość miast Azji jest zanieczyszczona tak, że nie da się oddychać. Dosłownie! Do tej pory z obrzydzeniem wspominam czasy, kiedy mieszkałam w Dżakarcie (stolicy Indonezji), a po kilkuminutowej przechadzce ulicami miasta mój nos gromadził w sobie czarne dymki, brudki i pyłki. Paryż też nie pozostawia wiele do życzenia. Duszące zapaszki w metro, zalegające sterty śmieci czy obozowiska bezdomnych.

6.     Kapsuła czasu

       Powrót do Polski to trochę jak urocza wycieczka w czasie. Z tłocznego metra z kilkunastoma liniami przesiadam się do warszawskiego, gdzie nie idzie się zgubić. Koła uroczych żółto-czerwonych tramwajów toczą się ociężale po zardzewiałych torach, a pociągi skrzypią ostrzegająco na każdym zakręcie. Kocham ten klimat!  

7.     Swojskość

  

   Nic nie uspokaja mnie tak bardzo jak znajome, polskie dźwięki i zapachy. Odgłos kosiarki, dobiegający zza okna o siódmej rano, szczekające psy w ogrodach, cichy szmer aut i śpiew ptaków, słyszalny nawet w wielkich miastach. Uwielbiam taki spokój. Obserwuję starsze panie, taszczące swoje torby z zakupami, podsłuchuję rozmowy sprzedawczyni w sklepie i wtapiam się w polską codzienność. W końcu to dla mnie niebywałe rozumieć dosłownie wszystko, co dzieje się dookoła mnie! Nazwy ulic, opisy produktów czy reklamy dopadają mnie z każdej strony, chcąc nie chcąc rozumiem zaciekłe dyskusje sąsiadów czy nastolatek w pociągach. Wdycham znajome zapachy i wspominam odgłosy, które wyjątkowo zapadają głęboko w sercu. Fajnie jest znów być w Polsce.

A jak wygląda Polska w Twoich oczach? Chętnie poznam Twoją opinię!